Dagdromen over in brand staande velden, maar tegelijkertijd met beide benen op de grond staan: er zijn maar weinig mensen die het kunnen. Het lukt Florence Welch tijdens de laatste avond van de Europese tak van de High As Hope-tour. Terwijl ze in een persoonlijke show terugblikt op de plek waar ze opgroeide, vertelt ze het publiek in Rotterdam Ahoy over vrouwenrechten en het belang van in het moment leven. Maar het is nooit belerend en altijd liefdevol: “Ik wil dat jullie allemaal verbonden zijn.”
Vorig jaar verscheen High As Hope, het vierde studioalbum van Britse barokpopsensatie Florence And The Machine. De langspeler staat in schril contrast met haar voorgangers. Want waar op de eerste drie platen een bombastische sound overheerste, aangezwengeld door dominante drums en twinkelende harpen, klinkt High As Hope een stuk minimalistischer. Het album draait volledig om familie, eenzaamheid en de plek waar Florence Welch opgroeide: Zuid-Londen. Vanavond staat die nostalgische terugblik op de voorgrond. De flamboyante frontvrouw zingt over hoe ze als jonge vrouw dronken door de straten van Zuid-Londen strompelde, op het dak van een museum klom en haar naam vergat. Het geeft haar een bepaalde menselijkheid, iets aards dat meer dan ooit haar betoverende voorkomen complimenteert.
Aan het begin van de show heeft Florence namelijk juist iets heel engel-achtigs. Ze verschijnt in een witte zomerjurk en straalt zoveel geduld uit dat het lijkt alsof ze daar de hele dag heeft staan wachten op haar publiek – onbewogen, precies op die plek. Ze begint met het ingetogen June, gevolgd door Hunger, de meest poppy song van de plaat, en daarna de van het eerste album afkomstige single Between Two Lungs. Dan volgt het herkenbare, verlegen lachje dat steevast onderdeel is van het voorstelrondje: “Wij zijn Florence And The Machine. Wil je met ons dansen?”
Getemde orkaankracht
Zelf geeft de Britse het goede voorbeeld door tijdens het dromerige Only If For A Night over het podium te zweven als een getemde orkaankracht. Het is nogal een prestatie, zo veel vrede uitstralen maar tegelijkertijd ook ongekend veel energie. Daar is ze zich zelf ook heel bewust van en dat siert haar. “Het is vast verwarrend voor jullie, enorm en dan weer minuscuul”, zegt ze met een mysterieus lachje. Aansluitend op dat contrast volgt Queen Of Peace, een emotioneel nummer over een giftige relatie en één van de meest bombastische nummers van het in 2015 verschenen How Big, How Blue, How Beautiful. Tijdens het nummer springt Florence vol overgave en benadrukt ze met een gefrustreerde blik dat het publiek dat nog niet doet. Gelukkig komt haar wens later op de avond uit, tijdens fanfavorieten Dog Days Are Over en Ship To Wreck.
Patti Smith
Dat vrede vanavond het centrale thema is, blijkt niet alleen uit de teksten en uitstraling van Florence. Tijdens de pakkende ballad South London Forever is het de bedoeling dat mobieltjes de tas in gaan, zodat iedereen elkaars handen kan pakken en ‘connected’ is. Het is net als het nummer daarna een kolossaal hoogtepunt in een avond die toch al wordt gevormd door een aaneensluiting van pieken – maar de nadruk ligt absoluut op de songs van High As Hope. Daarna volgt namelijk Patricia, een opbouwende song met niemand minder dan Patti Smith in de hoofdrol. Florence licht toe: “In het midden is er een stukje dat niet over haar gaat, maar over ‘toxic masculinity’. Maar al de positieve teksten gaan over haar. Als je hier vanavond bent, geloof ik dat je vrouwen ondersteunt. Bedankt daarvoor.”
Tegenstelling
De eerder genoemde tegenstelling die zo’n grote bijdrage levert aan het bijzondere charisma van de frontvrouw, zit ‘m ook in hoe ze haar publiek bespeelt. Was het dus voorheen nog de bedoeling dat iedereen zijn ‘fucking phones’ weg deed, tegen het einde van de show moeten de kleine apparaatjes juist weer zichtbaar zijn om een sterrenhemel rondom de zangeres te vormen tijdens het sprookjesachtige Cosmic Love. Een minpunt zoeken in zo’n fijne, beladen avond is eigenlijk een verspilde moeite, maar als het dan toch moet: het is jammer dat een behoorlijk deel van de bezoekers – waaronder ondergetekende – de toegift moet missen om de laatste trein te halen. Maar dat doet niks af aan het eindoordeel: Florence Welch is vanavond het schitterende middelpunt van het universum en haar band en publiek zijn de sterren waarmee ze verbonden is.
Florence And The Machine in Rotterdam Ahoy
Gezien op 25 maart 2019
Foto door Vincent Haycock
0 Reacties