Gavin Friday in Paradiso

“Goedenavond Amsterdam. Het is echt te lang geleden.” Met die woorden begint Gavin Friday zijn eerste praatje in Paradiso. En lang geleden is het inderdaad. Behalve een kort optreden afgelopen november op het Crossing Border-festival, is dit het eerste Nederlandse concert van de Ier in ruim 15 jaar.

Enkele momenten eerder had Friday de avond geopend met Caucasian Walk, een legendarisch nummer van zijn al even legendarische postpunk-band Virgin Prunes. “Like a crazy singer in a band that’s lost the words”, zingt hij, soms ook zonder het gebruik van de microfoon. Na 30 jaar heeft de track nog niets aan zeggingskracht ingeboet, al is de muzikale begeleiding van deze soloversie beduidend anders. Later op de avond zal er vanuit het publiek geroepen worden om meer nummers van Virgin Prunes; een verzoek dat Gavin Friday helaas niet kan inwilligen, “Dat kan niet zonder de andere Prunes.”

catholic
Wat Friday wél speelt, is oud en nieuw solowerk. Zo komen er enkele nummers van zijn meest recente album catholic (bewust met kleine c!) voorbij, waaronder de single Able, de ode aan zijn overleden vader Blame, en het rockende Where’d Ya Go? Gone dat een licht U2-tintje heeft (wat wil je ook met Bono als boezemvriend). Een ander nummer van catholic is A Song That Hurts, waarop de sferische synthesizers van de plaat vervangen zijn door even sferische gitaarklanken en Friday zijn kenmerkende spraakzang inruilt voor een falsetstem. Het resultaat is niet altijd even zuiver, maar de zanger komt er met gemak mee weg.

Passie en overtuiging
De reden dat Friday ermee wegkomt, ligt vooral in ’s mans performance. Die is namelijk wat je bij zijn muziek mag verwachten: theatraal, een beetje kitscherig, en altijd met de grootst mogelijke passie en overtuiging. Het is de hele avond een verbindende factor tussen de nummers die stilistisch gezien soms best ver uit elkaar liggen. Attributen worden hierbij niet geschuwd: Friday zingt regelmatig door een megafoon en breekt bij het vertolken van een passage over liefdesverdriet een roos doormidden. De overige bandleden doen hun werk goed, maar kunnen nog net iets beter op elkaar ingespeeld raken. In vergelijking met het optreden op Crossing Border vorig jaar, is er echter al sprake van een enorme verbetering.

Each Man Kills The Thing He Loves
Gedurende de avond valt op dat het vooral de nummers van Friday’s eerste soloalbum Each Man Kills The Thing He Loves (1989) zijn, die bij hun aankondigingen de meeste bijval van het publiek krijgen. Zo komen van die plaat onder anderen de titeltrack voorbij, maar ook de Jacques Brel-cover Next en het sterke Apologia. Maar er zijn ook andere hoogtepunten. Angel bijvoorbeeld, één van Friday’s commercieel bekendere nummers, wordt kracht bijgezet met een enorme discobal die Paradiso hult in een zee van lichtjes.

Amsterdam
Na Angel verlaat Gavin Friday het podium, om na korte tijd terug te komen voor een ijzersterke cover van David Bowie’s Five Years. Vervolgens sluit hij af met opnieuw een Jacques Brel-cover: Amsterdam. Beter kan het niet in Paradiso. Daarmee laat Gavin Friday zijn publiek achter zoals het hoort: zeer voldaan, maar tegelijkertijd smachtend naar meer.

Gezien op zondag 19 februari in Paradiso, Amsterdam