Gitaarjongens in Carré

Hoe vaak komt het voor dat je twaalf van de beste Nederlandse gitaristen in één voorstelling ziet? Gisteren in Carré vond die unieke gelegenheid plaats in de vorm van de voorstelling Gitaarjongens, georganiseerd door Henny Vrienten. Het werd een avond vol liefde voor het snaarinstrument, zoals alleen gepassioneerde muzikanten dat kunnen uitstralen.

Het lijstje van deelnemende gitaristen loog er niet om. Achter elkaar verschenen Daniël Lohues, JB Meijers, Anne Soldaat, Arthur Ebeling, Pablo van de Poel, Anton Goudsmit, Harry Sacksioni, Jan Hendriks, Rudy de Queljoe, Jan Akkerman en George Kooymans op het podium. Speciale gast was Eelco Gelling (o.a. Cuby + Blizzards), die volgens Vrienten maandenlang niet wilde komen maar uiteindelijk door Jan Akkerman werd overgehaald. Met hem bracht Gelling een geweldige bluestrack, een uniek moment dat misschien wel nooit meer zal voorkomen.

Het is jammer dat een dergelijk unieke avond niet door meer mensen werd beleefd: Carré zat bij lange na niet vol, ondanks dat dit de enige avond was waarop Gitaarjongens te zien was. Eeuwig zonde. Ook de techniek wilde niet echt meewerken: regelmatig ging er iets mis met snoertjes en versterkers, en tijdens de eerste paar nummers ging constant het zaallicht aan en uit. Maar eigenlijk deed dat er allemaal niet toe. Muzikaal was de avond namelijk van begin tot eind een waar genot. Niet de virtuositeit stond centraal, maar de liefde voor het instrument en de muziek die daarmee gemaakt kan worden. Geen overdreven technisch gepiel dus, maar een reeks prachtige vertolkingen van liedjes die voor de muzikanten in kwestie een grote betekenis hebben. Elke gitarist mocht onder begeleiding van Vrienten en zijn band twee nummers doen, waaronder het eerste lied dat ze ooit leerden spelen. Dat leverde een aantal geweldige covers op, zoals Daniël Lohues’ versie van While My Guitar Gently Weeps en Pablo van de Poel (DeWolff) die een geweldig rockend Whole Lotta Love ten gehore bracht met Fay Lovsky op zang.

Van een greatest hits-show was dus zeker geen sprake, want eigen composities waren duidelijk in de minderheid. En als er dan eens eentje voorbij kwam, was het zeker geen grote hit. Zo speelden Vrienten en Jan Hendriks samen geen overbekend Doe Maar-nummer, maar een medley met de instrumentale Hendriks-composities De Vrolijke Padvinder en Winnetoe die vorig jaar ook tijdens Doe Maar’s Symphonica In Rosso-concerten voorbij kwam. Hierbij verruilde Vrienten overigens eenmalig de gitaar voor een bas.

Het was George Kooymans die de avond mocht afsluiten en dat deed hij met het Golden Earring-nummer Mission Impossible. En net wanneer je dacht dat Gitaarjongens jammer genoeg een estafettereeks bleek te zijn, gebeurde toch nog datgene waar iedereen de hele avond op wachtte: één voor één kwamen alle ‘gitaarjongens’ (behalve Eelco Gelling) nog eenmaal terug op het podium om Mission Impossible te voorzien van een reeks solo’s, improvisaties en samenspel. Zo veel topnamen bij elkaar op één podium, met een oorverdovend gitaargeluid: het was het perfecte einde van een bijzonder unieke avond.

Gezien op maandag 4 maart 2013 in Carré, Amsterdam