Onlangs viel de wereld in katzwijm omdat het The Rolling Stones behaagde weer een vijftal concerten te geven. Hier vinden we het eigenlijk heel vanzelfsprekend dat Golden Earring nog wekelijks te bewonderen is, terwijl het Haagse kwartet toch ook af vijftig jaar op de meter heeft staan. Eigenlijk is dat ook wel goed. Hollands glorie ontmoet Hollandse nuchterheid. Dat maakt het optreden in de Heineken Music Hall in Amsterdam er niet minder bijzonder om.
In de ruim dertig jaar dat ik de band op gezette tijden bezig zag, bekroop mij wel heel af en toe de twijfel. Waar is het heilige vuur gebleven? In de bijna uitverkochte Heineken Music Hall is vanaf de eerste minuten voor zulke gedachten geen ruimte. De band opent doodleuk met twee songs van het eerder dit jaar verschenen album Tits ’N Ass. Kom daar maar eens om bij generatiegenoten, die het publiek liever eerst paaien met een handvol hits.
Het eerste nummer, de rocker Identical, zet de toon. Fel gitaarwerk van George Kooymans, goede zang van Barry Hay en de perfecte basis die neergelegd wordt door bassist Rinus Gerritsen en drummer Cesar Zuiderwijk. Er volgt al snel meer recent werk, zoals Still Got The Keys To My First Cadillac en Flowers In The Mud. Dat laatste liedje vormt de enige dip in de set. Het is te lichtvoetig om zich staande te houden tussen het geweld van Twilight Zone en Mission: Impossible. Opeens is het even heel druk bij de bar.
Saxofonist Bertus Borgers, die als sessiekracht op menig album van de Golden Earring meespeelt, tettert lekker mee op Mission: Impossible. Zoals hij dat ook doet bij het uitgelaten The Devil Made Me Do It en de toegiften She Flies On Strange Wings en Holy Holy Life. Natuurlijk zijn het Twilight Zone, When The Ladies Smiles en het onverslijtbare Radar Love die in de zaal voor de meeste beroering zorgen. Dat laatste nummer is sinds het geschreven werd in 1973 bij elk optreden gespeeld. Het is verbazend om te zien hoe bevlogen de Golden Earring het nog altijd neerzet. Vooral de manier waarop George Kooymans het met scheurend gitaarwerk naar een climax sleurt, blijft enorm effectief. Het nummer is traditioneel het vehikel voor andere hoogtepunten van een echte Earring-show, de solo’s van Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk. De bassist beent over het podium, terwijl hij zijn twee-halzige monster te lijf gaat. Het is nog altijd een mooi beeld.
De band staat een dikke twee uur op het podium. Op de solobijdragen van Bertus Borgers en het keyboardspel van Jan Rooymans na doet de band nog altijd alles zelf. Het spelplezier spat er af. Het nieuwe album wordt zo belangrijk gevonden, dat er liefst zes songs van gespeeld worden. De tijd lijkt nauwelijks vat te hebben op de Golden Earring. Een tikje meer nationale trots zou eigenlijk best op zijn plaats zijn.
Gezien op 7 december 2012 in Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
Zie voor meer foto’s onze Facebook-pagina!
Meer over
0 Reacties