Goldfrapp in TivoliVredenburg

Goldfrapp gaat inmiddels al zeventien jaar en zeven albums mee. Het duo, op cd bestaande uit zangeres Alison Goldfrapp en producer/keyboardspeler Will Gregory, heeft in de loop der jaren flink wat stijlveranderingen doorgemaakt. Toch is er altijd iets in hun muziek gebleven dat ‘typisch Goldfrapp’ is. Alisons magnifieke stem, haar niet aflatende maar inmiddels uiterst subtiele sex appeal, en prachtige opzwepende elektronische muziek. TivoliVredenburg geniet van een sensueel feest.

Na zeven albums in zeventien jaar is het optreden van Goldfrapp echt een ‘greatest hits’-show geworden. Geflankeerd door twee in het zwart gehulde keyboardspeelsters (waarvan er eentje later ook keytar blijkt te spelen – heel cool) schittert Alison pal in het midden van het podium in een zwart glanzend pak met grote splitten aan de voorkant van haar benen. Ze begint rustig met een instrumentale inleiding en Utopia – het enige nummer van het debuut Felt Mountain waarop soundscapes een grote rol speelden. Ze haalt de hoge noten met imponerend gemak, terwijl een ventilator rustig haar rode krullen op en neer laat dansen.

Ze is het statische middelpunt van haar vierkoppige band. Onaantastbaar en prachtig. Hoewel de tijden dat ze gehuld in ondergoed, hoge laarzen en een grote paardenstaart optrad duidelijk voorbij zijn en haar seksualiteit minder duidelijk op de voorgrond aanwezig is, is die nog lang niet van het toneel verdwenen. Bovendien is het meest recente album Silver Eye is ook een stuk drukkender en heftiger dan zijn voorgangers. Live komen nummers zoals Anymore, Ocean en Systemagic erg goed uit de verf; alsof Depeche Mode op zijn meest donkere tijd een dosis vrouwelijkheid over zich heen heeft gekregen. Alisons band staat ook echt als een huis en het geluid is kraakhelder: ieder elektronisch geluidje of effect is goed te horen. Vooral op het fantastische Systemagic gaat het publiek helemaal los.

Subtiel sensueel
Toch reageert de zaal het meeste op ‘gouwe ouwe’ nummers, zoals Train, Slide In en Ooh La La – het meest ophitsende hoogtepunt van de avond. De gemiddelde leeftijd van de mensen in de zaal is ook verrassend hoog en de aanwezigen lijken Alison liever van een afstandje te bewonderen. Veel interactie is er dan ook niet met het publiek, maar dat is ook niet nodig. Pas halverwege de show probeert Goldfrapp voorzichtig een praatje te maken. “I’m not good at conversation, I’m sure you knew that already.” Ze vraagt het publiek waar ze over moeten gaan praten, maar er komt niet echt iets duidelijks uit (“Are you being rude?!”). Ze gaat maar snel verder met waar ze wél goed in is: zingen. Ze is geschoold in klassieke opera en haar sopraanstem overspant met gemak vier octaven.

Na Ooh La La neemt de band een wel heel korte pauze. Daarna brengt Alison wat rust in de show met Black Cherry van de gelijknamige cd uit 2003. Vervolgens gooit de band alles eruit wat er in zat met het fantastische Strict Machine, van dezelfde plaat waarin de keytar een hoofdrol speelt. Het is onmogelijk om niet extatisch mee te bewegen. En zo komt er na anderhalf uur een opzwepend einde aan een show met alleen maar hoogtepunten, die het voor elkaar heeft gekregen om zo subtiel mogelijk toch een hele lading sensualiteit uit te stralen.

Goldfrapp in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op vrijdag 20 oktober 2017
Foto’s: Bernard Bodt