“Vanavond spelen we alleen nummers die ik de afgelopen vijftig jaar alleen of met anderen heb geschreven”, vertelt Graham Gouldman, mede bekend van 10cc, aan het begin van zijn optreden in Amsterdam. Vervolgens vult hij met gemak anderhalf uur met hits en een paar nieuwere nummers. Genoeg om het publiek een genoeglijke avond te bezorgen.
Het heeft iets dubbels: Graham Gouldman in de kleine zaal van Het Concertgebouw. Gerechtigheid, want deze icoon die grossiert in nummer-een-hits voor zijn eigen bands en voor anderen is op zijn plaats in deze cultuurtempel. Maar, de kleine zaal? In de grote zaal speelt een mevrouw piano, het was passend geweest als de twee geruild hadden. Gouldman start de avond in zijn eentje op het kleine podium. De eerste nummers komen er nog wat bedeesd uit, maar meteen al valt op dat zijn stem een stuk beter is dan drie jaar geleden in Apeldoorn bijvoorbeeld.
Abstracte gedachte
Na Pamela, Pamela, een nummer dat hij schreef voor Wayne Fontana (die het opnam nadat hij in The Mindbenders had gespeeld met Eric Stewart (later 10cc)), speelt Iain Hornal mee, ook op gitaar. En zo komt er ieder nummer een muzikant bij, tot de vierkoppige formatie compleet is. Heart Full Of Soul (bekend van The Yardbirds) en No Milk Today (Hermans’s Hermits) volgen. Als je alleen maar nummers hoort die Gouldman zelf heeft geschreven, valt de overeenkomst op. Bijna alle songs gaan over een concreet onderwerp (een fles melk, een bushalte, zonnebrand) of op zijn minst over een specifieke situatie (als oudere man met je nieuwe vriendin terug naar de stad van je jeugd). Zo verpakt hij een meer abstracte gedachte, een boodschap, zonder dat het ooit belerend of gekunsteld wordt. Gouldman heeft dat van zijn vader, die hem uitlegde dat het niet over die fles melk gaat, maar over het verhaal erachter. De zoon is een ware meester, die niet voor niets in 2014 in de Songwriters Hall Of Fame werd opgenomen.
Vriendelijke boodschap
Good Morning Judge, het eerste nummer van 10cc deze avond. Op het origineel zong Stewart, maar Gouldman brengt het overtuigend. Sunburn (“het was een hit in Singapore”) van Wax volgt. Gedurende de avond worden talloze gitaren doorgegeven tussen de bandleden, die vervolgens zo vaak niet goed zijn afgesteld dat het een ‘running gag’ wordt. Look Through Any Window (van The Hollies) is weer zo’n mooi voorbeeld van een concreet verhaaltje met een vriendelijke boodschap. Daylight (van het album Love And Work, 2012) gaat over Andrew Gold, met wie Gouldman ook de hit Building A Bridge To Your Heart schreef. Dat nummer krijgt nu een ander arrangement vanwege de semi-akoestische bezetting van vanavond. Hetzelfde geldt voor I’m Not In Love (10cc), dat wonderwel overeind blijft.
I don’t like Amsterdam
Bus Stop is Gouldmans favoriete nummer, het plezier en de trots spatten eraf wanneer hij het speelt. Gelukkig komt ook The Things We Do For Love langs, met de prachtige quote: “Communication is the problem to the answer.” Dus dat. De Brit is 72 en het valt hem te vergeven dat zijn stem na een uur begint te haperen. Memory Lane, op zich een mooie song, is door de vreemde klemtonen en net gemiste noten geen hoogtepunt. Met For Your Love (1965) lijkt de koek even op, maar we krijgen nog twee toegiften. Bij Dreadlock Holiday (“I don’t like Amsterdam, oh no, I love it”) mag het publiek meezingen, maar het doet dat nauwelijks. Niet uit onvrede, maar omdat het mooi is geweest.
Graham Gouldman & Heart Full Of Songs in Het Concertgebouw
Gezien op 10 februari 2019
Foto is gemaakt tijdens het concert van 10cc in de Melkweg in 2018, door Ans van Heck
6 Reacties
Niet Andrew Gould maar Andrew Gold. Groot componist, zanger en multi-instrumentalist. Heeft o.a. heel veel studiowerk voor Linda Ronstadt gedaan.
Was zoon van componist Ernest Gold en fantastische zangeres (veel achter de gordijnen!) Marni Nixon.
Beste Ben, dank voor je reactie. We hebben het even aangepast!
Een beetje vreemde recensie.
Het is niet goed maar het is ook niet slecht.
Ik zat vooraan en vind dat Graham het goed heeft gedaan.
Heb concerten meegemaakt met veel bekendere artiesten met hoge entree bedragen waarvan de artiest een potje van maakt. En dat is bij Graham zeker niet het geval.
En het is Andrew “Gold” ipv Gould. Een groot artiest die helaas te vroeg is gestorven.
Gouldman is een bescheiden man. Weinigen weten dat deze grootheid net een wereld tour met niemand minder dan Ringo Star achter de rug heeft. En dat dit optreden zich in de kleine zaal afspeelde vond ik een voordeel. Het hoogtepunt was voor mij het nummer “Love’s not for me”. Kippenvel moment. Ik vond zijn stem verassend goed dus heb daar een andere mening over dan de auteur. Gouldman schreef vorig jaar samen met Lain Hornal en ex 10cc’s Kevin Godley het prachtige “Say the Word”. Dat stond op de planning maar helaas….ik heb genoten!
Mooi optreden met minimale middelen en toch een groot resultaat. Geen dure video walls, geen flitsende lichtshow, “slechts” liedjes en een club vrienden op het podium. Maar wat mooi als je zo muziek kunt schrijven, wat een geweldige songsmid is en blijft het toch. Bijna alles wat de man aanraakt krijgt een prachtige (klank)kleur. Decennialang kan hij zich met gemak staande kan houden. Eén van mijn all time absolute favorieten, American English van Wax, kan in deze setting uiteraard niet gespeeld worden. Maar bijna alles staat als een huis. En zo klein is die Kleine Zaal overigens niet, wel intiem. Precies passend bij dit mooie optreden.
‘Sunburn’ is niet een nummer van Wax, maar een solo-single van Graham Gouldman uit 1979, dat ook in NL een (bescheiden) hit was.