Drie uitverkochte avonden in Carré achter elkaar. Zanger Gregory Porter is overduidelijk enorm populair in Nederland. Wat is er naast zijn karakteristieke warme stem nu nog meer zo onweerstaanbaar goed aan deze artiest? Lust For Life was aanwezig tijdens de openingsavond van deze concerttrilogie om zijn nieuwe show mee te maken en op deze vraag een antwoord te vinden.
Gregory Porter toert de wereld rond met het album Nat ‘King’ Cole & Me. De slechts 45 jaar geworden jazzpianist en zanger Nathaniel Adams Coles is een grote bron van inspiratie voor de nu 46-jarige Gregory Porter. Tijdens het concert zal Porter ook kort toelichten waarom Nat King Cole zo belangrijk voor hem is. Zonder voorprogramma gaat de avond van start met twee instrumentale stukken uitgevoerd door het Metropole Orkest. Het wachten is nog even op Porter, maar bij dit optreden is het juist wel mooi om je als luisteraar eerst nog even op het orkest te concentreren. Later zal namelijk blijken dat met Porters charisma – en een stem die zo warm en krachtig is dat het zelfs ingetogen gezongen moeiteloos Carré vult – de aandacht voor de overige muzikanten zich nagenoeg volledig verplaatst naar Porter.
Daar heeft hij overigens geen grote gebaren voor nodig. Stijlvol gekleed en met zijn kenmerkende hoofddeksel staat Porter kalm en beheerst enkele meters naast de Amerikaanse dirigent Vince Mendoza. Met zijn handen accentueert Porter de emoties en uithalen in songs als Mona Lisa, L-O-V-E en Nature Boy. Soms houdt hij zijn hand bij het hart in de buurt en bij uptempo werk knippen de vingers mee, bijvoorbeeld als er een mooie saxofoonsolo door Carré mag galmen. De timing van Gregory Porter is perfect en ook een leek zal zien en voelen dat hij de boel volledig onder controle heeft. Het is zo’n avond die uren mag duren en een pauze halverwege doet bij sommige shows de spanningsboog wel eens breken, maar de tweede helft van Porters show is nog een stuk interessanter en het publiek is al snel weer ingepalmd door de wereld van Nat King Cole en Porters eigen werk.
Gedateerd en sentimenteel?
Kritische vragen als ‘Is dat werk van Nat King Cole niet meer iets voor de kerstdagen en wat al te gedateerd en sentimenteel?’ kunnen eenvoudig gepareerd worden als je een uitverkochte zaal zo ziet genieten. Het is steenkoud buiten, dus een beetje sentimentele naar kerstmis ruikende muziek kan prima in maart. Maar het komt ook door de manier waarop Gregory Porter het brengt. Heel liefdevol, krachtig en dan weer ingehouden eert hij zijn held, zonder kleffe grote gebaren. Het klopt dat Nat King Cole met Unforgettable langzamerhand uit de Top 2000 is verdwenen, maar daar is Gregory Porters Liquid Spirit voor terug gekomen. Door middel van zo’n concert wordt de tijdloze muziek van Cole opnieuw onder de aandacht gebracht, ook bij een jonger publiek dat zodoende kennis maakt met de klassiekers.
Gedurende de tweede helft gaat het concert wat meer de diepte in als Gregory Porter zich kwetsbaar opstelt en wat persoonlijke verhalen vertelt. Zoals die keer dat hij gedumpt werd (Illusion) en hoe als 6-jarig jongetje zijn fascinatie voor Nat King Cole ontstond. Porter groeide op bij zijn moeder en zonder vader. De leegte die hij voelde werd opgevuld door muziek. De platen van Cole grepen hem al van jongs af aan. I Wonder Who My Daddy Is zorgt dan ook voor een brok in de keel, omdat het zo oprecht gezongen wordt door Porter. Dat nummer en The Lonely One zorgen ervoor dat het een concert een somberder en serieus randje krijgt, maar de zanger is ook wel weer zo professioneel om meteen over te schakelen naar vrolijkere songs.
Als muzikant is hij zo begaafd dat je hem daardoor alleen al snel waardeert, maar ook als sympathieke performer slaagt Porter moeiteloos. Zelfs wat kritiek op president Trump uit hij stijlvol en subtiel door met de song When Love Was King naar de goede oude tijd voor de nogal vijandige president te verwijzen: ‘When love was king/He showed respect for every man/Regardless of their skin or clan’. Meer dan die simpele regels die iedereen begrijpt, heeft Porter niet nodig om de zaal in te pakken en een kippenvelmoment te bezorgen.
Levend bewijs
Tijdens het slot van het concert speelt Porter nog populaire songs als Liquid Spirit en Musical Genocide. Bij eerstgenoemde klapt niet alleen de hele zaal mee, maar ook het Metropole Orkest. Een fraai gezicht. Al die klappende handen en de vrolijke gezichten van de natuurlijk vaak serieus naar dirigent en bladmuziek kijkende gefocuste musici spreken boekdelen. Het levende bewijs dat muziek energie geeft en mensen vrolijk maakt. Tijdens Musical Genocide klinkt een perfect uitgevoerde gitaarsolo, een instrument dat bij veel andere concerten natuurlijk de boventoon voert. Bij zo’n divers en bezield concert van Porter zou je zelfs zonder gitaren kunnen, maar in het slot is een dergelijk perfectionistische gitaarsolo á la Toto of Steely Dan toch een erg mooi afscheidscadeau aan een pop- of rockliefhebber die voor de variatie een avondje jazz en klassiek van wereldklasse met Porter beleefde. Want popliefhebbers zullen naast het meer met Porter vertrouwde North Sea Jazz-publiek ook genoeg in Carré zitten. Zij worden zeker niet teleurgesteld, maar de hele avond beloond met weergaloze muziek. Een avond die naar meer smaakte en je gerust drie keer op rij zou willen beleven.
Gregory Porter & Metropole Orkest in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op maandag 19 maart 2018
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties