“Gruppo Sportivo? Bestaat dat nog?” Jazeker, de groep was gestopt met optreden in 2013, maar staat nu weer op het podium, met naast oud werk songs van het nieuwe album Great. Die titel is zeker ook van toepassing op deze avond in de Hilversumse Vorstin. Gruppo is great again…
Een van de beste Nederlandse bands van de vorige eeuw maakte het beste Nederlandse album van 2018, tot nu toe. Dat schept verwachtingen. De Sportivo’s spelen vanavond voor de pauze alleen maar nieuw werk, daarna komt de ‘back catalogue’ aan de beurt. Zanger Hans Vandenburg excuseert zich hiervoor en hoopt dat we niet weg zullen lopen, maar het lijkt de zaal niet uit te maken.
Openingsnummer Cockroach is typisch Gruppo: grappig, onsmakelijk en swingend. Het nieuwe werk is goed. Het gerucht gaat trouwens dat het ensemble eind jaren zeventig duizend nummers opgenomen heeft en dat deze sindsdien druppelsgewijs uitgebracht worden. Argument daarvoor: de nieuwe nummers zijn nauwelijks van de oude te onderscheiden (noem het stijlvast): vlotte poprock met gevatte teksten. Op de plaat lijkt ook Vandenburgs stem onveranderd. Argumenten tegen: in de teksten wordt af en toe de moderne tijd (Google) benoemd en de opnames zijn veel strakker dan vroeger. Oh Caroline, het volgende nummer, gaat over een opblaaspop. De combinatie meisjes en woordspelingen keert terug in Chicken Song (eigenlijk Chick And Song), meer Gruppo is niet mogelijk. Of toch: Saddle Pain is op een ongemakkelijke manier dubbelzinnig. Bij Tub For Two maken de wild aantrekkelijke Bombita’s sensuele zwembewegingen.
Zelfbewuster op het podium
(This Is A) Normal Song was de vorige single, Cruisin’ is de volgende. In de hitparades had Gruppo Sportivo destijds beperkt succes. Het leek of de bewust gekozen schlemielerigheid passende waardering altijd enigszins in de weg stond. Ook daarin is iets veranderd: Vandenburg staat zelfbewuster op het podium. En hield alter ego Buddy Odor in 1979 zijn T-shirt nog aan op het strand wegens fysieke beperkingen, in Cruisin’ stelt de zanger vrijmoedig voor naakt te baden. Een detail, maar toch. Die nieuwe houding blijkt het meest in het persoonlijke Over The Hill, met de strofe: ‘I always did believe in me.’ Dat is de Vandenburg van nu.
Het laatste nummer voor de pauze is toch oud werk, namelijk een hilarische uitvoering van Disco Really Made It, inclusief een discomedley waarin onder andere KC And The Sunshine Band en Frankie Goes To Hollywood langskomen. Daarna de gouden ouden: favorieten van het publiek en de band. In de laatste categorie valt het mooie Dreamin’, een outtake van 10 Mistakes. Real Teeth Are Out blijkt een ode aan Frank Zappa te zijn. Nu je het zegt… Het publiek schreeuwt om Tokyo, volgens Vandenburg ‘het stomste nummer ooit’. Maar later speelt hij het toch. De band heeft plezier en speelt vlekkeloos: toetsenist Peter Calicher was vroeger een grappige neef en is nu een grappige oom, drummer “Mad” Max Mollinger was weer heel erg zichzelf (de band weet vast niet dat Max zachtjes meezingt), zangeressen Inge Bonthond en Lies Schilp zijn zowel solo als in koor onovertroffen. De band versleet bassisten zoals Spinal Tap drummers, huidige aanwinst Tim Barning speelt strak.
Beep Beep Love, Hey Girl, Armee Monika, Rock ’N Roll, ze komen allemaal langs. De zaal kookt. De tweede toegift eindigt met nog een keer (This Is A) Normal Song. Gruppo is terug. Nu is het moment voor herwaardering. Zeker, een lintje en een oeuvreprijs zijn op hun plaats, maar het wordt vooral tijd aan het rijtje namen Cuby, Barry, Wally, Henny en Herman die van Hans toe te voegen. Dat, en een diepe buiging.
Gruppo Sportivo in De Vorstin, Hilversum
Gezien op vrijdag 25 mei 2018
Foto’s: Gijs Dragt
0 Reacties