Er was nogal wat om te doen: Guns N’ Roses maakte bekend naar Nederland terug te keren voor de Not In This Lifetime Tour, in de bijna-oorspronkelijke bezetting. Toen een collega bij Lust For Life de band eerder dit jaar in Sydney zag, concludeerde hij dat het heilige vuur was wedergekeerd. Konden we hetzelfde zeggen over de show in Goffertpark Nijmegen gisteravond?
In 2016 werden al meer dan twee miljoen tickets verkocht voor de Not In This Lifetime Tour, dus een ver van tevoren uitverkocht Goffertpark is ondanks de duizelingwekkende prijzen geen verrassing. Guns N’ Roses kent hier ook een geschiedenis. In Nijmegen traden de mannen voor het laatst op in Nederland, 24 jaar geleden, alvorens enkele maanden later hun eigen wegen te gaan. Niet ver buiten de deur, in Arnhem, liet Axl de fans in 2010 vervolgens ruim anderhalf uur op hem wachten. Velen hadden een reünie niet voor mogelijk gehouden, maar toch bleek nu het moment daar.
De geruchtenmachine draaide overuren – was het dankzij Axls nieuwe punctualiteit, of misschien toch door toedoen van Slash’s ex-vrouw? Na hun scheiding zou de gitarist het geld namelijk goed kunnen gebruiken. In ieder geval lijkt de strijdbijl begraven, hoewel daar nog enkele vraagtekens over opdoemen vanavond. Oorspronkelijke bandleden Axl Rose, Slash en bassist Duff McKagan delen eindelijk weer het podium, groot genoeg voor eenieders ego. Gitarist Izzy Stradlin ontbreekt weliswaar in deze line-up, maar het kerntrio wordt bijgestaan door vier muzikanten uit Axls solo-versie van Guns N’ Roses. Op de schermen zijn zij slechts sporadisch te zien, hoewel ze muzikaal onmisbaar zijn.
Veranderde tijden
De bierwalmen komen je tegemoet in het Goffertpark. Vele duizenden aanwezigen wachten geduldig af met een pintje in de hand. Zouden de tijden echt veranderd zijn? De voorspelde regenval komt niet opdagen vanavond, maar Guns N’ Roses gelukkig wel, slechts een kwartier te laat. Bovendien blijkt op het podium een gezond uitziende, energieke band zowaar in staat niet alleen de komende drie uur vol te spelen, maar ook het complete podium over te rennen. De eerste nummers doen echter weinig om het vuur aan te wakkeren. Zoals de eerste paar losse flodders vuurwerk de lucht in vliegen, is het wachten op het echte werk. Zeker Axl lijkt wat vocale opwarming nodig te hebben en ook Slash laat ons smachten naar meer solo’s. Welcome To The Jungle brengt daar verandering in. Ook dertig jaar na verschijning ligt de nadruk deze avond op het debuutalbum Appetite For Destruction.
Maar waar men dit optreden voor zal herinneren, is vooral het gastoptreden van Angus Young. Inderdaad, de iconische gitarist van AC/DC, waar Axl Rose vorig jaar ook deel van uitmaakte. De samenwerking is voor sommigen misschien niet zo’n verrassing, want onlangs stond Young ook al met Guns N’ Roses op een Duits podium en hij woont natuurlijk in de buurt van Nijmegen. We worden getrakteerd op niet alleen Whole Lotta Rosie, maar ook op Riff Raff, en plots lijken er voor het eerst niet enkele solisten op het podium te staan, maar een echte band.
Van Dylan tot The Damned
De spanning vasthouden lukt Guns N’ Roses zonder hulp van Young echter niet lang. Sweet Child O’ Mine krijgt natuurlijk menig biertje de lucht in en een sterk Civil War laat de muzikale kwaliteiten duidelijk horen. Ook indrukwekkend is het drieluik van Pink Floyds Wish You Were Here (instrumentaal door Slash en Richard Fortus), November Rain (met Axl achter de vleugel) en vervolgens een tien minuten durende uitvoering van Knockin’ On Heaven’s Door. Er prijken veel covers op de setlist, naast de verwachte hits. The Damned, Dylan, The Who… ze komen allemaal voorbij. Opmerkelijk genoeg blijkt Guns N’ Roses juist het meest zichzelf te kunnen laten gaan in deze covers.
Na kledingwissels bij de vleet voor Axl, elk met eigen hoedje, steelt vooral het prachtige soleerwerk van Slash de show. Hij is niet bang nummers uit te breiden met lange solo’s. Van interactie tussen de twee voormalige kemphanen is weinig sprake en het lijkt alsof twee frontmannen ieder een eigen optreden weggeven.
Dat verandert pas bij de toegift: een spetterend – hoewel natuurlijk niet onverwacht – Paradise City. Vuurwerk, confetti en de muzikanten die eindelijk naast elkaar, gearmd en oogcontact makend, op het podium staan. Hoewel slechts smeulend in het begin, weet Guns N’ Roses het vuur net genoeg aan te wakkeren om fel te eindigen. Niet alleen dankzij de eigen hits, maar ook dankzij die van collega’s.
Guns N’ Roses in het Goffertpark, Nijmegen
Gezien op woensdag 12 juli 2017
Foto’s: Mitchell Giebels
7 Reacties
Wat is dat toch met “de spanning erin houden” bij jullie recensenten? Leer je dat op de recensieopleiding voorzover die al bestaat? Of ligt het wellicht toch aan je eigen nogal korte aandachtsspanne?
Het viel gewoon op dat het na een tijdje wat gezapig werd. Dat mag best vermeldt worden.
Wie bepaalt of iets gezapig is? Concerten van 2,5 a 3 uur duren duidelijk te lang voor jullie, kinderen, dat blijkt wel weer.
Ga je lekker, opa! Ga fijn op Geenstijl zuur zijn, dat zielige op de man (of in dit geval vrouw) spelen is nergens voor nodig. Het is een hartstikke positieve en fijn geschreven recensie en iets als het al dan niet ontbreken van een spanningsboog mag gerust vermeld worden. Geweldig optreden trouwens van Guns!
Concerten van 3u waarin zowel vals gezongen wordt als vals gespeeld wel ja.
Wat was het geweldig oude tijden herleefden!
Geen gezeik een keer over dit memorabele optreden!
Ronduit top! Amen!
Ze waren nooit aan het knuffelen op het podium vroeger. De mannen zijn 20 jaar uit de roulatie geweest en speelde echt een werelds concert waarbij ze het zichzelf moeilijk maakten. Ik zing zelf ook rock en axls stem is natuurlijk niet vol te houden. Als je dit er dan nog ruim drie uur uit weet te persen ben je niet uit op een easy Buck maar lever je gewoon echt waar voor het geld. Het was memorabel !!