Het is een opmerkelijk maar verklaarbaar contrast. Aan het einde van Jethro Tulls show in Koninklijk Theater Carré staat bijna iedereen in de zaal nog eens op om respect te betuigen aan de jubilerende band. Eenmaal buiten hoor je bezoekers echter louter in negatieve of hooguit gematigde termen het optreden samenvatten. ‘Schandalig’, oordeelt een van hen zelfs. Dat gaat wat ver, maar van de uitstekende live-reputatie die Jethro Tull ooit had, viel vanavond weinig terug te horen.
Van de bluesrock in de begindagen naar prog- en folkrock in de jaren zeventig tot een heuse Grammy Award voor ‘Best Hard Rock/Heavy Metal Recording’ in 1989: weinig bands zijn zo veelzijdig en lastig te categoriseren als deze, terwijl de muziek toch altijd direct herkenbaar blijft als Jethro Tull. Des te knapper als je nagaat hoe vaak frontman Ian Anderson in de voorbije vijftig jaar muzikanten zag komen en gaan. De zanger en fluitist telde ze alvast maar voor ons: 36 ex-leden! Deze 50th Anniversary Tour dient volgens hem ook als eerbetoon aan al die alumni, al wordt er niet één keer echt stilgestaan bij misschien wel de belangrijkste daarvan: de toch al tamelijk onderschatte gitarist Martin Barre.
Los daarvan viert de band zijn vijftigjarig jubileum in stijl: achter de muzikanten op het podium verschijnen verschillende voormalige Jethro Tull-leden op een groot scherm. Bassist Jeffrey Hammond (of Hammond-Hammond, zo je wilt) bijvoorbeeld, die het toepasselijke nummer A Song For Jeffrey mag aankondigen. Of de eerste gitarist Mick Abrahams, die meespeelde op het onlangs in een schitterende boxset heruitgegeven debuutalbum This Was (1968). En wat te denken van ‘guitarist number two’, zoals Anderson hem introduceert? Dat is namelijk Tony Iommi, de ‘riffmeister’ die in ‘68 héél even bij Jethro Tull zat voor een optreden tijdens The Rolling Stones’ Rock And Roll Circus, nog voordat hij talloze hardrock- en metalgitaristen inspireerde als lid van Black Sabbath.
Beroemde gezichten
Ook Iommi verzoekt de band via een videoboodschap zijn favoriete Jethro Tull-song te kiezen: Bourée. En zo komen meer beroemde gezichten langs op het scherm. Joe Bonamassa doet een verzoekje voor het door hem gecoverde A New Day Yesterday, Iron Maidens Steve Harris vraagt net na de pauze A Passion Play aan, Def Leppard-zanger Joe Elliott houdt wel van het winterse Ring Out, Solstice Bells en niemand minder dan Slash noemt Aqualung terecht ‘one of the greatest rock & roll songs ever’. Tijdens de nummers zelf schuiven beelden en foto’s voorbij van Anderson en co. door de jaren heen, waarmee de show van vanavond in ieder geval op visueel gebied een waardige ode is aan vijftig jaar Jethro Tull.
Zeker wanneer halverwege een audiofragment van wijlen Claude Nobs (oprichter van het Montreux Jazz Festival) door de zaal schalt, denken velen ongetwijfeld met weemoed terug aan het Jethro Tull van vroeger. Het is namelijk de gesproken introductie die je ook op de dubbel-lp Live: Bursting Out (1978) hoort, een van de fraaiste live-albums uit de jaren zeventig. Natuurlijk moet je opnames van toen niet vergelijken met een optreden van dezelfde band veertig jaar later, maar ook in de 21ste eeuw klonk de zang van Ian Anderson wel eens (veel) beter dan vanavond. Hij lijkt regelmatig buiten adem, waardoor ook zijn timing nogal rammelt, en het kost hem hoorbaar moeite om de hogere noten nog te redden. De ooit zo opwindende songs van weleer (met name Too Old To Rock ‘N’ Roll: Too Young To Die en het fragment uit Thick As A Brick) zijn tijdens de gezongen passages bijna vermoeiend om naar te luisteren. Maar hij kan nog wel op één been zijn dwarsfluit bespelen.
What’s in a name?
Buiten de zang presteren de 71-jarige Anderson en zijn prima band behoorlijk, vooral gitarist Florian Opahle. Die vier ‘overige’ muzikanten spelen overigens pas hooguit elf jaar samen met de frontman en hadden dus niets van doen met de originele opnames van de vele klassiekers die vanavond de setlist beslaan. Je zou deze versie van Jethro Tull dus kunnen zien als een vervolg op de solotours die Anderson eerder dit decennium ondernam, maar dat doet niets af aan de aardige uitvoeringen van onder meer de instrumentale Bach-bewerking Bourée. Tijdens de tweede helft van de show is de zang ook net iets beter dan voor de pauze, alleen al omdat de frontman steun krijgt van zijn bandleden (Ring Out, Solstice Bells laat hij zelfs volledig aan hen over) en enkele gastvocalisten op het scherm. Een meisje neemt een deel van het refrein over in het schitterende Heavy Horses en een jonge mannelijke vocalist overklast Anderson ruimschoots in Aqualung.
Wanneer de verschillende huidige bandleden na de laatste song Locomotive Breath nog een keer voorgesteld worden op het scherm en zij een gezamenlijke buiging maken, staan overal in de chique zaal mensen op uit de rode stoelen. Een verdiende hulde, al is het alleen maar vanwege de eerdere prestaties uit het vijftigjarige verleden. Vooral dankzij de videobeelden van bevriende collegamuzikanten die hun liefde uiten voor deze onvergelijkbare band heeft deze avond toch ergens iets van een mooie viering van een halve eeuw Jethro Tull, maar muzikaal kan het er door de moeizame zang amper mee door. Too Old To Rock ‘N’ Roll? Ik ben bang van wel, Ian.
Jethro Tull in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op zondag 25 november 2018
Foto’s door Ans van Heck
29 Reacties
Als fans van het eerste uur waren voor ons de laatste optredend al zangtechnisch zeer teleurstellend.
Een aantal keren naar de band van Martin geweest. Een aanrader, speelt veel oude jethro tull.
Gelukkig hebben we carre aan ons voorbij laten gaan.
Jan Kessels
Ik zou gaan fotograferen voor een ander medium maar Jethro Tull liet geen fotografen toe. Nou zie ik jullie foto’s dus vraag me af hoe dit voor elkaar is gekregen ?
Ik was een paar jaar geleden bij de Thick as a Brick show in Oosterpoort Groningen en ook daar werd de zang van Ian noodgedwongen en gelukkig ondersteund of vervangen door bandleden.
Ik maak uit deze recensie op dat de opzet nu niet anders is dan toen.
Wat wel veranderd is, is de hoogte van de ticketprijzen, dus ik ben al met al blij dat ik dit aan me voorbij heb laten gaan. Ik teer wel op mijn mooie herinneringen aan veel vroegere concerten.
Weet je dat zeker BigBaldRocker? Benlevenslange Tull fan en heb ze minstens 10 x live gezien. Memorabele concerten vaak, zoals in Vredenburg, Ahoy en nogal toevallig ook de “Hot Night in Budapest”(!).Ik begrijp de recensie enigszins (wat de zang betreft, miste jamerlijk ook een ode aan Barre)en vindt die zeker onderhoudend geschreven. Maar niettemin, ik heb op rij 2 enorm genoten. Soms een traan weggepinkt, pure nostalgie, de jeugd die nog even voorbij kwam. Natuurlijk ontbreekt de vroegere dynamiek, dat kan ook niet anders. Maar My God, wat zijn de nummers nu goed gearrangeerd waardoor ze steeds verrassen en voor alles nooit gedateerd zijn. Dit Tull klonk ook veel beter dan (inmiddels alweer lang geleden) in Heerhugowaard en ik meen de Heineken Music Hall. De ware kracht kwam in de muzikale stukken soms briljant uit de verf: de overgang van akoestisch in heavy. Weinig (moderne)rock groepen die Tull op dat vlak maar enigszins kunnen evenaren, al staat Ian achter een rollator. En wat is die Opahle een waardige vervanger van Martin Lancelot B. Tull Forever.
Een prachtig eerbetoon! Muzikaal prima voor elkaar. Goede spirit en energie.
Gaaf om er bij te zijn geweest. Jammer dat een deel van de bezoekers nooit een drummer of de video beelden gezien hebben omdat ze te ver aan de zijkant van het podium zaten. Dat had Carre best wat beter kunnen organiseren voor die ticketprijs.
Was er een toetsenist dan? Inderdaad, EEG jammer van het halve zicht. Voor de rest toch een mooie ervaring!
De “jonge mannelijke vocalist overklast Anderson ruimschoots in Aqualung”.Die had hij wederom moeten inzetten zoals ook in het laatste concert in Utrecht en in de Melkweg in Amsterdam. Die pakte de zang over op die momenten dat Ian er niet meer bij kon. Hij hoeft zich niet te schamen Mick Jagger deed dat ook jaren geleden in de Arena. De muzikale stukken zijn gewoon briljant en direct herkenbaar als Tull. Heb daar uiteraard van genoten.
Heb ontzettend genoten van een avondje Jethro Tull in het koninklijke Carré. De muzikaliteit was van een hoge kwaliteit de sfeer geweldig. Wat jammer dat er veel mensen achteraf toch nog iets te zeuren hebben. Mens geniet.!
Na de laatste klanken van Cheerio zwaaide Ian naar het publiek. Dat was ook het moment waarop ik opstond om mijn respect te tonen aan de band die ik inmiddels zo’n 40 keer live heb gezien ! Tull 4ever. Tegelijkertijd was ik verdrietig om de worsteling van Anderson. De zang leek nergens meer op. De band, de show en het prachtige theater Carre redden de zaak nog enigszins maar ik besloot tevens dat ik dit niet meer van dichtbij wil meemaken. Cheerio Ian en dank voor al je mooie muziek. Wel jammer dat je Martine niet hebt betrokken in deze Zwanenzang. Dat heeft hij dubbel en dwars verdiend. Toch een smet op je blazoen Ian.
Gisterenavond ben ik met mijn zoon naar het concert geweest en wij vonden het geweldig!
Kijk naar de (prachtige) foto’s en je ziet hoe groot de inzet van Ian Anderson (en de band) was.
Dat vind ik veel belangrijker dan dat na 50 jaar, en meer dan 3000 optredens, de stem van Ian Anderson niet helemaal perfect meer zou zijn.
Wij zaten op het balkon en na afloop van het concert kreeg de band daar een terechte staande ovatie!
Ian,s stem is inderdaad niet meer wat het geweest is, maar toch genoten van mijn leeftijdgenoot, die ik gelukkig vele keren heb mogen zien.
Jammer dat Martin niet genoemd werd.
Jammer dat ik niet mee was….
Ik vond de show in Tilburg geweldig, de stem van Ian anderson vondt ik wel mee vallen hoor, hij had een koudje opgelopen denk ik, maar wat wil je, voor een 71 jarige kwam hij goed uit de verf, verder wat de overige leden van de band betreft, ze speelde fantasties.
Nou, Jethro Tull de meesterlijke band van weleer of niet, 40 euro voor een kaartje om een man te horen zingen die feitelijk niet meer kan zingen is toch iets te veel van het goede.
Niemand verwacht meer een spatzuivere zang van Ian Anderson. Heb hem vaak genoeg live gezien om te weten dat Ians stem niet meer is wat het ooit gewest is. Het is hem vergeven, uiteraard.
Vraag is dan natuurlijk wel of je als artiest niet op een gegeven moment de eer aan jezelf moet houden want god wat was dit genant en pijnlijk.
Als goede kenner van het repertoire had ik zelfs vaak genoeg moeite de songs überhaupt te herkennen want de beroerde zang en belabberde timing maakte dat lastig. Beetje lullig ook dat Martin Barre niet eens genoemd werd…
Ook oude rockers hoeven zich niet te schamen dat ze bepaalde noten niet meer halen en dat door anderen laten doen, of andere manieren verzinnen om zich redelijk door een optreden heen te slaan. Daar is niks mis mee. Het plaatsvervangend Spaans benauwd krijgen van een zanger die naar adem hapt, zijn timing verliest en opzichtig en bij herhaling hengelt naar het publiek om toch vooral de (ronduit beroerde) merch stand met een bezoekje te verblijden etc is niets anders dan een teleurstelling.
Too Old For Rock & Roll inderdaad. Alleen jammer dat Ian dat zelf niet inziet blijkbaar.
Kortom, tijd om de handdoek in de ring te gooien, dit was echt een aanfluiting.
Muzikaal fantastisch, vocaal zwaar onder de maat. Desalniettemin een geweldige ervaring voor de echte fans. En z’n stem mag dan (veel) betere tijden hebben gekend – wie heeft ooit een betere dwarsfluit- en bluesharpspeler gehoord dan Ian Anderson??
Als fan sinds 1968 heb ik dit concert aan me voorbij laten gaan. Ik kan die zag niet meer aanhoren. Wat ontzettend jammer dat Ian zo een karikatuur van zichzelf maakt. Om hem zelf te citeren: Too much broth will spoil the cool. En dat is precies wat er nu gebeurt. Triest. Jan Voorbij. Webmaster van Http:cupofwonder/index2.html
Inderdaad, Jan Voorbij, ik kan het ook niet opbrengen naar de huidige ‘zang’stem van Ian Anderson te luisteren: het irriteert, stemt droevig en vervult me met verbazing > hoe houdt het publiek en hoe houden vooral zijn bandleden het vol deze buitengewoon gemankeerde stem te verdragen: het scherpe sarcasme van weleer is vervangen door stemloze spasticiteit.
Beste Jan,
Lang heb ik er over nagedacht om te reageren, nu heb ik toch besloten om dit te doen.
Jan jij zegt dat je dit concert aan je “voorbij” hebt laten gaan. Maar beste Jan volgens mij ga jij al jaren niet meer naar concerten van Ian, dan vind ik het laf om op afstand telkens weer negatief commentaar op zijn concerten te geven. Meer dan 45 jaar heeft deze man zijn beste “beentje” voor gezet om ons allemaal te vermaken. En ja… Jan de koek is op,ook ik zei onderweg tegen mijn Tull-maatje Gerrit de Geus “na dit concert ga ik niet meer naar de BEST Of … Tull” alleen nog naar promoconcerten van nieuwe albums, mogelijk komt er nog een,Maar ik heb wel heel veel respect voor hetgeen Ian voor al zijn fans heeft gedaan, en daar heeft hij veel geld mee verdiend, ’t is hem gegund Jan, hij de poen, wij de muziek. Jammer dat jij hem zo afschiet, en dan ondertekenen met webmaster van een site waar je al 7 jaar niets meer aan doet !? SHAME
Beste Jan,
Wat een ronduit domme reactie en wat val je me tegen. Om met je laatste opmerking te beginnen: ik heb 12 jaar aan een tribute-site over Jethro Tull gewerkt, voor de band en voor de fans. Samen met mensen from all over the globe. En met liefde. Jarenlang is dit een vruchtbare bron geweest voor mensen die zich in Tull wilde verdiepen. Met het vertrek van Martin Barre was – zoals Ian al eerder opmerkte – Jethro Tull over. Voor mij een reden om mijn werk aan de site te staken. (intussen is de ISP spoorloos en kan ik net meer bij mijn files, maar dit terzijde). Daarnaast heb ik sinds 1999 moeten meemaken dat de band ons in de steek laat door voortdurend in herhaling te vervallen bij live-optredens. Uit loyaliteit ben ik nog vaak gegaan, zelfs dit jaar nog. Wat jij er verder van vindt kan me niet zo veel schelen. Het gebrek aan zangkwaliteit van weleer is triest, maar niet te ontkennen. Dat jij en nog enkele andere onkritisch mensen dat blijkbaar willen doen is niet mijn zaak. Voor mij staat de kwaliteit van Tull van weleer als een paal boven water en hun werk draai ik nog steeds – gelukkig. En al is de band in welke formatie dan ook nog steeds geweldig, wat Ian nu laat horen is te triest voor woorden. Tenslotte, voor je weer eens kritiek spuit, vraag jezelf eens af wat jij allemaal gedaan hebt voor de band die je zoveel muzikaal genot heeft geschonken. Nou? Wie moet zich hier nu schamen?
Ach ja Jan,
Ieder zijn keus zullen we maar zeggen, ik geniet nog steeds van Ian en zijn muzikale vrienden, wie dat ook mogen zijn!
En jij moet gewoon niet meer naar zijn concerten gaan, dan hoef je, je ook niet te ergeren.
Blijf gezond Jan.
Ik heb me geërgerd aan de muzikanten die Ian Anderson niet hebben gezegd dat dit echt niet meer kon.
Happend naar adem in de zang en toch vlekkeloos fluitspelen?
Deze show had met gemak “This Was”kunnen heten.
Een absolute grootheid is van zijn troon gevallen.
Ik kan me volledig vinden in deze recensie. Heb er met vriend (ondanks de zang) toch enorm van genoten. Deze recensie slaat echt de spijker op de kop. Ik was er bij en vond het toch helemaal prachtig
Recensie helemaal naar mijn zin. Goed geschreven en terechte opmerkingen.
Vanaf balkon maar hakf beeld gehad. De drummer eel gehoord, maar pas na afloop gezien.
Maar goed: ik heb genoten van het concert
Wij hebben Tull gezien en beluisterd in Tilburg. OK de zang is matig geworden (logisch)en al die kritiek is wellicht terecht. Maar : recensenten recenseren wat zijzelve niet (kunnen) presteren. Een oude wijsheid opgedaan van een kalender. Wat een flauwekul allemaal. Mooi opgebouwde show . Jammer van Barre, wel gemist. Geweldig genoten!!!!!!!!!!!!!
Genoten van Jethro Tull in Tilburg, en dan met name de energie en de mimiek van Ian. Jammer dat hij de zang niet weer had uitbesteed net als 5 jaar terug in de Thick as a Brick tour. Verder weinig gemist behalve dan “Living in the Past” …….of zou dat bewust zijn gedaan ? Prijs van de kaartjes valt mee als je ziet dat Phil Collins volgend jaar in het Goffert Stadion vanaf 89 euro te zien is.
Gisteravond het concert (50th anniversary tour) in Heerlen gezien. Tot halverwege dan… toen zijn we opgestapt. Het was helaas niet om aan te horen. Eigenlijk wel zielig om te horen hoezeer Ian er met zijn zang naast zat. Houdbaarheid ver overschreden. Dat is dan toch ook tevens een flinke min voor Ian dat ie dat niet (al heel lang) zelf in de gaten heeft… De man moet tegen zich zelf beschermd worden en het zingen over laten aan capabele zangers. Zijn fluit, gitaar en mondharmonica beheerst hij nog uitstekend maar door de echt abominabele zang was de stemming (bij mij althans) al snel weg. Vond de bandleden het programma ook tamelijk plichtmatig afwerken. Er was beslist geen “Tull-typische” energie op het podium buiten de bekende “moves” van Ian zelf. Tull was altijd (> 40 jaar) één van mijn favoriete performers maar dit concert deed geen recht aan die reputatie van weleer. Triest en jammer…
Ik ben sinds 1969 fan van JT. Heb ze ook vaak live gezien, en gemerkt dat de zangkwaliteit achteruit ging.
In denk dat Ien moet stoppen. Het is mooi geweest. Als ik de recensies lees ben ik blij dat ik niet geweest ben.
Living in the Past lukt niet altijd.
Cheerio Jethro Tull
Ik ben gisteren naar Enschede geweest en heb de band al 8 x gezien en ben vanaf het begin dan, de stem is inderdaad een stuk slechter geworden. Dit komt door door opcd en is nu 75, toch heb ik met volle teugen genoten jammer dat Marti barre niet meespeelde, ik hou niet van dat gezeur over een man die er nog zoveel voor overheeft
Ik bedoelde copd, maar dat lijkt wel logisch