‘The Guitar Event Of The Year’ veranderde de Ziggo Dome gisteravond in een zinderende arena. Voor het eerst trad Joe Bonamassa op in een Nederlandse megazaal. Met zijn beste en meest recente repertoire bracht hij het publiek tot staande ovaties en ondanks de massaliteit en de aaneenschakeling van extatische climaxen behield het concert een sfeervolle intimiteit.
De naam Joe Bonamassa staat voor selfmade en onafhankelijk. Zijn vader handelde in gitaren, waardoor hij al heel jong in aanraking kwam met muziek en zelf gitaar begon te spelen. Hij bleek een muzikaal wonderkind te zijn. In 1989 debuteerde hij op twaalfjarige leeftijd in het voorprogramma van B.B. King. Die blueslegende werd zijn mentor, nam Joe mee op tour en bracht hem de fijne kneepjes van het vak bij. Een droomdebuut en legendarisch wapenfeit. King noemde hem het grootste talent dat hij ooit had gehoord.
Sindsdien heeft Bonamassa, onlangs uitgeroepen tot winnaar van de prestigieuze Sena Performers European Guitar Award, het podium niet meer verlaten. Met passie en een verpletterende energie bouwt hij aan zijn oeuvre. Over een week wordt hij veertig en hij is dus al 28 jaar actief. In die tijd heeft hij een indrukwekkend cv en een grote schare bewonderaars opgebouwd. Bonamassa trekt wereldwijd volle zalen. Twee jaar geleden stond hij vijf avonden in theater Carré in Amsterdam en vorig jaar was hij present op North Sea Jazz. Vanavond staat hij met zijn show ‘The Guitar Event Of The Year’ in de Ziggo Dome. Gehuld in een staalblauw kostuum, met een goggle-achtige zonnebril strak op het gelaat en een arsenaal aan vintage gitaren binnen handbereik, voorziet Bonamassa de Ziggo Dome twee uur lang van een wervelende show. Met zijn achtkoppige formatie speelt hij nummers van zijn recente albums Blues Of Desperation en Live At The Greek Theatre.
Sparringpartner
De show wordt geopend met een energiek intro van pianist Reese Wynans. Hij zet direct de toon voor een avond lang onversneden bluesrock. Met zijn prachtige licks op keyboards en Hammondorgel doet Wymans zich gelden als de sparringpartner voor de hele groep. Bonamassa is echter de absolute leider, die de zaal plat speelt met een verbluffende reeks gitaarsolo’s. Met veel raffinement doorloopt hij een song. Er is altijd een duidelijke structuur, waarin een song vocaal wordt ingeleid en uitgebouwd met sterke arrangementen en fills voor de blazers en de fraaie backing vocals. Deze basis vormt de omlijsting van de improvisaties, waarvan de meeste worden gespeeld door Bonamassa en Wynans.
Bonamassa is een workaholic die zich specialiseert in americana en de subgenres bluesrock, gospel, soul en funk. Met zijn muziek, en met zijn concerten in het bijzonder, geeft hij een enorme push aan het levend houden en vernieuwen van die stijlen. Hij is een ideale gangmaker die bovendien een enorm goede sfeer neerzet. Is alles wat Bonamassa doet dan perfect? Zijn gelikte show heeft veel weg van een geoliede machine en verloopt volgens een strak schema. Er wordt niets aan het toeval overgelaten, waardoor er weinig ruimte overblijft voor spontaniteit. De show is ook erg massaal en laat maar weinig ruimte voor adempauzes. Ballads en onversneden ‘klassieke’ blues komen nauwelijks voorbij. Misschien wil hij net iets te veel en doet hij te weinig aan zelfreflectie.
Tegengas nodig
Het is lastig om kritiek te uiten op iemand die zoveel geeft en toch ook bescheiden blijft in zijn hoofdrol. Bonamassa gedijt het beste in een interactie met een sparringpartner. Reese Wynans levert een belangrijke bijdrage aan de muziek, maar blijft toch voornamelijk de briljante begeleider. Voor de andere bandleden geldt dat ook in mindere mate. Bonamassa heeft tegengas nodig. In een samenwerking zoals hij die aanging met Beth Hart overstijgt hij de technisch vlekkeloze extase en wordt meer de rafelranden van de muziek opgezocht.
Joe Bonamassa is een belangrijk pleitbezorger voor de blues(rock). Overtuigend slaat hij een brug tussen verschillende generaties liefhebbers van pop- en rockmuziek en levert daarmee een bijdrage aan de onstuitbare comeback van de bluesrock, die de laatste jaren gaande is. Het zou geweldig zijn om Bonamassa in de komende jaren terug te zien op het Holland International Blues Festival in Grolloo.
Joe Bonamassa in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zaterdag 29 april 2017
Foto’s: Cristel Brouwer
13 Reacties
Het was een top avond. Super gitaarspel.En ja laat maar komen naar Grolloo..Super genoten. Klinkt naar meer.
Een super avond van een super gitarist met zijn geweldige begeleidingsband. Ik zat redelijk vooraan ( rij 17) In het begin wat met name de baspartij de vervormend, gelukkig is dit vrij snel bij gesteld. Zoals hierboven al beschreven is, was het en strak gearrangeerde show met weinig ruimte balles en onversneden blues rock. Ik miste de interactie met het publiek. en het spelen van enkele legendarische super nummers en de relatief korte show met 1 toegift. te strak en te glad. maar heb wel genoten.
En Ja Grolloo ik ben er bij
Prima optreden. Fantastische muzikanten en puike backing vocals. Jammer genoeg (bijna) niets van de legendarische “Tour de Force” serie. Fijne uitvoering van Boogy with Stu. Dat dan weer wel. Genoten!
Een heerlijke avond met top muziek gehad. Prima lovende recensie, maar “een nagenoeg uitverkochte Ziggo Dome”? De hele 2e ring was afgesloten…
Als de prijzen niet zo schrikbarend hoog waren dan had ie hem wel vol kunnen krijgen denk ik.
Helemaal eens. Geen idee waarom de tickets zo buitensporig geprijsd waren. Past in mijn optiek niet bij deze artiest en ik denk dat om die reden veel liefhebbers toch zijn afgehaakt. Voor aanzienlijk minder een dag op North Sea Jazz of een dag Pink Pop, inclusief JB, maar met nog veel extra’moois.
We hebben de opmerking over de uitverkochte Ziggo Dome verwijderd, dank voor de correctie.
Natuurlijk prachtig allemaal, niks mis mee, Joe Bonamassa speelt gitaar als de beste en kan zich meten met de groten van deze aarde. Prachtig concert gisterenavond in de Ziggo Dome, geweldig gitaarspel, maar het was niet zo “begeistert” als de eerdere concerten van Joe in o.a. Paradiso, in de Waerdse Tempel, in Carré en (waar ik zelf niet bij was) in de Royal Albert Hall. De keuze van de nummers, helaas veel covers, terwijl Joe inmiddels toch een arsenaal aan originals tot zijn beschikking heeft. En ik weet zeker dat het merendeel van de zaal deze (Sloe Gin, If Heartaches Were Nickels, Miss You Hate You – en zo kan ik nog wel even doorgaan) liever had gehoord dan een aantal covers. Gelukkig deed Joe wel No Good Place For The Lonely: top nummer, helemaal geweldig, niks mis mee, maar op de studio versie is het einde van de gitaarsolo toch nog meer gedreven dan “live” in de Ziggo Dome, terwijl je verwacht dat hij juist “live” door het plafond zal gaan…, jammer. De echte “drive” lijkt een beetje weg, de aankondigingen klinken als die van een marktkoopman, we roepen het allemaal weer even voor de zoveelste keer. Niemand die het hem kwalijk kan nemen, want de man is de afgelopen decennia productiever geweest dan welke pop- of bluesmuzikant dan ook (John Mayall uitgezonderd), maar misschien moet hij eens even een jaartje vrijaf nemen en dan weer volledig opgeladen en gemotiveerd terugkomen! In het verleden deed Joe regelmatig (gedeeltelijke) Led Zeppelin covers, dicht bij het origineel; hij stak Jimmy Page naar de kroon, maar om dan gisterenavond af te sluiten met How Many More Times in deze uitvoering is toch…. gemakzuchtig. Deze haalde het helaas niet bij – om het even welke uitvoering van – Jimmy Page, terwijl Joe dat natuurlijk op z’n sloffen kan!! Hij heeft zich gisteren letterlijk in het zweet gewerkt, maar met nét dat beetje extra had het écht een spetterend concert kunnen zijn! Volgende keer beter zullen we maar zeggen, en ook dan zal ik er zeker weer bij zijn, want natuurlijk heb ik gisterenavond ook genoten!!!
Toch even een critische noot mijnerzijds. Was afgelopen zaterdagavond voor het eerst bij een live concert van Joe Bonamassa. Ik had daarvoor al heel wat optredens via YouTube bekeken. Wat ik vooral miste waren de wat oudere en bekendere nummers. Het blues-gehalte van het optreden was ook niet bijster hoog, het was voornamelijk rock met hier en daar wat blues. Ik had de indruk dat het meer een concert was om z’n laatste cd te promoten. Het was kortom teveel van hefzelfde, gewoon te weinig variatie. De nummers op zich zijn vrij voorspelbaar en eindigen vaak met dezelfde soort snelle solo. Kortom ik werd niet echt warm van dit concert en vind het de ruim 100 euro die ik betaalde niet waard. Jammer want ik had mij er heel wat van voorgesteld. Dit weekend nog een live concert van Gary Moore bekeken. Wat had ik daar een keer graag bijgeweest, maar helaas.
Natuurlijk een prima concert, als je wekenlang hetzelfde speelt en geen ruimte laat voor improvisatie kan er weinig misgaan. Uitverkocht was het zeker niet, de 2e ring was afgesloten, en dat komt toch door de (te) dure kaarten.
Genoten heb ik wel want het is een geweldige gitarist en de band was ook prima. De voormalige HMH nu AFAS was misschien een betere keus geweest. Gary Moore was een klasse apart daar zal Joe Bonamassa nooit in de buurt komen.
Ben het eens met de bovenstaande reactie.s positief toch wat gemist was ook mijn eerste liveoptreden van hem.met mijn dochter wilde haar graag is meenemen naar een bluesconcert jammer dat het alleen naar rock was had ook graag wat afwisseling gezien.
Ben is met haar naar concert geweest van Bon Jovi bij paar nummers zegt ze pa het lijkt wel of ik naar Jovi zit te luisteren. Hoop hem nog een keer te zien en dan ook wat meer de andere Joe te zien wie weet Grollo zou top zijn.
Ben nu al zes keer naar deze blues virtuoos geweest. Hij staat nog steeds nr 1 op mijn lijstje van beste allertijden maar inderdaad, die prijzen stijgen de pan uit. Voor een fan is dit zelfs niet leuk meer. Vooral als je meerdere keren wilt genieten van zijn gitaarspel. Misschien toch maar op zoek naar een nieuw betaalbaar talent.
Tjsa, graag had ik ook dit concert bij willen wonen. Een soort veergelijk maken tussen Carré en Ziggo. Maar idd, de ticketprijs was wat mij tegenhield.
Ik had al zo een vermoeden, want nog nooit waren er raddioccommercials te horen tot op de dag van…
Misschien dat men er van leert, beter 50 keer een dubbeltje verdienen dan 10 keer een kwartje!
Ook ik ben van de prijs geschrokken en hier niet heen geweest. Meer dan €300,- en dan zit je nog niet vooraan. De prijzen werden de laatste weken wel steeds verder naar beneden bij gesteld. Zit je voor onder de honderd euro naast iemand die er meer dan 3x zoveel voor heeft betaald. Laat dit een les zijn voor organisator, Joe en de fans.