Terwijl een eindje verderop de pubers in de rij staan bij Heineken Music Hall voor het Fris XXL-feest, stroomt Ziggo Dome bijna vol voor An Evening With John Fogerty. Hij is al 67, maar de Creedence Clearwater Revival-voorman lijkt zelf ook nog gezegend met de energie van een puber als je hem ziet rennen over het podium. Zou hij deze nieuwe tent ook helemaal plat kunnen spelen? Fogerty kennende kan het haast niet anders.
Ongeveer twee jaar geleden speelde Fogerty voor het laatst in Nederland. Hij sloot in 2010 de Bospop-zaterdag op sensationele wijze af terwijl veel festivalgangers dekking zochten voor hevig gedonder en geflits. Een show is er altijd, waar de man ook speelt. Of het nu onweert op Bospop of als de swamprocker in hetzelfde jaar compleet misplaatst op het Night Of The Proms-programma staat, Fogerty weet als weinig anderen hoe je een non-stop spektakel opvoert.
Hey Tonight!
Het is dus haast vanzelfsprekend dat de avond in Amsterdam een hele plezierige zal worden. Fogerty komt op met het prikkelend Hey Tonight, wat wordt gevolgd door een toch wat ingehouden onthaal vanuit de behoorlijk gevulde Ziggo Dome. Er zijn wat meer golden oldies van Creedence – daar komen we toch vooral voor, nietwaar? – nodig om het publiek aan het swingen en zingen te krijgen. Bijna geen song uit het kleine, maar zo tijdloze en grotendeels klassieke CCR-oeuvre is dan zo uitnodigend als The Midnight Special.
Hoewel Fogerty de hoge noten in I Heard It Through The Grapevine niet meer haalt, behoort de uitvoering van de beroemde, groovy Creedence-adaptatie tot de hoogtepunten van de avond. Zo ook een vrij lang Ramble Tamble, dat we allemaal kennen van Cosmo’s Factory, een van de beste lp’s die de band ooit maakte. Het repertoire is nog altijd enorm geliefd bij een heleboel mensen, maar ook de cover van Oh, Pretty Woman – de Roy Orbison-evergreen die Fogerty met Bruce Springsteen zong voor het vijfentwintigjarig bestaan van de Rock & Roll Hall Of Fame – valt in de smaak.
Regenliedjes
Overigens komt ook noemenswaardig solowerk aan bod, zoals The Old Man Down The Road van zijn beste post-CCR lp Centerfield en Gunslinger van het recentere album Revival. Heel af en toe introduceert Fogerty zijn songs met de welbekende verhaaltjes over Woodstock, de langharige, verregende jongeren daar, hoe zij later ‘moneygrabbers’ werden enzovoort. De twee beroemde ‘regenliedjes’ van CCR, Have You Ever Seen The Rain en het naar aanleiding van dat Woodstock geschreven Who’ll Stop The Rain, zijn natuurlijk prima meezingers en worden dan ook met plezier opgepikt door het publiek.
Opmerkelijk is Fogerty’s erg Van Halen-achtige gitaarintro voor Keep On Chooglin’, inclusief de door Edward Van Halen beroemd gemaakte en voor Fogerty ongebruikelijke tappingtechniek. Ook tijdens nummers als Born On The Bayou en Long As I Can See The Light blijft de show imponeren, mede dankzij de inspanningen van de uitstekende band en het zeer goede geluid in Ziggo Dome.
Even op adem komen
Later op de avond, tegen het einde, lijkt het erop dat Fogerty stemproblemen heeft. Tijdens Fortunate Son – ook niet de gemakkelijkste te zingen van de Creedence-klassiekers – haakt hij na het eerste couplet even af om, zo lijkt het, op adem te komen. Het publiek neemt het refrein over, maar even daarna begint Fogerty opnieuw aan het eerste couplet.
Na Fortunate Son volgen nog slechts twee toegiften, Rockin’ All Over The World en Proud Mary, en zo komt er na bijna twee uur een einde aan het optreden. Zijn stemworstelingen in Fortunate Son leken er op te wijzen dat langer doorgaan voor hem niet verstandig zou zijn. Toch hadden velen vast graag gezien dat Fogerty nog een half uurtje vulde met niet gespeelde favorieten als Suzie Q, Cotton Fields en Run Through The Jungle. Energie en inzet waren in ieder geval nog volop aanwezig!
Gezien op vrijdag 13 juli in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto´s: Cristel Brouwer
0 Reacties