Eerder deze maand gaf de Canadese legende Leonard Cohen liefst vijf bejubelde concerten op het Sint-Pietersplein in Gent. Daarmee werd België vereerd met de wereldpremière van de Old Ideas World Tour. Cohen doet Nederland ‘slechts’ twee keer aan, met optredens in het Olympisch Stadion te Amsterdam. Wist de oude singer-songwriter op de eerste avond evenveel indruk te maken als bij onze Zuiderburen?
Als de bijna 78-jarige Cohen – in pak en met vertrouwde hoed – zijn concert opent met Dance Me To The End Of Love, kun je je haast niet anders dan bevoorrecht voelen. De locatie voelt juist en de temperatuur is aangenaam dankzij een strelende zomerbries. Cohen weet al aan het begin van de avond te raken, vooral als zijn stem in hetzelfde lied naar de laagste noten zakt. Niet alleen Cohen zelf is indringend. Zo lijkt snarenvirtuoos Javier Mas tranen in zijn ogen te hebben tijdens een schitterend solomoment, en tilt de close harmony van The Webb Sisters het werk van Cohen naar een hemels niveau.
Behalve natuurlijk de locatie is een belangrijk verschil met Cohens laatste optreden in Nederland, ongeveer vier jaar geleden in Ahoy, dat hij ook songs van zijn nieuwste studioalbum Old Ideas speelt. Hoewel die plaat niet het niveau van zijn klassieke werk benadert, doen de betere tracks live niet veel onder voor de rest van de setlist. Amen en Darkness krijgen dan ook een even warm onthaal als oude favorieten Who By Fire en Bird On The Wire. Als het voor New Orleans geschreven Banjo aan de beurt is, blijkt het Olympisch Stadion ondertussen flink kouder – waarom had ik mijn jas ook alweer thuis gelaten? – en donker.
Duisternis
Die duisternis is natuurlijk volmaakt voor het werk van de overigens opvallend fitte Cohen. Nadat hij zijn eerste set afsluit, huppelt hij van het podium en op dezelfde wijze keert hij na de pauze terug voor Tower Of Song. Terwijl The Webb Sisters door blijven zingen in de climax, complimenteert Cohen de aantrekkelijke vocalisten. De samenzang is inderdaad erg imponerend, vooral als The Webb Sisters even later zelf op de voorgrond treden. Cohen kijkt op de achtergrond toe en neemt er zijn hoed voor af. Ook Sharon Robinson, met wie de meester een aantal van zijn liedjes schreef, schittert tijdens haar uitvoering van Alexandra Leaving.
Cohen staat met zichtbaar veel plezier, soms zelfs dansend, op het podium, en met veel overgave zingt hij zijn grote klassieker Hallelujah. De zeldzame momenten waarop Cohen een gitaar in handen heeft, behoren tot de mooiste van de avond, zoals die andere evergreen Suzanne en het sfeerrijke The Partisan. Dat zijn overigens twee van de weinige nummers van de eerste drie albums – vaak gezien als zijn beste – die langskomen.
Curfew
Na een zeer terechte staande ovatie komt Cohen terug voor de toegift. So Long, Marianne nodigt iedereen uit om mee te zingen, gevolgd door een cover van Save The Last Dance For Me. Volgens de regeltjes mag Cohen, zo meldt hij voor aanvang van het allerlaatste lied, nog slechts zes minuten optreden, want dan is het half twaalf. Het lied Closing Time was natuurlijk toepasselijk geweest, maar die voorspelbaarheid vermijdt Cohen vanavond. Met een klok onder zijn arm brengt hij zijn optreden tot een swingend einde met First We Take Manhattan.
Behalve Closing Time worden nog wel meer favorieten gemist, maar het optreden is te groots om daarbij stil te staan. Sisters Of Mercy, Chelsea Hotel No. 2, Famous Blue Raincoat… Ook mijn eigen blauwe regenjas was achteraf welkom geweest. Cohen en zijn band waren magistraal, en met dat besef is het een minder grote straf om bibberend zonder jas in de regen te wachten op de bus. Een adembenemend optreden om nooit te vergeten.
Gezien op dinsdag 21 augustus 2012 in het Olympisch Stadion, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties