Liam Gallagher in Ziggo Dome

Wie afgelopen vrijdag naar de show van Liam Gallagher in de Ziggo Dome ging, waande zich niet in Amsterdam maar in Manchester. Gallagher voelt precies aan wat er nodig is om er een weergaloos Engels rock ’n rollfeest van te maken. 

Resurrection
Net voor de show begint, klinkt het nummer I Am The Resurrection van The Stone Roses uit de geluidsinstallatie. Toepasselijker had het niet gekund; Liam Gallagher is de wederopstanding van wat ooit Oasis was. Vijf jaar geleden leek het einde van de carrière voor de jongste Gallagher-broer aangebroken te zijn. Nadat Oasis in 2009 met ruzie uit elkaar ging, probeerde Liam het nog een tijdje onder de naam Beady Eye met dezelfde muzikanten, maar zonder Noel. Toen deze band in 2014 wegens afnemend succes uit elkaar ging, leek Liam uitgespeeld. Dat was extra zuur omdat Noel Gallagher met zijn High Flying Birds juist wel aan de weg kon blijven timmeren. Maar vanavond zijn de rollen omgedraaid. Het publiek bestaande uit Engelse ‘lads’, Schotten, Ieren en uiteraard Nederlanders is gemiddeld veel te jong om Oasis echt meegemaakt te hebben. Maar dat boeit niemand; voor deze jonge fans is de branieschopper uit Manchester hun ultieme held van het gewone volk. 

Rock ‘n’ Roll
Op het drumpodium staat met grote letters ‘Rock ‘n’ Roll’ en dat is precies wat het publiek krijgt. De set opent met Rock ‘n’ Roll Star, een Oasis-song waarvan hij er nog veel zal spelen deze avond. Het publiek verandert in een springende massa dat tussen de nummers door ‘Liam, Liam’ scandeert. De liedjes van het nieuwe album Why Me? Why Not. passen naadloos tussen de Oasis-krakers. Gallagher draagt een soort witte regenponcho en doet zijn ding in karakteristiek voorovergebogen houding in een cirkel van geluidsmonitoren. Technisch lijkt het niet allemaal vlekkeloos te verlopen: tijdens de nummers door staat hij druk te gebaren naar de mixtafel. Op een gegeven moment krijgen de technici met een flink aantal ‘fucks’ zijn ongezouten mening over de geluidskwaliteit op het podium te horen. Hij speelt ook nummers van zijn eerste soloalbum As You Were, zoals Wall Of Glass en Come Back To Me. Gallagher vraagt of er een timmerman in de zaal is, want de piano is kennelijk stuk. Hij besluit het geplande nummer over te slaan en zet Morning Glory in. De zaal ontploft. Op het podium staat een rockster die precies weet hoe hij het publiek moet bespelen. Een perfecte mix van midtemponummers waarbij je heerlijk met je biertje in de hand kunt meebrullen en uptempo rock ’n rollsongs waarbij de bekers bier door de lucht heen vliegen. 

Doktersvoorschrift
“De reden dat ik zo stil ben vanavond is dat ik mijn stem rust moet geven van de dokter”, zegt Gallagher ergens halverwege. Daar was niets van te merken. De drie achtergrondzangeressen ondersteunen de zang effectief. Hij wordt tevens omringd door een geweldige band met drie gitaristen die een wall of sound neerzetten die vet, vuig en hard klinkt. De podiumaankleding is redelijk eenvoudig, op beeldschermen achter de muzikanten worden de up close-beelden gestreamd van de bandleden. Zo komt het voor dat je bijna in de mond van Gallagher kijkt. 

Na een uur spelen kondigt Gallagher met Live Forever het laatste nummer aan. Maar het zou geen echte rock ‘n rollshow zijn als er niet meerdere toegiften zouden volgen. Na een luide roep om meer stommelt het Britpop enfant terrible het podium weer op. Hij heeft voor de zekerheid de capuchon van zijn regenponcho maar opgezet, en dat is maar goed ook; de bierdouches vloeien rijkelijk bij Roll With It, Supersonic en Champagne Supernova. Nog een laatste maal keert Gallagher terug om met Cigarettes And Alcohol een passend einde aan een gedenkwaardige avond te geven. 

Liam Gallagher in Ziggo Dome
Gezien op 7 februari 2020
Verslag door Edwin Moor
Foto’s door Anne-Marie Kok