Eind jaren negentig tot halverwege de jaren nul was de glorietijd van de nu-metal: bands die heavy metal combineerden met invloeden van hiphop, funk en grunge. Grote namen waren o.a. Korn, Limp Bizkit, Deftones, Coal Chamber, Papa Roach, Staind en Linkin Park, maar de populariteit van het genre stortte na 2005 in razend tempo in. Anno 2014 is Deftones nog redelijk relevant, bekwaamt Korn zich in goedbedoelde herhalingsoefeningen, is Limp Bizkit zowaar nog belachelijker dan destijds al het geval was en rommelen Coal Chamber, Papa Roach en Staind wat aan in de marge. De enige band uit het rijtje die nog mainstream succes heeft: Linkin Park.
En dat lag destijds toch niet in de lijn der verwachtingen: de groep rond Chester Bennington en Mike Shinoda werd (bepaald niet terecht) gezien als de boyband van de nu-metal – en dus niet al te serieus genomen. Desondanks was de groep van meet af aan erg succesvol en, niet geheel onbelangrijk: Linkin Park bleek als een van de weinige nu-metalbands in staat zich muzikaal te ontwikkelen tot een volwassen rockband. Ik heb zo’n vaag vermoeden dat die neiging tot vernieuwen er deels voor gezorgd heeft dat Linkin Park op deze mooie vrijdagavond in Amsterdam niet in een achteraf zaaltje speelt, maar in een stampvolle Ziggo Dome voor zo’n 17.000 fans zijn kunstje mag vertonen.
Meegebruld
Het eerder dit jaar verschenen zesde studioalbum The Hunting Party is misschien geen hoogtepunt uit het oeuvre, live pakken de meeste songs van die plaat goed uit (setopener Guilty All The Same voorop) en de band is uiteraard niet te beroerd om wat oude klappers van stal te halen. Zo prijken doorbraakhit One Step Closer, Point Of Authority en Papercut, allen van het debuutalbum Hybrid Theory (2000), al vroeg op de setlist en later komen ook o.a. Numb, Faint, Crawling en grootste hit In The End voorbij, die stuk voor stuk door duizenden kelen worden meegebruld.
Bliepjes-solo
Dat geldt iets minder voor het materiaal van de albums A Thousand Suns (2010) en Living Things (2012), die toch wat minder toegankelijk zijn dan de eerdere platen. Vooral de oudere aanwezigen fronsen regelmatig de wenkbrauwen als er wat meer elektronische passages voorbijkomen in een song als Castle Of Glass, om nog maar te zwijgen van de ronduit bizarre bliepjes-solo die draaitafelboer Joe Hahn minutenlang de zaal in hengst, ergens halverwege de show – het lijkt even wel of we aanwezig zijn bij het Amsterdam Dance Event. Gelukkig schopt de band met eerdergenoemde fanfavoriet Numb niet lang daarna weer leven in de tent, maar het is wel tekenend voor het middelste gedeelte van het concert, waarin weinig oude nummers voorbij komen en de publieksparticipatie een stuk minder is.
Enthousiasme
Saai wordt het tijdens die momenten echter niet. Dat is grotendeels te danken aan de tomeloze energie en het enthousiasme van de groep, Chester Bennington voorop. De zanger rent als een bezetene over het podium en krijgt het voor elkaar om toch waanzinnig goed te blijven zingen. De rest van de band speelt strak, songs krijgen regelmatig spannende nieuwe uitvoeringen of worden knap aan elkaar geplakt en de visuals zijn spectaculair – zoals het hoort bij een grote band. En een grote band weet ook hoe ‘ie zijn publiek tevreden naar huis moet sturen: door het spelen van een aantal dikke hits in de toegift. En dus sluiten de heren het optreden af met overtuigende uitvoeringen van New Divide, Crawling, What I’ve Done en het nog altijd superopzwepende Bleed It Out. De conclusie is dan ook: Linkin Park is de laatste der nu-metal-Mohikanen en houdt het – getuige deze show in de Ziggo Dome – nog wel eventjes vol.
Linkin Park in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op vrijdag 7 november 2014
Foto’s: Cristel Brouwer
2 Reacties
Was voor de vijfde keer bij een optreden van mijn favo band Linkin Park. Wat mij vooral opviel was dat er door zowel Chester als Mike erg goed (lees zuiver) werd gezongen.Al hun shows hebben een beetje de zelfde opbouw qua nummers, al zat er nu een nieuw gedeelte in het middengedeelte met Mr. Hahn (leek wel dance of zo iets) maar zag er met de nodige lichteffecten wel spectaculair uit.Ikzelf vind de rapgedeelten van Mike wel geinig, maar als ze gas geven met hun hardere nummers, dan wordt de sfeer er wel beter op. Deze hebben ook mijn persoonlijke voorkeur. Eigenlijk heb ik altijd een goed optreden van deze mannen gezien, ze hebben mij in elk geval nog nooit teleurgesteld. Dus…..LP, OP NAAR DE VOLGENDE KEER!!! vOOR MIJ WAS HET WEER EEN FEESTJE.
Voor mij de vierde keer om Linkin Park live te zien (en gisteren de 5e keer in Oberhausen). Het was beide keren ge-wel-dig.
Ben het met Gert eens dat de zang onwijs zuiver was. Ook Mike tijdens Papercut, waar hij eerder nog wel ’s oversloeg.
De rap en “dance” passages kunnen bij sommigen niet in de smaak vallen, maar het is leuke afwisseling tijdens het concert. Tijdens hun muzikale weg door de albums heen zijn ze afgeweken naar de dance invloeden. Dat mag je live ook terug horen. Het hoort bij wie Linkin Park vandaag de dag is.
Mijn respect gaat ook uit naar Of Mice and Men. Een band die ik nog niet kende, en ook niet mijn smaak is. Maar wat een opzwepend voorprogramma is dat! Gisteren in Oberhausen kwam het publiek niet snel op gang. Het duurde ongeveer 15 minuten (= halve concert van OM&M), maar ze bleven vrolijk en energiek. Aan het eind van hun setlist hadden ze iedereen in ieder geval warm gedraaid voor Linkin Park!