Het grote publiek is helaas nog niet zo bekend met de Deense zangeres/gitariste Maggie Björklund. Sommigen zullen haar wellicht kennen van haar werk met Jack White. Voor zijn soloplaat Lazaretto zocht hij namelijk een pedal steel-speler en was meteen enorm gecharmeerd van Björklunds spel. Obsessieve fans van Mark Lanegan kennen haar ook, want op haar eerste album Coming Home uit 2011 horen we de gruizige bard enkele nummers vertolken. Haar tweede plaat Shaken kwam vorig jaar uit. Ditmaal werd ze ook niet door de minsten bijgestaan: John Convertino (Calexico), Jim Barr (Portishead), John Parish (Sparklehorse, PJ Harvey) en Kurt Wagner (Lambchop).
In Nederland en de rest van Europa is het niet zo heel makkelijk om aan pedal steel-instrumenten te komen. Zo zijn er dus ook meteen weinig artiesten die bedreven zijn in het machtig mooie instrument. De Deense Maggie Björklund is een virtuoos en leverde al hand-en-spandiensten voor vele artiesten. Ze staat op deze zondag in de Cloud Nine-zaal van het nieuwe TivoliVredenburg ter ere van haar tweede soloplaat Shaken. Een album gekenmerkt door bitterzoete melodieën en dromerige landschappen. Deze weet ze live ook perfect te reproduceren. Slechts een vijftigtal bewonderaars is de storm getrotseerd om zich te nestelen in de weldadige klanken van haar pedal steel en die van de begeleidende gitarist Anders Pedersen en cellospeler Erik Olevik.
De show is een afwisseling tussen lavende popmelodieën vol emotie over liefde en verlies en instrumentale soundtracks voor films en series die nog nooit verschenen zijn, waarbij wederom opvalt hoe bedreven Scandinaviërs zijn in het vertolken van de paradox. Hun soundscapes kunnen buitenaards en koud overkomen en toch zo warm aanvoelen. Of met zulke warme tonen je laten rillen van de kou. Bijvoorbeeld tijdens The Unlucky, een nummer van desolate schoonheid dat je al snel aan David Lynch-landschappen doet denken. Wat ook opvalt, is dat ze zo vertrouwd zijn met hun instrumenten dat ze in de stilte van de composities het klikken van de pedalen en de effecten zien als extra tikken in de muziek. Ook de kleine ‘foutjes’ hier en daar worden niet beschouwd als misstap maar als een extra dimensie aan hun spel.
Anders Pedersen neemt de mannelijke zangstem op zich in nummers als Intertwined en Coming Home van de eerste soloplaat die daar worden vertolkt door Lanegan. En niet één keer wordt zijn gruizige stem gemist. Nee, ook Pedersens warme timbre past perfect bij de zachte fluisterstem van Maggie zelf, die ook als ze tegen het publiek spreekt altijd een lichte aarzeling laat horen. Maar de muziek heeft dat nooit. Zoals ook het machtig mooie en bevreemdende Insekt laat horen, met een glansrol voor Oleviks cello. Zo horen we ook nog fijne versies van Anchor Song, Missing At Sea en het melancholische Bottom Of The Well alvorens ze het publiek bedankt en even van het podium loopt.
Natuurlijk komt ze nog terug. Dark Side Of The Heart is het openingsnummer van haar nieuwe plaat Shaken en komt net als het eerder gehoorde Insekt live vele malen overweldigender over. De show wordt afgesloten met Fro Fro Heart, een liefdeslied waarbij de speciale mini-Hammond, waarvan er geen tweede op de wereld bestaat, aan bod komt en Maggie de gitaar ter handen neemt. Een nummer dat op plaat gezongen wordt door Kurt Wagner en dat eigenlijk het enige lied blijkt waarbij een donkerdere mannenstem het beter zou doen. Maar ook in de liveversie blijft het een machtig mooi en weids lied, klein in opzet maar groots in gevoel. Zoals eigenlijk de hele avond is. Met slechts twee begeleiders weet Maggie Björklund grootse werelden te scheppen en je te laten dromen van zowel treurige als fleurige landschappen. Mooi, bijzonder en perfect voor deze stormachtige zondagavond.
Maggie Björklund in TivoliVredenburg
Gezien op zondag 29 maart 2015
Foto: Jan Stuhr
0 Reacties