Videoclips hadden ons, zoals zo vaak, op het verkeerde been gezet: er was geen getormenteerd drama of divagedrag te bekennen. Marc Almond is een goede zanger, dat wisten we al, en zijn uitstraling en plezier werkten aanstekelijk. Dat we zo veel hits konden meezingen, hielp ook. Je zou het misschien niet verwacht hebben, maar Almond verzorgde deze avond een vrolijk, levendig en enthousiast optreden in TivoliVredenburg.
En hits komen langs in de Utrechtse Ronda, zowel uit zijn tijd met Soft Cell als uit zijn solocarrière. In een periode van veertig jaar maakte Almond tientallen albums, van synthsoul tot Russische folksongs en cabaret, ergens tussen Yazoo, Gene Pitney, Shirley Bassey en Ramses Shaffy in. Maar die uitstraling, die merk je pas op als je hem live ziet. Almond komt breed lachend op, in het zwart en gelaarsd, de armen wijd. Met de eerste drie, niet bij allen bekende nummers, uptempo en strak, maakt hij er al meteen een feestje van. De zestiger, lid van de Order of the British Empire, heeft er duidelijk zin in.
Oud geworden
Bedsitter, uit de tijd met Soft Cell, kennen we allemaal en de zaal komt los. Zijn stem is goed, iets heser dan vroeger, maar twee zangeressen vullen waar nodig de gaten op. Almond kondigt zijn lievelingsnummer aan: My Hand Over My Heart. How Can I Be Sure vraagt teveel van die ene synthesizer en blijkbaar ook van het geheugen van Marc: over de tekst blijkt hij niet zeker. ”Ik ben oud aan het worden”, klinkt het charmant. Even later maakt Tears Run Rings, vandaag iets naar voren geplaatst op de setlist, alles weer goed met een daverende apotheose.
We moeten niet zeuren, want je kunt niet verwachten dat de zanger een orkest met blazers en strijkers meeneemt naar Utrecht. Maar we mogen er wel over fantaseren en dan klinkt het beter dan vanavond. De matige toetsenist zit er regelmatig naast en als hij met beide handen zijn bril recht zet, speelt de muziek gewoon door. De degelijke drummer en gitarist helpen wel wat, maar niet genoeg. Bij Tragedy (Take A Look And See) lijkt ook Almond de melodie af en toe kwijt te raken. Het nieuwe Chaos And A Dancing Star zou zo op het repertoire van bijvoorbeeld ABC kunnen. Niets mis mee dus.
Genieten
Bij The Days Of Pearly Spencer wordt de toon definitief gezet. De eerste poging breekt Marc nog af, het kan immers beter, en dan gaat het los. Heerlijk. De cover overtreft het origineel, zoals wel vaker bij Almond. Something’s Gotten Hold of My Heart, het swingt en het overtuigt. Almond pakt zijn mobiel en filmt ons. Bij Torch zouden we dus echte blazers hebben kunnen waarderen, maar zo langzamerhand kan dat niemand meer iets schelen. De uitvoering van Brells Jacky is mij wat te gejaagd, maar Tainted Love gaat perfect, zijn stem is nu helemaal opgewarmd. Almond klimt in het publiek, klapt en stampt en geniet. Wij ook. Hij heeft geen zin in dat gedoe van een toegift en blijft staan voor hij het laatste nummer inzet. Say Hello, Wave Goodbye, het publiek zingt woordelijk mee. Als het applaus wegsterft, verzucht Almond dat hij blij is dat hij eindelijk die laarzen uit kan doen…
Marc Almond in TivoliVredenburg
Gezien op 9 oktober 2019
Foto’s door Joke Schot
0 Reacties