Dansend en onder luid gejuich betreedt frontman Eric Martin het podium. Ook de rest van Mr. Big komt met een grote glimlach de bühne op. De show start ietwat vroeg, om kwart over zeven, maar daar merk je niets van. De mannen hebben er zin in en het publiek in de net niet helemaal volle Rondazaal van TivoliVredenburg ook. Met speels gemak en kinderlijk enthousiasme werkt de band zich door de nummers heen en het publiek lijkt er geen genoeg van te krijgen.
De band trap af met Gotta Love The Ride van het nieuwe album …The Stories We Could Tell, dat met vijf nummers goed vertegenwoordigd is op de setlist. Dirigerend als een priester in een gospelkerk krijgt Martin het publiek moeiteloos met zich mee. En hoewel de zaal niet helemaal vol is, komt er na elk nummer een hoop geluid uit het publiek. Daarna volgt klassieker Daddy, Brother, Lover, Little Boy en worden uiteraard weer de boren uit de gereedschapskist gehaald. Makita’s, ving ik na de show op in een gesprek. Een prima keuze en een leuke gimmick, maar de band moet het vooral hebben van zijn vakmanschap. Het podium is een beetje sober aangekleed met alleen een groot spandoek met daarop het logo van de band, maar meer heeft Mr. Big eigenlijk ook niet nodig. Het spel van de virtuozen spreekt voor zich. Matt Starr, de vervanger van Pat Torpey (bij wie Parkinson is geconstateerd), speelt moeiteloos mee en Martin is goed bij stem.
Duel
Met American Beauty en Undertow wordt toegewerkt naar het eerste solomoment: een duel tussen gitarist Paul Gilbert en bassist Billy Sheehan. Wat mij betreft eindigt deze ronde onbeslist, hoewel Gilbert zich na al die jaren nog lijkt te verbazen over wat Sheehan allemaal op een basgitaar kan. Later op de avond is het dan ook Sheehan die de show steelt met een basmasterclass van hoog niveau. Gelukkig zijn de solo’s niet te lang en wordt de aandacht goed vastgehouden. Voordat de band weer verder gaat met Alive And Kicking komt drummer Pat Torpey het podium op. Of het toeval is, weet ik niet, maar de titel is wel toepasselijk voor dat moment. Torpey neemt plaats naast zijn vervanger, waar hij de achtergrondzang voor zijn rekening neemt en meespeelt met een soort tamboerijn. Ook heeft hij een klein drumstel tot zijn beschikking, waarop hij bij sommige nummers de snaredrum meespeelt.
Na een gitaarsolo van Gilbert worden de akoestische gitaren tevoorschijn gehaald en komt Torpey naar voren. “Ik neem de plaats in van Eric”, grapt de drummer terwijl hij achter een microfoon vooraan het podium plaatsneemt. Het is tijd voor de cover van Cat Stevens’ Wild World, en blijkbaar kennen de fans hun klassiekers, want ook deze song gaat er in als zoete koek. Voor Paul Gilbert maakt het overigens geen verschil op wat voor gitaar hij speelt, hij soleert net zo makkelijk op een akoestische als een elektrische. Dit laat hij horen tijdens East/West van de nieuwe plaat, dat ook akoestisch wordt afgewerkt. Via meezinger Just Take My Heart belanden we bij Fragile, wat een opvallend moment is. Torpey lost Matt Starr af achter de drumkit en drumt het hele nummer mee. Hij krijgt er terecht een groot applaus voor. Niet alleen van de zaal, maar ook van de bandleden, want het onderlinge respect is groot binnen Mr. Big.
Foutloos
Na Around The World, de bassolo van Sheehan en Addicted To That Rush worden de bandleden één voor één voorgesteld en naderen we het einde van de show. Omdat de Rondazaal van de Tivoli ook nog als decor voor het Ramblin’ Roots-festival moet dienen, is de setlist iets korter dan die van een dag eerder in Londen. “We willen alle tijd benutten die we krijgen”, zegt de frontman. Vrijwel direct daarna is het dan echt tijd voor To Be With You, dat de menigte vol overgave woord voor woord meezingt. Volgens mij hadden ze het liefst nog even doorgespeeld, maar na Colorado Bulldog moet de band afscheid nemen. Met een foutloos optreden, een uitgebalanceerde set en een hoop enthousiasme hebben de mannen het maximale uit hun tijd gehaald en zijn de fans niks tekort gekomen. Ze wilden Mr. Big, ze kregen Mr. Big en het was goed.
Mr. Big in TivoliVredenburg
Gezien op zaterdag 18 oktober
Foto’s: Sebastiaan Petiet
0 Reacties