Muse in het Goffertpark

Een tientallen meters hoge cyborg-annex-alien hapt vervaarlijk richting de aanwezigen in het Goffertpark tijdens een medley van de hardere songs uit het Muse-oeuvre. Eerder op de avond vielen de monden al open toen een groep dansers het eveneens tientallen meters hoge – en nog veel bredere – beeldscherm achter het Britse rocktrio oprenden, ondersteund door epilepsie-opwekkende visuals. Groots, grootser, Muse: een show van Matthew Bellamy, Dominic Howard en Chris Wolstenholme is ook anno 2019 een immens spektakel. Des te knapper dat uiteindelijk toch de muziek de meeste indruk maakt.

Toch nog even over het decor waarin de mannen deze keer hun kunsten vertonen – dan hebben we dat ook achter de rug. Geen immense, continu van vorm veranderende ‘muur’ meer, zoals in 2010 toen de band ook al het Goffertpark aandeed in het kader van de Resistance-tour. Ook de creepy rondzwevende drones van de Drones-tour (2016) bleven deze keer logischerwijs in de koffer. Nee, de mannen worden tijdens de huidige tour vooral ondersteund door de eerdergenoemde gigantische videomuur waarop afwisselend visuals, lyrics en livebeelden geprojecteerd worden, compleet in de ‘futurische-jaren-tachtig-stijl’ (referentiemateriaal: de Netflix-serie Stranger Things) van de laatste studioplaat Simulation Theory. Dat klinkt misschien minder spannend dan de kans om als bezoeker een drone op je kop te krijgen, maar dat is het niet, kan ik u verzekeren: tijdens het schrijven van deze recensie flitst het nog steeds voor m’n ogen. Het podium is verlengd met een flinke catwalk die niet alleen door de Muse-mannen zelf benut wordt, maar ook door het dozijn aan dansers/acrobaten die, gewapend met attributen als trombones, lichtzwaarden en rookkanonnen, de zaak visueel ondersteunen. Tel daarbij op de kilo’s confetti, bergen slingers en een dikke lasershow en de conclusie kan alleen maar zijn: qua show klopt het allemaal weer tot in de puntjes.

Onnavolgbaar gitaarspel
Over naar de drie hoofdrolspelers. Drummer Dominic Howard mept er met een grote grijns flink op los, bassist Chris Wolstenholme is als altijd de drijvende kracht met zijn dwingende basspel en zijn backing vocals lijken met de jaren ook alleen maar beter te worden. Stuiterend middelpunt is echter Matt Bellamy, met zijn maffe outfits (ik wil nu ook jasjes met lampjes en die bril met led-verlichting is even nerdy als tof), onnavolgbare gitaarspel en schijnbaar onuitputtelijke energie.

Wat ook fijn is: voor een buitenoptreden is het geluid – vanaf de plaats waar ik sta, rechts achter het eerste vak – verrassend goed. Niet te hard, behoorlijk helder en dat Bellamy’s spaarzame kletspraatjes lastig verstaanbaar zijn, ligt eerder aan ’s mans accent dan aan het geluid. Daarmee is overigens meteen een flink verschil genoemd met de voorgaande tour: het gepraat van Bellamy en de wat luchtigere sfeer. De Drones-optredens waren qua karakter vooral heel serieus en meer dan een tikkeltje apocalyptisch. De Simulation Theory-Muse heeft meer lol op het podium en straalt dat ook uit – en dat is eigenlijk wel heel verfrissend. Al blijft het in dat opzicht even dubbel als hilarisch om 60.000 kelen vrolijk te horen schreeuwen dat hun ‘time is running out’, maar dat terzijde.

Slimme setlist
Het is meteen een van de hoogtepunten van de set: het heerlijke ‘ouwetje’ Time Is Running Out, dat door de band nog met even veel vuur wordt gespeeld als zestien jaar geleden. Sowieso knap dat de twee uren die de show duurt voorbij lijken te vliegen. Enige semi-inkakmomentje is tijdens Pray (High Valyrian), een solonummer van Bellamy afkomstig van de soundtrack van Game Of Thrones, maar het is alsof de band dat zelf ook beseft en er een extra korte versie van speelt. Verder zit de setlist bijzonder slim in elkaar. Maar liefst acht songs van de nieuwe plaat komen voorbij, maar door ze zorgvuldig ‘in te pakken’ tussen de publiekslievelingen is het voor de Muse-fans die de nieuwe plaat niet zo tof vinden ook prima te overleven.

Overigens behoor ik duidelijk niet tot die groep. Sterker nog, ik vind Simulation Theory een van de leukste albums die de groep in lange tijd gemaakt heeft en op het podium komen die nummers vaak nog beter tot hun recht. Het opzwepende Pressure bijvoorbeeld, dat al als tweede gespeeld wordt en door velen wordt meegezongen, maar vooral Thought Contagion en het geflipte Propaganda zouden in de nabije toekomst wel eens tot de livefavorieten kunnen behoren.

Groot performer
Dat geldt nu al voor Psycho van het vorige album Drones: ik heb zelden zoveel mensen tegelijk een gitaarriff horen meezingen. Prachtig! Een term die ook van toepassing is op de uitvoering van Mercy: Bellamy die op z’n knieën op het voorste podium smeekt om genade. Vooruit dan maar Matt, we zijn tenslotte de kwaadste niet. Nog wat hoogtepunten: de massahysterie tijdens Hysteria (pun intended), het geflipte dubstepexperiment The 2nd Law: Unsustainable, het altijd heerlijke Plug In Baby, de doomsday-aankondiging Take A Bow (waarbij Bellamy de tekst declameert tegen een zilveren schedel, ik snap ‘m ook nog niet helemaal) en het ultieme knuffelnummer Starlight. Oh, en als je zelfs een draak van een track als Madness live kunt omtoveren tot een kippenvelmoment, dan ben je een groot performer.

Jammer alleen dat het eerste album Showbiz weer volledig wordt overgeslagen, maar eerlijk gezegd: die songs zouden eigenlijk ook helemaal niet passen in dit totaalconcept. En ter troost speelde het niet onverdienstelijke, maar op dit grote podium wel flink verzuipende voorprogramma Andy Burrows eerder op de avond een toffe cover van Unintended van het Muse-debuut.

Alien
Logischerwijs bewaart de band het ultieme spektakel voor het laatst. Ik had het er al even kort over, maar tegen het eind van de show wordt het intro van Stockholm Syndrome ingezet – en met veel gejubel begroet. Dat gejubel verstomt heel even in een collectief ‘what the fuck is that?’-momentje als van achter het podium langzaam maar zeer zeker een huizenhoog alien-achtig monster verschijnt. Het blijkt het decor voor een bijna tien minuten klokkende medley van een aantal van de hardere songs uit het Muse-oeuvre: Stockholm Syndrome, Assassin, Reapers, The Handler en New Born. Buitenissig en over the top? Zeker! Indrukwekkend en geniaal? Dacht het wel! Des te knapper dat het te verwachten slotakkoord – eeuwige afsluiter Knights Of Cydonia – daar nog eens keihard overheen gaat. Heuse moshpits, vuisten omhoog en voor een allerlaatste keer 60.000 in harmonie brullende kelen: een passend einde van een wederom legendarisch goede Muse-show. De grootste en beste stadionrockband van dit moment? Wellicht hebben de heren van Rammstein daar nog wat over te zeggen, maar Muse bewijst met dit spektakel in het Goffertpark wederom zijn torenhoge klasse.

Muse in Goffertpark, Nijmegen
Gezien op 27 juni 2019
Foto’s door Tineke Klamer