Muse in Ziggo Dome

Dansende robots, vette visuals, zwevende dansers en een goed uitgedachte choreografie. Muse heeft gisteren wederom alles uit de kast gehaald om het publiek in de Amsterdamse Ziggo Dome te vermaken en slaagde daar glansrijk in. Matthew Bellamy, Dominic Howard en Christopher Wolstenholme gelden met hun concerten steeds meer als entertainers dan pure muzikanten.

Het eerste dat opvalt? Vergeleken met de laatste Muse-show in de Ziggo Dome tijdens de Drones Tour ontbreekt het ronde podium middenin de zaal. De heren staan gewoon weer op de planken waar iedereen optreedt. Dat betekent niet dat de band niet groots kan opkomen. Temidden van met led-licht versierde schuiftrompetters rijst Matt Bellamy uit de slurf van het podium omhoog uitgedost met een robotarm en een lichtgevende zonnebril. Door te starten Algorithm en Pressure wordt er direct veel aandacht aan Simulation Theory besteed. Waar zeker die eerste op plaat niet volledig overtuigt, knalt het duo live heerlijk binnen. Ondertussen moet je ook je ogen goed de kost geven. De kleuren van de lichtshow matchen veelvuldig met de tinten die de cover van het nu bijna een jaar oude album bestrijken. De dansers – die ook dienst hebben zonder schuiftrompet – hebben een prominente rol tijdens vooral het eerste deel van de show gekregen. Tijdens Break It To Me worden vier van hen de lucht in gehesen. Gekleed alsof ze met nucleair afval aan de slag gaan en een zaklamp in de hand zweven ze in het rond, terwijl ze tijdens Propaganda als stoomblazende verdelgers verschijnen. Ook op het gigantische scherm achter de band is er continu wat interessants aan de gang. Steeds wordt er gespeeld met live-beelden van de bandleden en het publiek die dan weer in de dienstdoende simulatie worden geplaatst.

Tussen al dit overweldigende spektakel door valt Pray, dat Bellamy solo maakte voor het laatste Game Of Thrones-seizoen, compleet in het niet. Bovendien is het nummer al voorbij voordat je je goed en wel hebt vergaapt aan de gigantische drums die Howard mag bespelen. Hoewel klassiekers als Uprising en Plug In Baby in het eerste deel verstopt zitten, is het tot halverwege de setlist toch vooral Simulation Theory dat de klok slaat. Stiekem blijkt het tien jaar oude Supermassive Black Hole perfect in die tracklist te passen. Niet per se qua sound, maar vooral qua sfeer en graphics. Het drietal wordt neergezet in een soort gigantisch Star Wars-ruimteschip. Want ja, waarom niet? Zo blijft het maar doorgaan. Tijdens The 2nd Law: Unsustainable wordt er een gigantisch uit een glazen doos brekend robotskelet getoond.

Razend tempo
Voor Muse-begrippen is er behoorlijk wat interactie met de zaal. Niet door te praten – de heren zijn nooit de allergrootste praters geweest op het podium en laten liever de muziek voor zich spreken – maar met enkele subtiele acties wordt het publiek met enige regelmaat opgezweept en meegenomen. Het zorgt ervoor dat alles nog iets uitbundiger toegejuicht lijkt te worden dan normaal. De nummers vliegen in een gigantisch tempo voorbij, alle 25 plus een medley in een dikke twee uur. Muse overstelpt bij vlagen naast je trommelvlies ook je netvlies met lichten, lasers, visualisaties en al het andere dat op het podium gebeurt. Je kan de mannen deze tour gerust drie keer bezoeken en steeds nieuwe elementen ontdekken. Dus is het niet erg dat ze kort na hun bezoek aan het Goffertpark alweer in Nederland zijn met grotendeels dezelfde, maar wederom overweldigende, show. En dan ga je bijna nog voorbij aan het feit dat Wolstenholme, Howard en Bellamy uitstekend in vorm zijn.

Het is dan een uur vooral beuken geweest en dus is keuze voor een akoestische gospelversie van Dig Down een aparte, maar niet onaangename break. Daarna volgt The Void, dat vooral dankzij de langs de lange zijdes geplaatste lasers een tof schouwspel wordt, en is het gedaan met Simulation Theory. Symbolisch zakken ze gedrieën op het platform dat Bellamy aan het begin nog naar boven tilde, het podium in. Moeiteloos schakelen de Britten vervolgens over naar hun greatest hits-gedeelte. Met Madness blijven ze nog even in de rustigere sferen, waarna het rockgehalte verder opgebouwd wordt via Mercy, waarbij Bellamy de eerste rij even wat handjes komt uitdelen, en het eveneens vol lasers zittende Take A Bow.

Uitsmijters
De uitsmijters qua showelementen moeten dan nog komen als Algorithm, voor de tweede keer deze avond, voorbijkomt. Twee grote robots staan op beide uithoeken van het podium, terwijl in het midden een ouderwetse spelautomaat een loop van Bellamy gevangen in de simulatie laat zien. Aan het einde van de track trekt hij zelf de stroom eruit. Bij de Stockholm Syndrome/Assassin/Reapers/The Handler/New Born-medley komt het enorme bijtende robotskelet van eerder nu in levende lijve tevoorschijn, terwijl zijn grijpende klauw boven de band zweeft. Dat er in het Goffertpark alle ruimte was om dat monster achter het podium op te slaan, is niet moeilijk voor te stellen, maar nu vraag je je toch af waar dat grote gevaarte in de Ziggo Dome ineens vandaan komt.

Dan moet er nog een nummer gespeeld worden dat niet mag ontbreken tijdens een volwaardige Muse-set. Na traditionele Man With The Harmonica-intro van Wolstenholme is het nog zes minuten zingen en springen met Knights Of Cydonia. Dit keer geen ongeziene en megaspannende visuals of extra’s, maar gewoon de grootste rockclassic van een van de beste livebands ter wereld. Om af te sluiten gooien ze toch nog wat ballonnen en slingers de zaal in. Gewoon. Omdat ze het niet konden laten.

Muse in Ziggo Dome
Gezien op 12 september 2019
Foto is van het concert op Rock Werchter op 30 juni 2019, door Robin Looy