Wie woensdagavond naar Ziggo Dome kwam voor de folky hits van albums als Harvest, kwam bedrogen uit bij het concert van Neil Young. Zijn shows met Crazy Horse zijn natuurlijk geheel andere koek. De singer-songwriter en rocker speelde voor het eerst in vier jaar weer in Nederland en zadelde zijn vertrouwde band op voor een avond onweerstaanbaar lawaai.
Roadies en ander tourpersoneel gekleed als professors en wegwerkers bewegen zich over het podium voor en achter gigantische namaakversterkers. Enkelen van hen dragen camera’s bij zich en wat zij registreren wordt op grote schermen getoond. Het beeld roept herinneringen op aan de openingscene van de beroemde concertfilm Rust Never Sleeps, waarbij zogeheten ‘Road Eyes’ het podium klaarmaken voor Young en Crazy Horse. Net zoals in die film klinkt net voor aanvang het onsterfelijke A Day In The Life van The Beatles, vanavond handig gevolgd door het Nederlandse volkslied.
Op het podium waar de veelgeprezen band Los Lobos eerder op de avond een vermakelijke, maar door het publiek lauw ontvangen set verzorgde, zet Young de eerste loeiharde akkoorden van Love And Only Love in. Zoals fans gewend zijn van de versies op Ragged Glory (1990) en livealbum Weld (1991) wisselt de 67-jarige Canadese legende de coupletten en refreinen af met de uitgebreide, indringende gitaarsolo’s die zijn werk met Crazy Horse zo kenmerken. Ook tijdens live-favoriet Powderfinger zijn de solo’s en vocalen van Young minstens zo krachtig als op Weld, terwijl bassist Billy Talbot, gitarist Frank ‘Poncho’ Sampedro en drummer Ralph Molina hem stevig ondersteunen.
Krijsende gitaren
Onder zijn donkere hoed oogt Young als een mysterieus personage uit Jim Jarmusch’s western Dead Man (waarvoor hij destijds de soundtrack verzorgde), terwijl zijn vertrouwde gitaar Old Black door de volgepakte Ziggo Dome krijst. Vorig jaar bracht Young met Crazy Horse zijn sterkste album in lange tijd uit: Psychedelic Pill. Van die verrukkelijke dubbelaar speelt de band onder meer de hoogtepunten Ramada Inn – vreemd en jammer genoeg in een veel kortere versie – en Walk Like A Giant. Laatstgenoemde wordt uitgerekt met het minutenlange lawaai van feedback, zoals je mag verwachten van de shows met Crazy Horse. Opvallend is het daaropvolgende geluidsfragment uit de legendarische documentaire over het Woodstock-festival (waar Young met Crosby, Stills & Nash optrad), met de beroemde “No rain!”-speech. Het geluid van regen en onweer loopt over in een lied dat op geen enkel album uit de immense discografie te vinden is: Hole In The Sky. Ondersteund door de fijne harmonieën van zijn bandmaten klinkt deze innemende song als een die niet zou misstaan op een album van CSNY.
Wie niet zo bekend is met het stevige werk van Young met deze band en de hits van albums als Harvest verwacht, heeft grotendeels pech gehad. Toch opent de meestersongwriter zijn akoestische middenstuk met een volop meegezongen versie van het grootste singlesucces Heart Of Gold, gevolgd door een verrassende cover: Blowin’ In The Wind. Dylans eeuwig relevante lied is ook in een elektrische uitvoering te horen op de livekraker Weld, maar vanavond zingt Young de folkklassieker met alleen zijn akoestische gitaar en harmonica. Het tweede tot op heden niet uitgebrachte nummer van de avond, Singer Without A Song, weet eveneens te ontroeren (zelfs als enkele ‘fans’ met staanplaatsen er ongegeneerd doorheen praten).
Al bestaat de setlist voor een gedeelte uit nieuw en obscuur materiaal, Heart Of Gold blijft zeker niet de enige Neil Young-klassieker van de avond. Zo klinken de welbekende dreunende akkoorden van Cinnamon Girl en Hey Hey, My My (Into The Black), en steekt de eigenzinnige rocker zijn Buffalo Springfield-juweel Mr. Soul in een heftiger Crazy Horse-jasje. Het enige moment waarop de show een beetje inzakt, volgt wanneer het aanvankelijk heerlijk lompe Fuckin’ Up ontaardt in een te lang geïmproviseerd duet met gitarist Frank ‘Poncho’ Sampedro, die tijdens dit nummer ook nog even zijn middelvinger naar de camera richt.
Luid en ontzagwekkend
Kippenvelklassieker Like A Hurricane, het hoogtepunt van de avond, bewaart Young voor de toegift. In de variatie op een van de beste gitaarsolo’s ooit opgenomen, beweegt de gitaarheld zich op zijn kenmerkende manier heen en weer alsof hij zich inderdaad op het zadel van een gestoord paard bevindt. Young steekt na deze stortvloed van gierende gitaarnoten zijn vinger op (een wijsvinger ditmaal). Nog eentje dan, lijkt hij te zeggen. Met Roll Another Number (For The Road) van het zielsnijdende meesterwerk Tonight’s The Night luidt de band het toepasselijke einde in van een ongelooflijk luid en ontzagwekkend optreden.
Gitarist Sampedro zei onlangs tegen Rolling Stone dat deze tour naar zijn gevoel de laatste is van Young met Crazy Horse. Hoewel er in Ziggo Dome weinig van te merken is, denkt Young’s sidekick dat hij en zijn collega’s te oud worden voor het toeren. Mocht de Alchemy Tour daadwerkelijk de laatste zijn en het viertal voor de laatste keer gezamenlijk afscheid genomen hebben van Nederland, zagen de concertgangers in Amsterdam de band in ieder geval nog één keer in al zijn ruwe glorie.
Gezien op woensdag 5 juni 2013 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties