Neil Young + Promise Of The Real in Ziggo Dome

Waar was u toen Neil Young in juli 2016 een instant legendarisch concert gaf in de Ziggo Dome? Met een marathonsessie van ruim drie uur schijnt de ‘Godfather Of Grunge’ er toen zijn langste show sinds CSNY’s ‘Doom Tour’ van 1974 te hebben gespeeld. Gisteravond stond hij er weer, samen met de jonge(re) honden van Promise Of The Real. Werd het net zo’n memorabele avond als drie jaar geleden?

Om die vraag gelijk maar deels te beantwoorden: wat de lengte betreft gaat Youngs derde bezoek aan de Ziggo Dome bepaald niet de boeken in als legendarisch. ‘Slechts’ twee uurtjes maakt hij vol, met relatief weinig verrassende nummers. Een blik op de setlist van een dag eerder, in het Antwerps Sportpaleis, leert dat het Belgische publiek die avond verwend werd met de Buffalo Springfield-klassieker Mr. Soul en ‘deep cuts’ als Danger Bird en het voor het eerst in jaren gespeelde On The Beach – allemaal songs die in Amsterdam achterwege blijven.

Het zijn natuurlijk zaken die alleen de echte diehardfans in de zaal bezighouden. Anderen, die vooral de grootste klassiekers willen horen, krijgen precies waar ze voor gekomen zijn: van anthems als Rockin’ In The Free World tot meer ingetogen werk als Old Man, waarin de 73-jarige Young zoveel bijval vindt van meezingend publiek dat amper hoorbaar is of de man zelf de hoge noten in het refrein haalt. Wel blijkt duidelijk dat zijn vrienden van Promise Of The Real heel aardig de oorspronkelijke samenzang van James Taylor en Linda Ronstadt in Heart Of Gold weten te vervangen.

Real deal
Young vertelde eens over zijn nieuwste begeleidingsband: “Ik hoef ze niets te leren. Ze weten dezelfde dingen die ik weet en spreken dezelfde taal… Deze groep is ’the real deal’.” Het naar een tekstregel uit Neils eigen Walk On (‘Sooner or later it all gets real’) vernoemde Promise Of The Real wordt geleid door gitarist Lukas Nelson en vanavond staat ook Micah, een andere gitaarspelende zoon van countrygigant Willie Nelson, op het podium. Hoewel de studioalbums die Young de afgelopen jaren met deze veel jongere muzikanten maakte aan de middelmatige kant zijn, blijken de Nelsons en co. live een opvallende jeugdige energie in Young naar boven te halen. Dat laatste valt vooral op wanneer de mannen tijdens instrumentale passages in een cirkel op hun instrumenten raggen en de oude meester zijn vertrouwde gitaar ‘Old Black’ met ouderwetse overgave laat krijsen.

Tussendoor blijkt Young, gestoken in een shirt met het woord ‘EARTH’ erop en met een zwarte hoed op zijn getekende hoofd, vanavond net zo communicatief richting de zaal als zijn tijdgenoten Bob Dylan en Van Morrison doorgaans zijn tijdens concerten. Totaal niet, dus. Veel meer dan het standaard ‘How’re you doin’ out there?’ heeft hij niet te melden en dus volgen de songs elkaar in hoog tempo op. Het zijn vooral nummers die ooit met Crazy Horse werden opgenomen, met maar liefst vijf selecties van Ragged Glory uit 1990, een van de fraaiste ‘latere’ albums. Juist dit werk haalt het beste naar boven bij Promise Of The Real, met name tijdens een heerlijk lawaaiig Fuckin’ Up (ironisch genoeg slaat juist hier Youngs stem even over) en Love And Only Love, waaraan Lukas Nelson wat funky gitaarlijnen toevoegt. De meest recente selectie, het destijds met Pearl Jam opgenomen en nu zeer relevante Throw Your Hatred Down, klinkt zelfs een stuk fraaier dan op Mirror Ball (1995).

‘Million miles away from that helicopter day’
In slechts twee uur tijd is het schier onmogelijk om elke periode uit Youngs carrière te belichten. Zo speelt de immer onvoorspelbare Canadees dus geen werk uit de afgelopen 24 jaar, slaat hij het Buffalo Springfield-tijdperk deze keer over en zingt hij ook geen nummers die hij met Crosby, Stills & Nash opnam – of je moet de titeltrack van het nooit verschenen CSNY-album Human Highway daaronder scharen. Na een machtig Like A Hurricane als eerste toegift trekt Young wel nog enkele verrassingen uit de oude doos: I’ve Been Waiting For You (afkomstig van zijn weinig succesvolle solodebuut uit 1968 en ooit prachtig gecoverd door David Bowie) en Piece Of Crap, het lompe buitenbeentje van het meest ingetogen album dat hij ooit met Crazy Horse maakte: Sleeps With Angels (1994).

‘I’m not going back to Woodstock for a while’, zingt Young aan het einde van de avond in Roll Another Number (For The Road). Vijftig jaar geleden stond hij daadwerkelijk op dat monumentale festival, samen met CSN – al weigerde hij er gefilmd te worden voor de bekroonde Woodstock-film. En inderdaad lijkt de man nog altijd ‘a million miles away from that helicopter day’ en vooralsnog niet van plan stil te staan bij dat vijftigjarig jubileum. Liever trekt hij eropuit met muzikanten die een stuk jonger zijn dan hij. “Ik denk dat onze jeugdigheid en energie belangrijke redenen zijn waarom Neil nu juist met ons werkt”, beaamde Lukas Nelson onlangs in een interview met Lust For Life. Met een band als Crazy Horse heeft Young een heel eigen, onvervangbare chemie, maar ook met Promise Of The Real weet hij een klassieker als Cortez The Killer op zinderende wijze te brengen. En goedbeschouwd verdient elke show waarbij dat geschiedt het predicaat ‘legendarisch’.   

Neil Young + Promise Of The Real in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op woensdag 10 juli 2019
Foto’s door Ans van Heck