Patrick Watson in TivoliVredenburg

De Canadese singer-songwriter Patrick Watson komt maar al te graag met zijn gelijknamige band naar ons Nederland. Afgelopen zomer stond hij nog in Paradiso, de afgelopen twee avonden was het de beurt aan Utrecht. Hij deelde gisteren emotionele klappen uit met zijn nieuwe album Wave; een golf aan emoties en verzachtende melodieën overspoelde TivoliVredenburg.

Er zijn artiesten waarbij je je tijdens de liveshow stilletjes bedenkt dat je net zo goed thuis naar de plaat had kunnen luisteren. Kopje thee erbij, voeten op de bank. Klinkt hetzelfde, misschien zelfs beter en de artiest in kwestie lijkt – door verlegenheid of gebrek aan performance – toch niet door te hebben of hij voor een volle zaal staat of in z’n studio. En er is Patrick Watson. Ik kan uren naar deze man kijken en luisteren. Het is knap hoe hij elk nummer live anders en nog beter kan laten klinken dan vanaf een maandenlang gepolijst schijfje. Watson speelt met z’n stortvloed aan emoties in op je gevoel. Zijn implosies vloeien over de toetsen en oh, wat klinkt dat goed.

Hij ziet er nog altijd uit als een verstrooide professor. Zijn bos zwartgrijze haren staat rechtovereind, hij heeft een wat maniakale lach en het lijkt soms alsof ‘ie even ver weg in z’n eigen laboratorium aan het werk is. Maar in plaats van verschillende chemische stoffen bij elkaar te gooien, experimenteert Watson met muzieknoten en melancholische melodieën. Zo heeft hij voor het nummer Broken (het mooiste nummer van de avond – die eerste ‘Do you feel a little broken?’ stuurt een golf kippenvel de zaal in) alleen z’n beste noten en mooiste woorden gebruikt, dat weet ik zeker.

Betoverende sfeer
Het is de derde keer dat ik deze band mag bewonderen, vier keer als je Watsons verrassingsoptreden bij de show van The Cinematic Orchestra tijdens het geniale nummer To Build A Home (Paradiso, 2015) meetelt. Veel elementen van zijn show zijn min of meer hetzelfde gebleven, waaronder de gigantische gloeilampen op het podium, de megafoon en liedjes die met alle zeer getalenteerde bandleden akoestisch rond één microfoon worden gezongen (zoals Big Bird In A Small Cage). Het draagt allemaal bij aan de betoverende sfeer van de show. Watsons vocalen overspoelen je vanaf opener Dream For Dreaming en geven je geen moment de tijd om bij te komen. Tel daar de fantastische lichtshow en het vlekkeloze geluid in de zaal bij op en je hebt een zeer succesvolle avond.

Theatershow
In iets meer dan anderhalf uur komt het merendeel van de zesde en nieuwste plaat Wave voorbij, met kleine uitstapjes naar ouder werk met nummers als het intiem gebrachte Slip Into Your Skin, Adventures In Your Own Backyard, Hearts en Lighthouse. Hoewel Wave is gebouwd op verdriet – Watson scheidde van zijn vrouw, zijn moeder overleed en drummer Robbie Kuster kapte ermee – staat de man allerminst sip op het podium. Hij vertelt verhaaltjes ter inleiding van nummers (Strange Rain schreef hij nadat hij op een ochtend wakker werd zonder gebroken hart, na een winterslaap van twee jaar en “aangezien het mijn baan is om liedjes te schrijven, heb ik er maar een liedje over geschreven”), stelt zichzelf na alle bandleden voor als Phil Collins, gniffelt als ergens in de zaal tijdens een song een stapel glazen omdondert en lacht z’n bandleden uit als die proberen te fluiten. Hij maakt er een theatershow van. Watson zwiert met z’n armen, draait behoorlijk soepel met z’n heupen en doet soms een soort op de plaats-hardloopje. Hij geniet en daardoor genieten wij nog meer.

Hij eindigt de avond achter z’n geliefde piano met Lighthouse en stuurt iedereen al zuchtend terug naar huis. Zelf duikt hij weer terug in z’n laboratorium dat zich alleen in zijn eigen hoofd afspeelt. Patrick Watson heeft zich door de jaren heen met z’n onwijs onberispelijke shows een livereputatie aangemeten waar iedere artiest jaloers om kan zijn. Hij zou geen slechte show kunnen geven als hij het probeerde.

Patrick Watson in TivoliVredenburg
Gezien op 10 maart 2020
Foto’s door Tineke Klamer