TivoliVredenburg bestaat in 2019 vijf jaar en de oude Grote Zaal zelfs veertig jaar. Patti Smith (1946) was speciaal naar Utrecht uitgenodigd om met drie verschillende concerten het feest luister bij te zetten. De eerste avond, in de Ronda-zaal, speelde de Godmother of Punk overtuigend en tot groot genoegen van de aanwezigen.
Je zou verwachten dat de organisatie na vijf jaar wel een oplossing zou hebben voor lange rijen bij de zaaldeur, maar na een half uur schuifelen op de trap mogen we naar binnen. Dinsdag speelt Patti Smith een spoken word show in Hertz, maandag staat ze in de Grote Zaal. Iedere avond een andere setlist, dan denk je dat wij deze avond in Ronda, de rechtmatig opvolger van het oude Tivoli, vooral het stevige werk voorgeschoteld krijgen. Maar nee, Smith serveert vanavond van alles wat: van poëzie tot krachtige rock.
Alleen in Nederland
Voordat ze een noot heeft gezongen, krijgt Patti al een joviale ovatie. Ze is hier onder vrienden. “Utrecht, day one.” Met Wing, van het album Gone Again, start ze heel mellow. Haar stem is kraakhelder en karakteristiek. In iedere zin minstens een raspende uithaal. Voor My Blakean Year wijst Smith ons op haar activistische inslag, iets wat ze deze avond regelmatig blijft doen. Het publiek is gemêleerd, jonge paartjes staan hand in hand en een oud mannetje wordt onwel. Hij mag de rest van de avond op een stoel op het podium zitten. De aanwezigen zingen Dancing Barefoot woordelijk mee. “Dat doen ze alleen in Holland.” Gitarist Lenny Kaye is thuis gebleven, zoon Jackson en bassist Tony Shanahan staan naast Smith op het podium.
Hoestbui
Ghost Dance is een van de nummers waarin geliefde overledenen centraal staan. Fred “Sonic” Smith, Robert Mapplethorpe, haar broer Todd, ze komen vandaag allen langs. Beds Are Burning zingt ze vervolgens ruwer dan het origineel. Mooi. Bij het voorlezen van gedichten gaat de leesbril op. Die doet ook nog dienst bij After The Gold Rush voor het spiekbriefje, een versie van het nummer die heel dicht bij die van Neil Young blijft. Dan mag Smith uitrusten als Shanahan I’m Free van de Stones speelt (met een vleugje Walk On The Wild Side). Aan het einde neemt ze het weer ferm over, af en toe onderbroken door een hoestbui. “Alive and Coughing”, zegt zoon Jackson. “Dat lezen we terug in de recensie”, voorspelt zijn moeder, die nog even benadrukt dat ze menigmaal zijn luiers heeft verschoond.
Geen fucking talentenshow
Een andere cover (Love Is All We Have Left van U2) en het eigen Pissing In A River volgen, waarna we alweer bij het laatste nummer aankomen, Because The Night. Hoewel, dan hebben we nog recht op een toegift. De zaal schreeuwt om de bekende verzoeknummers. “Denken jullie dat dit een fucking talentenshow is? Ik speel wat ik wil en niet wat jullie vragen.” Daar heeft ze gelijk in, maar er zou een wet moeten zijn, of op zijn minst een regel dat bij ieder concert van Smith en haar band de legendarische strofe “Jesus died for somebody’s sins, but not mine” langs zou moeten komen. Nee dus. Deze zondagavond speelt ze zelfs geen enkel nummer van het memorabele album Horses. Morgen misschien, vandaag krijgen we People Have The Power. “I am awesome”, zegt Patti Smith. Zo is het.
Patti Smith in TivoliVredenburg
Gezien op 27 januari 2019
0 Reacties