The Who, Quadrophenia and More in Ziggo Dome

Na zes jaar afwezigheid is The Who weer terug in ons land. Na de greatest hits-show in Ahoy in 2007, waar ook enkele nummers van het toen nieuwe album Endless Wire werden gespeeld, doet de Britse band het nu anders. De rockopera Quadrophenia staat op het programma, aangevuld met een klein blokje hits (and more).

Het album Quadrophenia (’73) is het levensverhaal van de bedachte Mod en soulfan Jimmy in de jaren ’60. Ongetwijfeld zou de echte Jimmy de STAX-tour in ’67 bezocht hebben, waar soulhelden als Sam ’n Dave en Otis Redding met STAX-huisband Booker T. & the MGs speelden. Voorprogramma Vintage Trouble lijkt zo uit deze tour weggelopen en is dus helemaal passend bij het thema. Zanger Ty Taylor gaat als een moderne Otis of James Brown, compleet met fout geruit pak, de hele Dome door en krijgt het publiek snel op zijn hand.

Daarna is het de beurt aan The Who. Pete Townshend en Roger Daltrey hebben acht muzikanten meegenomen, waaronder maar liefst drie toetsenisten, twee blazers en natuurlijk meesterbassist Pino Palladino. Pete’s broer Simon speelt zoals altijd gitaar en dit keer heeft hij een prominentere rol met een plek voor op het podium en de leadvocalen van The Dirty Jobs.

The Two
Quadrophenia maakt indruk. Soms is het alleen Pete met akoestische gitaar, waarna er bijna progressieve stukken volgen met een vette, strakke band die op dreef is. Townshend molenwiekt alsof hij nog achttien is, Daltrey zwaait ouderwets zijn microfoon over het hele podium en voor hun leeftijd zijn ‘The Two’ nog behoorlijk goed bij stem. Achter de band zien we op diverse videoschermen vele historische beelden voorbijkomen van de band en het Engeland na de oorlog. Het geheel doet enigszins denken aan de laatste incarnatie van Roger Waters’ The Wall. Het is mooi om de beelden van een jonge Who als een documentaire voorbij te zien komen. Naast de symphonische albumtracks, zijn knallers als The Real Me, 5:15, I’m One en het epische Love, Reign O’er Me de hoogtepunten.

Entwistle en Moon
Natuurlijk is Townshend het brein achter Quadrophenia, maar bassist John Entwistle was tijdens het opnemen van het album op zijn creatieve top en leverde ruigheid in voor veel melodieuze, hoge loopjes. Ook voorzag hij het geheel van blazerspartijen. Bij 5:15 komt hij opeens in beeld op de schermen met archiefbeelden uit de Royal Albert Hall in ’00. We zien hem zijn bekende solo doen en je verwacht de legende bijna op het podium terug te zien. Het wordt zowaar een beetje emotioneel als hij bescheiden zijn bas afdoet. Ondertussen knalt drummer Scott Devours, die de geblesseerde Zak Starkey vervangt, met de bassolo mee en hij is de beste drummer die The Who heeft gehad sinds het overlijden van Keith Moon. Kenney Jones was te strak, Simon Phillips te technisch, Moon-leerling en Beatle-zoon Zak Starkey gaf de band haar power terug en Devours maakt het af met nog meer wild tromwerk. En nu we het toch over drummers hebben: in Bell Boy komt het vocale gedeelte van Moon voorbij op de schermen en door de speakers, opgenomen tijdens het concert in het Charlton-stadion in ’74. Wederom een emotioneel moment.

Na Quadrophenia integraal te hebben gespeeld, is er een rustmoment waarin de hele band wordt voorgesteld. Daarna volgen er toch nog enkele knallers. Met Who Are You, You Better You Bet, Pinbal Wizard, Baba O’Riley en Won’t Get Fooled Again zijn band en publiek toch het meest in hun element. Een toegift is er niet, maar als de acht gastmuzikanten het podium verlaten hebben, eindigen Daltrey en Townshend met het ingetogen Tea & Theatre van Endless Wire. Quadrophenia and More was een topshow, hoewel de minder fanatieke fans wellicht meer hits hadden verwacht. Een extra half uurtje met bekende songs had sowieso best gemogen. Volgende keer Tommy integraal?

The Who in Ziggo Dome, Amsterdam
5 juli 2013
Foto’s: Willem Schalekamp