Roots In The Park 2015 – Festivalverslag

Op een knus terrein tussen de zwetende joggers, vriendelijk ogende herten en loslopende kippen werd zaterdagochtend in Utrecht een vervolg gegeven aan Roots In The Park. Net als tijdens de eerste editie twee jaar geleden zette een reeks gevestigde en opkomende namen het vredige Julianapark in het teken van genres als blues, country, folk en soul. Soms intiem, op andere momenten met het nodige luide gitaargeweld. Welke ontdekkingen deed Lust For Life op het festival?

Wanneer de eerste van acht uiteenlopende acts, Herman Brock Jr., met zijn dames The Brockettes rond het middaguur het festival mag openen, kijkt hij nog uit op een veld waar slechts enkele tientallen vroege vogels zijn bluegrass van Nederlandse bodem aanhoren. Jammer, want de songs, uitvoeringen en de authentieke presentatie (de hele band rondom één microfoon) zijn heel aardig – al moet uw recensent bekennen doorgaans een beetje moeite te hebben met niet-Amerikaanse artiesten die zulke typisch Amerikaanse muziek spelen. Niettemin, een passende start van deze zonnige dag.

Gelukkig weten bij de volgende band meer mensen de weg naar het festival te vinden. De meest recente plaat van The Dirty Aces, From The Basement getiteld, kreeg al een lovende recensie van ons magazine en de mede door mondharmonica gedreven, bluesy garagerock van de in zwart pak gehulde frontman Giles Robson blaast ons ook achter de Lust For Life-stand helemaal wakker met opzwepende nummers als The Mighty Incinerator en vooral een verrassende uptempobewerking van The House Of The Rising Sun (dat we allemaal natuurlijk vooral van de slomere Animals-versie kennen). Een groter contrast met de volgende act, singer-songwriter Dayna Kurtz is haast niet denkbaar. De Amerikaanse haalt de vaart er flink uit met haar akoestische performance, maar in slaap sukkelen zit er niet in. Daarvoor zijn haar songs en vooral haar stem te krachtig.

Toch is het fijn dat The James Hunter Six net even wat meer energie brengt met een mix van soul en rock ‘n’ roll, compleet met blazers en contrabas. De frontman kreeg ooit een flinke veer in zijn kont van niemand minder dan Van Morrison, die de band ‘het best bewaarde geheim in de wereld van soul en r&b’ noemde. En ja, dan is de interesse van ondergetekende wel gewekt. Hunter lijkt tijdens Let The Monkey Ride wat moeite te hebben om de juiste noten te raken, maar zet verder een gevarieerde, puike set neer. Qua genre ongeveer in hetzelfde straatje, maar dan net wat commerciëler klinkend, zit ‘bayou soul’-zanger Marc Broussard. De oudere en nieuwere composities, waaronder Save Me en Weight Of The World, zitten prima in elkaar en de stem van de Amerikaan mag er wezen.

Broussard wordt echter overschaduwd door de blonde jongedame na hem. De Britse bluesmuzikante Joanne Shaw Taylor gaat als een soort vrouwelijke Johnny Winter tekeer op haar gitaar, ondersteund door slechts een drummer en een bassist. Haar behoorlijk hese stem doet haar niet zozeer onderscheiden van andere blueszangeressen, maar Taylors gitaarsolo’s, bijvoorbeeld die in de titelsong van haar tweede plaat Diamonds In The Dirt, zijn werkelijk spectaculair. Het gaat er zo wild aan toe, dat ze volgens presentator Jaap Boots tegen het einde een versterker opgeblazen heeft. Logisch dat Joe Bonamassa haar al meerdere keren de hemel in prees. Dé ontdekking van de dag!

Een andere ontdekking, die LFL al eerder deed, is de Ben Miller Band. Het Amerikaanse trio stond vorig jaar in het voorprogramma van ZZ Top in de Heineken Music Hall en collega René van Duijnhoven observeerde toen: “Overal om je heen hoor je het gonzen: ‘Wie zijn deze gasten? Dit is echt goed.’” De drie heren werken meerdere stijlen af (onder meer een catchy arrangement van Black Betty) en doen dat met een enorme variatie aan instrumenten, waaronder de trombone, een ‘one string washtub bass’ en eetlepels. Daarmee bewijst de Ben Miller Band zich de meest aparte act van de dag en zeker ook een van de leukste.

Headliner John Hiatt is met afstand de bekendste naam op het programma en een groot deel van de rootsfanaten in het park zal dan ook voor deze nog altijd productieve songwriter gekomen zijn. De 62-jarige Amerikaan kan, zoals we eerder al schreven, voor zijn optredens een greep doen uit een enorm rijk oeuvre – al kiest hij vanavond uitsluitend voor het bekendere werk van doorbraakplaat Bring The Family (1987) en later. Zoals je op het vrij recente Terms Of My Surrender, Hiatts meest bluesy plaat tot dusver, kunt horen, is zijn stem tegenwoordig wat rauwer en lager dan in zijn meest succesvolle periode. Dat blijkt vooral de oudere rocksongs niet veel kwaad te doen. Zo klinkt het ‘protestlied’ Perfectly Good Guitar, over rocksterren die prima gitaren zomaar kapot rammen op het podium, nog net zo opwindend als op de liveplaat Hiatt Comes Alive At Budokan.

Hiatt vertelt hoe verbaasd hij was toen er in 1979 al Nederlanders naar zijn optreden in Paradiso kwamen en dat zijn werk hier zo’n beetje als eerste ontdekt is. Nog steeds trekt de sympathieke zanger een trouw publiek dat nummers van platen als Slow Turning (Feels Like Rain, Tennessee Plates), Stolen Moments (Real Fine Love, vanavond opgedragen aan een exact veertig jaar getrouwd koppel in het publiek) en Perfectly Good Guitar kennelijk van buiten kent. Maar ook het werk sinds 2000, waaronder het countrygetinte Crossing Muddy Waters en het bluesy Face Of God, bevestigt voor mij dat hij als liedschrijver op dezelfde hoogte staat als bijvoorbeeld Randy Newman. Ja, van alle songwriters die in de jaren tachtig of later doorbraken, behoort Hiatt samen met Steve Earle, Lyle Lovett en Lucinda Williams tot de absolute top.

En zo eindigt de tweede editie van Roots In The Park onder de volle maan met het onvermijdelijke Have A Little Faith In Me. Met het vertrouwen in Hiatt als headliner zat het wel goed – de man stelt live nooit echt teleur – en ook over de andere acts viel er weinig te mekkeren. Goed, bij volgende edities mogen er gerust meer grote namen op het programma staan, zonder dat het ten koste gaat van nieuwe ontdekkingen, om meer publiek te trekken. Maar wat is het goed dat dit soort festivals voor de liefhebber van pure muziek er is. Mooi weer, leuke mensen, goede sfeer en dito muziek… zo hoort het.

Roots In The Park
Gezien in het Julianapark in Utrecht op 27 juni 2015
Foto’s: Tineke Klamer