Drie uur lang kun je onmogelijk je ogen van het podium in de Ziggo Dome afwenden. Een reusachtig videoscherm toont passende, vaak geanimeerde filmpjes bij de songs en zo nu en dan klinkt een alles overstemmende knal van vuurwerk. Een wervelende lichtshow maakt het spektakel compleet. Weinig acts weten zo’n verzorgde podiumpresentatie op te zetten als Rush, maar dat hoef je de trouwe volgers en de thuiszitters met een willekeurige dvd van de band natuurlijk niet meer te vertellen.
“We hebben zo’n 1600 songs om te spelen voor jullie”, verkondigt Geddy Lee voorafgaand aan de uitvoering van het wat obscure Grand Designs van het album Power Windows (1985). De succesvolle progrockband die dit jaar een langverwacht en terecht plaatsje in de Rock & Roll Hall Of Fame kreeg toegewezen, speelt vanavond ruim drie uur voor een bijna volle Ziggo Dome. Na een droogkomische video-introductie openen zanger/bassist/toetsenist Lee, gitarist Alex Lifeson en drummer Neil Peart de avond met de semiklassieker Subdivisions van het album Signals (1982), waarna de drie virtuozen een eerste set afwerken waarin onder meer ook de live-favoriet Limelight en het fenomenale, recentere Far Cry in grootse uitvoeringen worden gegoten.
Een van de hoogtepunten van dit eerste gedeelte komt echter van Peart, die een genadeloze drumsolo weggeeft waarmee hij nogmaals bewijst tot de grootste meesters van het instrument te behoren. Met een bloedserieus gelaat ramt en stampt hij erop los tot zijn twee collega’s hem weer komen ondersteunen. Bij veel bands is zo’n solo niet meer dan een slaapverwekkend opvullertje waarbij de overige leden op adem kunnen komen, maar bij Peart kun je niet anders dan ademloos toekijken.
String Ensemble
Natuurlijk staat de avond in de Ziggo Dome voor een deel in het teken van de in juni vorig jaar uitgebrachte negentiende studioplaat Clockwork Angels, een van de beste – en hardste – uit het oeuvre. Na de pauze (flink nodig, grapt Lee, “because we’re ancient”) brengt het trio een aantal van deze recente songs ten gehore, ondersteund door The Clockwork Angels String Ensemble. Die samenwerking pakt bijzonder goed uit in opwindende tracks als Headlong Flight, Caravan, Clockwork Angels en The Garden. Het nieuwere werk haalt makkelijk het niveau van de successen uit de jaren zeventig en tachtig. Ook in dit opzicht onderscheidt Rush zich van een heleboel oudgedienden die vooral moeten teren op het oude werk.
Maakt de eerste set al meer dan voldoende indruk, in de tweede zijn de Canadese heren nog meer op dreef. Ook in oude favorieten als Red Sector A (van het meesterlijke album Grace Under Pressure) en de strak uitgevoerde instrumental YYZ passen de strijkers netjes in het geheel. Klassieker The Spirit Of Radio nemen Lee, Lifeson en Peart echter voor eigen rekening, nadat The Clockwork Angels String Ensemble afscheid neemt. Ook het trio verlaat het podium na The Spirit Of Radio, maar uiteraard volgt een toegift voor het geïmponeerde publiek. De duizenden fans helpen Lee het bijna verplichte Tom Sawyer zingen, terwijl hij even knap schakelt tussen toetsen en bas als een tolk tussen twee verschillende talen. Het buitenaardse drumwerk van Peart en de complexe gitaarpartijen van Lifeson maken eveneens duidelijk waarom Tom Sawyer een van Rush’s meest geliefde songs is.
Visuele hoogstandjes
Met een selectie uit het geniale epos 2112 sluit Rush een drie uur durend spektakel af dat voorbij is voor je er erg in hebt. Het powertrio weet als weinig anderen de mogelijkheden van visuele hoogstandjes volledig te benutten en er moet heel wat gebeuren willen de shows van Rush ooit gedateerd lijken. Hoogstwaarschijnlijk blazen de beelden op de geplande videorelease Clockwork Angels Live muziekliefhebbers in het jaar 2112 nog steeds omver.
Gezien op zondag 2 juni 2013 in de Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties