Tijdens de tiende editie van Speedfest werd niet al te veel aandacht geschonken aan de tragedie van een week geleden: de aanslagen in Parijs. In de media ging het namelijk – en logischerwijs – nergens anders over. Natuurlijk was er iets meer beveiliging, waardoor de wachttijd om binnen te komen al snel opliep tot een half uur. Maar eenmaal binnen werd de kou vervangen door de warmte die de bezoekers van Speedfest altijd weer met zich meebrengen. En het heerlijke eigen PPS Heavy Lager 6,9% brouwsel van Peter Pan Speedrock deed ook wonderen…
Er lijkt bewust voor gekozen om niet bij elk optreden te refereren aan Parijs, maar juist te doen wat de terroristen willen voorkomen: feesten en genieten. Dat is geen teken van oneerbiedigheid, maar het enige juiste om te doen. Dat lukt dan ook zonder problemen op deze uitverkochte editie. Van een stormend Scorpion Child uit Texas met denderende hardrock, waarbij het geluid toch wel erg slecht staat afgesteld, tot een ontzettend stampend Pro-Pain en de haast niet bij te houden extreme metal en grindcore van Napalm Death. Op het Wrecker-podium lijkt elke act de andere te willen overtreffen in snelheid en precisie. Toch pakt uiteindelijk Refused de ereprijs. Strak en haast mathematisch knalt de Zweedse hardcorepunkband een perfecte set de zaal in. De groep blijkt ook de enige die wel even stilstaat bij het feit dat we ‘met z’n allen hier de stoere mannelijke worst aan het vereren zijn, maar dat we toch ook eens stil moeten staan bij het geopolitieke probleem en de financiële wereld die ten grondslag liggen aan het terrorisme en de staat van de wereld’. Een boodschap die wellicht niet iedere bezoeker meer meekrijgt zo vlak voor twaalf uur, maar toch luid applaus oogst.
Op de kleinere Trasher-stage staan veel rock & roll-, punk- en rockabillybands. Iedere editie heeft Speedfest wel een ‘oude’ rot uit het vak op de bühne staan en deze keer mag protopunklegende The Dictators (NYC) de boel onveilig komen maken. Na al de snelheid en het geweld in de andere zalen, brengen de heren een soort rust in de volgepakte zaal. Ze transporteren de luisteraar naar een vroegere periode waarin de punk net ontplofte en doen menig dronken spijkerjasje dansen als een malloot met een waanzinnige grijns. Hierna is het de beurt aan Crobot, wellicht de grote onbekende voor het gros van de bezoekers. Deze Amerikaanse hardrockband heeft een voorliefde voor metal uit de jaren zeventig. Met een uitermate swingende show en een zeer expressieve zanger wordt de zaal volledig ingepakt en worden al snel een hoop bezoekers weggetrokken van de doom en sludge metalsensatie High On Fire, die in de andere zaal speelt.
Alles vergeten en genieten
Op het hoofdpodium (Demolition) is te allen tijde het geluid het beste en gooien de bands alles in de strijd om de feestvierders alles te laten vergeten en te laten genieten van een gigantisch feest. Zo ook Nick Oliveri en zijn band Mondo Generator. De kale bassist en goede vriend van de mannen van Eagles Of Death Metal maakt er weinig woorden aan vuil en gooit naast eigen woestijnpunknummers een set vol Queens Of The Stone Age- en Kyuss-songs de zaal in. Het Canadese hardrocktrio Danko Jones staat altijd garant voor een geweldige show en lijkt deze keer nog verbetener om een geweldige show neer te zetten.
De organisatoren van het festival, Peter Pan Speedrock, lopen daarna het podium op. Ze danken het publiek en de bands, en zeggen een paar woordjes over de tragedie. Met het Parijs-logo op de achtergrond vraagt de band om een minuut stilte, wat niet makkelijk te coördineren blijkt voor drie zalen. Maar langzaam daalt als een golf een indrukwekkende stilte neer over de duizenden speedrockfans en denkt zelfs de meest dronken kameraad aan al het onbegrijpelijke verlies. Een applaus stijgt op en de band geeft gas. Van de zijkant kijken de meeste bands toen hoe de mannen van Peter Pan Speedrock wederom de hele zaal aan het kolken krijgt. Gitarist Mike Pygmie van Mondo Generator besluit ook maar mee te doen en duikt het publiek in.
Afterparty
Bij voorgaande edities zou het nu voorbij geweest zijn en zou het gros van de bezoekers huiswaarts keren. Maar omdat de afterparty’s ieder jaar ook legendarischer werden, besloot men om dit jaar gewoon langer door te gaan. Dus wordt het stokje nog overgegeven aan The Legendary Shack Shakers. Een mix van Amerikaanse roots, rockabilly en punk die de Trasher stage inderdaad doet schudden van plezier. Op het hoofdpodium sluit het waanzinnig goede The Vintage Caravan de dag af. Deze psychedelische rockband uit IJsland behoort na slechts drie platen tot de beste bands die op deze aardbol rondlopen. Ga dat zien en ga dat horen!
De jubileumeditie van Speedfest is wederom een geslaagd feest, waarbij alle remmen losgaan. Niet als statement of als signaal aan de terroristen, maar gewoon omdat het fucking Speedfest is. Geen gezeik, feesten!
Speedfest
Gezien op zaterdag 21 november 2015
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties