Status Quo in IJsselhallen

Moet goede muziek uit meer dan drie akkoorden bestaan? Dat het antwoord nee is, werd gisteren maar weer eens bevestigd door Status Quo. De Britse band deed eenmalig ons land aan in de originele bezetting uit de jaren zeventig. Fans uit alle windstreken waren naar de IJsselhallen in Zwolle gekomen om nog één keer te kunnen genieten van Francis Rossi, Rick Parfitt, Alan Lancaster en John Coghlan. Ze werden niet teleurgesteld, want met een swingend en strak optreden lieten de heren zien dat de onderlinge chemie nog steeds aanwezig is.

De IJsselhallen zitten goed vol. De gemiddelde Quo-fan laat zich het best omschrijven als ‘oudere jongere’: een vijftiger die zich, gehuld in een T-shirt van zijn helden, weer heel even jong voelt en terugkeert naar de jaren zeventig, toen Status Quo zijn grootste successen kende. Vorig jaar kondigde de band aan nog één keer op tournee te zullen gaan in de originele bezetting uit deze succesperiode. De vier heren zijn inmiddels ruim de 60 gepasseerd en hadden sinds het vertrek van drummer John Coghlan in 1981 al 32 jaar niet samen op het podium gestaan. Het is dus even afwachten of ze het niet verleerd zijn, maar na de eerste tonen van het optreden – de Steamhammer-cover Junior’s Wailing – weten de fans dat het goed zit.

Succesperiode
Een stuwende bas, een stevige drum en vooral de zo kenmerkende ‘shuffleblues’: het is het unieke geluid waarmee Status Quo in de jaren zeventig hits scoorde, waaronder Whatever You Want, Roll Over Lay Down en Caroline. In Zwolle spelen de mannen louter nummers uit hun succesvolste periode en de setlist lijkt sterk op die van het Live!-album uit 1977. De heren zetten een energiek optreden neer en houden dat tempo van het begin tot het einde vol. Het valt op dat bassist Alan Lancaster de ruimte krijgt en regelmatig de leadzang voor zijn rekening neemt. Dit doet hij met verve: Lancaster, bij wie in 2002 multiple sclerose gediagnosticeerd werd, laat horen nog altijd bijzonder goed bij stem te zijn tijdens nummers als Junior’s Wailing, Just Take Me en Backwater. Slechts één keer wordt het publiek toegesproken door frontman Francis Rossi. Hij legt uit dat hij en Lancaster licht geblesseerd zijn geraakt tijdens een potje voetbal op de parkeerplaats en daardoor wat moeilijk lopen. Het spel van Quo lijdt er gelukkig niet onder.

Status Quo rockt en de zaal beweegt mee. Behalve Rossi en Lancaster neemt ook gitarist Rick Parfitt enkele zangpartijen voor zijn rekening, waaronder het door hemzelf geschreven Rain. Het publiek geniet zichtbaar en hoorbaar van deze klassieker. Tijdens het nummer Railroad verschijnt er nog een vijfde man op het podium. Het is Bob Young, al sinds eind jaren zestig het onofficiële vijfde lid van Status Quo. Hij is regelmatig te horen op platen en tijdens live-optredens. Ook schreef hij mee aan veel nummers van de band. Vanavond speelt hij een aantal nummers mee op de mondharmonica.

Ontbrekende juweeltjes
Het is genieten geblazen voor het publiek: Quo verslapt geen moment en neemt de zaal mee met de aanstekelijke en voor de band zo kenmerkende boogierock-ritmes. Een kleine smet op de avond is het uitblijven van enkele juweeltjes die bij het grote publiek bekend zijn, waaronder Whatever You Want, Rocking All Over The World, Break The Rules en Roll Over Lay Down. De meest verstokte Quo-fans zien het misschien als een zegen dat deze standaardnummers achterwege blijven, maar een paar van deze grote hits waren zeker welkom geweest. Dit wordt goed merkbaar wanneer er met Down Down eindelijk een wereldhit ingezet wordt. De hele zaal klapt, springt en zingt luidkeels mee. Helaas is dit alweer het voorlaatste nummer van de reguliere setlist. Na de Doors-cover Roadhouse Blues stappen de heren onder luid applaus van het podium.

Na enkele minuten komen ze nog terug voor een toegift. Met Caroline wordt wederom een grote hit van stal gehaald, opnieuw tot grote waardering van het publiek. Afsluiter van de avond is Bye Bye Johnny, een cover van Chuck Berry. Met dit laatste nummer eindigt het concert wat abrupt. De band bedankt het publiek kort en verdwijnt dan backstage om niet meer terug te keren.

Status Quo laat met een sterk optreden zien nog steeds een band van formaat te zijn, die nog altijd dezelfde energie kan creëren als in de jaren zeventig. Ondanks het uitblijven van een aantal bekende nummers keert het publiek met een goed gevoel huiswaarts. Het was weer even net als in de seventies. Voor wie er niet bij was: niet getreurd! Gisteren is bekend geworden dat Status Quo in december weer naar Nederland afreist, de band zal dan optreden in Kerkrade.

Status Quo in IJsselhallen
Gezien op 23 maart 2014
Foto’s: Bert Treep