Vanaf het prille begin, het razendspannende No Twilight Within The Courts Of The Sun, tot het bittere einde (van de reguliere set), het lange, al even fascinerende Raider II, valt er eigenlijk niks aan te merken op het optreden van Steven Wilson in 013, Tilburg. De sympathieke alleskunner is weliswaar grieperig, maar uitermate goed gemutst, maakt grapjes, vraagt het publiek om aandacht en stilte als het nummer daarom vraagt en dirigeert z’n band naar grote hoogtes, zowel tijdens de ingetogen fragmenten als de erupties en climaxen.
De spanningsboog blijf onverminderd hoog tijdens het 2 uur durende concert, het geluid is stevig maar uitgebalanceerd, de projecties, eerst op het doorschijnende gordijn voor de band, later op de achtergrond, zorgen voor een licht-vervreemdend effect, en ook de uitgebalanceerde lichtshow stoort nergens maar voegt alleen maar toe aan de audio-visuele belevenis. Een indrukwekkende show van een indrukwekkend multi-talent en zijn fantastisch spelende band.
De setlist was nagenoeg hetzelfde als die van Paradiso, ruim een half jaar geleden, al was Veneno Para Las Hades ‘ingeruild’ voor Luminal, een nieuw, behoorlijk prog- en jazzrockerig nummer. En dus ook nu werk van zijn 2 laatste solo-albums, Insurgentes en Grace For Drowning, waarmee hij toch een beetje afscheid, of toch minstens afstand lijkt te nemen van de progrock van z’n (voormalige?) ‘hoofdband’ Porcupine Tree. De technische hoogstandjes zijn er nog steeds, maar staan nu volledig in het teken van de gedragen sfeer, de indringende soundscapes, de spannende opbouw en overweldigende dynamiek. Steevast doordrongen van een emotievolle oprechtheid.
Collega Edwin Ammerlaan was in zijn recensie van een eerder optreden van Wilson tijdens deze tour in Paradiso oktober vorig jaar kritisch, en eindigde met de vaststelling dat het weliswaar een goed concert was, maar dat ‘we’ niet met een goed gevoel huiswaarts gingen, want wellicht sufgebeukt door depressieve beelden en klanken. Uw verslaggever van dienst denkt daar na Tilburg compleet anders over.
Ja, er waren veel momenten dat er een bepaalde zwaarte aanwezig was, dat duidelijk wordt dat Steven Wilson’s kunst voor een groot deel voortkomt uit zijn ongenoegen over veel zaken in de wereld. Zowel de ingetogen, soms bijna ambient-achtige passages als de overdonderende muzikale erupties van geluid hébben ook een kracht en intensiteit die met de beste wil van de wereld geen glimlach op het gezicht toveren. De daarbij getoonde sepia-achtige beelden van beschadigde poppen, vreemde figuren in een mysterieus bos, kale landschappen en handen in de modder, versterken dat effect en zorgen voor een verontrustend geheel. Maar het pást, het vult elkaar aan, zorgt voor een dwingende, onontkoombare sfeer, resulterend in een indringende totaalbelevenis. Ondergetekende ging misschien niet met een ‘big smile’ huiswaarts, maar prijst zich gelukkig dit te hebben mogen meemaken. Niet sufgebeukt, maar danig onder de indruk van een fantastische, imponerende avond audio-visuele Kunst. Een uitermate goed gevoel!
Gezien op 2 mei 2012 in 013, Tilburg
Meer over
0 Reacties