Als je als synthpopband zo’n origineel en hitbestendig geluid produceert als The Human League, is er geen heel uitbundige show nodig om het publiek een uitstekende anderhalf uur te bezorgen. Toch haalt het trio werkelijk alles uit de kast in Paradiso: swingende songs worden puik uitgevoerd, het geluid is prima en aan de aankleding kan menig popster een puntje zuigen.
“Sommige van jullie hebben ons hier al eerder gezien, sommige mensen hebben ons hier eerder gezien en zijn inmiddels overleden.” Als er iets is waar het frontman Philip Oakey niet aan ontbreekt, is het – naast overduidelijk zangtalent – humor. De toeschouwers barsten direct in lachen uit. In 1981 scoorde de band een enorme hit Don’t You Want Me, om daarna bij het grote publiek van de radar te verdwijnen. Dat is op z’n minst opvallend te noemen met zo’n scala aan pakkende new wave-songs.
Donald Trump als krokodil
Het excentrieke karakter van de bandleden is niet direct aan de outfits te zien: Oakey betreedt het podium in sober zwart terwijl zangeressen Joanne Catherall en Susan Ann Sulley in een witte jurk verschijnen. Meer opsmuk is ook niet nodig, want het visuele vermaak wordt vanavond vooral verzorgd door fraaie beelden op de achtergrondschermen: een Pacman-filmpje begeleidt Open Your Heart, tijdens Heart Like A Wheel passeren omvallende dominosteentjes, rode dobbelstenen en Monopoly-geld de revue en Love Action wordt versterkt door beelden van dansende skeletten in neonkleuren. Het visuele hoogtepunt is The Sound Of The Crowd, dat in het begin van de set wordt gespeeld: de gezichten van wereldleiders smelten samen met die van verschillende diersoorten, wat voor een lachwekkend spektakel zorgt en dan met name wanneer Donald Trump zich tot een krokodil ontpopt. Het is verrassend, leuk uitgedacht en tegelijkertijd precies wat je verwacht van een Britse new wave-act met gevoel voor humor.
Holy Cow!
Ergens is die opsmuk niet nodig, want op muzikaal vlak is The Human League nog altijd steengoed. Soundtrack To A Generation heeft een toegankelijk karakter, met name door de herkenbare zang van Oakey en de speelse ‘Holy cow!’-uithaal van Catherall, die nog net zo op de lachspieren werkt als toen de opzwepende song twintig jaar geleden uitkwam. De brunette is bijzonder goed bij stem, wat voor collega-zangeres Sulley helaas niet geldt. Wanneer zij de leadvocalen verzorgt tijdens het zoetsappige One Man In My Heart, balanceert haar stem net niet kundig genoeg op het randje van zuiver en vals. Ze neigt hier namelijk meer naar het laatste. Dat mag de pret echter niet drukken, want het is namelijk het enige zwakke punt in een verder ijzersterke show.
De synthpop-pioniers vuren vanavond de ene na de andere hit af op een ontvankelijk publiek dat vooral bestaat uit veel zwaaiende fans (Oakey zwaait regelmatig vrolijk terug) en op het balkon gaat een enkeling compleet uit zijn plaat in een poging de sierlijke bewegingen van de zangeressen te evenaren. Zij doen er tijdens de toegift performancegewijs nog een schepje bovenop: in gewaagde burlesque-outfits arrangeren ze het échte slotakkoord, een cover van Together In Electric Dreams, waarop Oakey samenwerkte met Italiaanse componist Giorgio Moroder.
Tijdloze act
Met name singles als Mirror Man, Human, Fascination en Love Action verzorgen de perfecte opbouw voor uiteindelijk hoogtepunt Don’t You Want Me: de absolute klapper komt aan het einde van de set aan bod en wordt zelfs nog ingeleid met een heel instrumentaal couplet en refrein. Wanneer Oakey dan uiteindelijk samen met zijn muzen van zich laat horen, wordt de swingende song over hartenzeer van begin tot eind meegezongen door alle aanwezigen. Tijdens de hele show, maar vooral tijdens deze hit, lijkt er geen tijd verstreken te zijn sinds de opvallende frontman voor het eerst zong over een serveerster, toentertijd nog uitgedost met een daadwerkelijk kapsel (de zanger is tegenwoordig kaal). Zijn stem klinkt namelijk nog precies hetzelfde en ook is dat eighties-gevoel vanavond nauwelijks sentiment te noemen: het is er en het is nooit weggeweest. Dat heeft Oakey zelf ook feilloos door: “We’re a very British synthesizer group”, roept hij een keer tussen de nummers door – niet geheel toevallig ook de titel van de nieuwe verzamel-cd. Voeg daar het woord ‘excellent’ aan toe en je hebt The Human League in een notendop. Na al die jaren, na de meest eigenzinnige singles en zelfs ondanks het feit dat er al jaren geen nieuwe muziek meer is verschenen: The Human League vermaakt juist door bij zijn roots te blijven, wat het tot een heel fijne, tijdloze act maakt.
The Human League in Paradiso, Amsterdam
Gezien op vrijdag 18 november 2016
4 Reacties
Helemaal eens!
Geen woord gelogen, top recensie! En concert natuurlijk!
Helaas door een fikse griep voor het eerst in bijna 40 jaar een concert moeten laten schieten. Best balen als ik zo om mij heen de reacties hoor en lees. Ben wel benieuwd of zij ook nummers gespeeld hebben van hun laatste album Credo uit 2011. Ik hoor daar niemand over. En die is echt retegoed.
Top avond gehad, stond als een huis!