Iconen van de indiecultuur met een knuffeljunk als frontman: dat is The Libertines in een notendop. De Britse groep speelt maar liefst twee dagen achtereen in TivoliVredenburg, dat gisteravond slechts voor de helft gevuld was. Hoe ze dat in godesnaam (nog) volhouden? Wij hebben geen idee. Maar zij in elk geval nog minder.
Goed, we weten waar we aan beginnen. De mannen van The Libertines staan niet bepaald bekend om hun overzichtelijke sets, goede verstandhoudingen en straight-edge levensfilosofie. De sfeer is in de zaal – op z’n zachtst gezegd – een beetje vreemd. Voor aanvang van de show werd er in een gulle bui een aantal gratis kaarten uitgedeeld. ‘Gratis kaarten? Hier heb je er vijf’, moet de organisatie hebben gedacht. Misschien was het idee om The Libertines twee dagen in TivoliVredenburg te zetten, achtereenvolgend, toch een beetje té enthousiast.
Dat ongedwongen en losse gevoel vertaalt zich ook naar het publiek in de zaal. De opkomst is namelijk nogal karig. Het voorprogramma wordt verzorgd door The DSM IV, een groep uit Liverpool waarvan de leden zo te zien de lokale kringloopwinkel van trainingspakken hebben beroofd. Het contrast tussen de muzikanten en de frontman is groot: waar zijn collega’s wat stoïcijns naar hun instrument staren, duikelt de zanger bij het eerste nummer gelijk het publiek in. Een moment dat een hoogte- én een dieptepunt is van de avond en daarmee meteen de toon zet. Er zijn hoge pieken en diepe dalen in Utrecht.
Storm bierbekers
Als The Libertines zelf het podium opkomt, ontstaat er een treffend beeld. Een vertederende drummer, een statige bassist en het kenmerkende schouwspel tussen de twee frontmannen Carl Barât en Pete Doherty. Barât verschijnt in pak met een hoge hoed op, als een jonge Bob Dylan. Het inmiddels zilvergrijze haar van Doherty glinstert in het blauwe licht. De eerste noot die de band speelt, is voor het publiek het startsein om een bijna gewelddadige storm aan bierbekers het podium op te mikken. De organisatie van Tivoli heeft er duidelijk niet aan gedacht om de verharde bekers voor deze gelegenheid te vervangen door een zachtere variant.
Eigenlijk bestaat het publiek in de zaal maar uit twee groepen: de kliek in de moshpit en de timide laag bezoekers daaromheen. Of die matig enthousiaste mensen nou precies degenen zijn die de gratis kaarten hebben gekregen, blijft de vraag, maar de band zelf zorgt ook niet voor een veel betere sfeer. Interactie met de zaal is er niet of nauwelijks: zij zijn veel te druk met proberen in beschonken staat de juiste snaren aan te slaan. Dat gezegd hebbende: we mogen De Heer verder dankbaar zijn dat de Britse groep er überhaupt staat vandaag. Doherty werd eerder deze maand in drie dagen tweemaal gearresteerd door de Franse politie. De aanklachten: het gebruik van verboden middelen (het zal ook eens niet) en het vechten met een tiener.
Vertederend
‘Ein Zwei Drei!’, schreeuwen Doherty en Barât fanatiek de zaal in. De manier waarop de twee frontmannen niet met én niet zonder elkaar kunnen, is vertederend. Meermaals trekken ze elkaar even aan de mouw, om te gaan ‘overleggen’. Ondertussen spreekt drummer Gary Powell zijn dankwoorden uit naar het publiek, om het gekibbel te verbloemen. Het lijkt alsof hij de rol van grote broer in de band op zich heeft genomen. De broer die probeert je verjaardag nog leuk te houden, ondanks dat je ouders elkaar de hersenen in willen slaan.
Jeugdsentiment
Desondanks weten ze het huwelijk uiteindelijk toch te laten werken. Tijdens het lieflijke You’re My Waterloo neemt Barât plaats achter zijn houten piano en zingen de overige drie bandleden in hun onschuld mee. Op een rijtje, aan één microfoon. Zo leuk hebben Pete en Carl het ook samen wanneer ze hun hits ten gehore brengen. Voor het publiek lijkt het vooral jeugdsentiment te zijn wanneer What Katie Did, Can’t Stand Me Now en Don’t Look Back Into The Sun gespeeld worden. Geregeld staan de zangers wang-tegen-wang, maar als de set vordert, bolt Doherty zijn wangen en spuugt hij vervolgens over zijn eigen versterker heen.
Zooitje
Tijdens de toegift heeft Doherty een Ierse vlag geconfisqueerd en is het eigenlijk een beetje een zooitje geworden. Het publiek is inmiddels net zo beschonken als de bandleden en de Ronda begint aan te voelen als een huisfeestje waar je eigenlijk niet hoort te zijn. Gelukkig is daar Music When The Lights Go Out. De hits staan er stuk voor stuk, maar hierna kunnen we – inderdaad – beter het licht uitdoen.
Dat vindt eigenlijk iedereen, behalve Pete Doherty. Wanneer hij na slotnummer Don’t Look Back Into The Sun koppig doorgaat met spelen, ‘discussieert’ hij even met Carl en verlost hij zich uiteindelijk van zijn gitaar. Hij zwalkt nog even rond het drumstel, et voilà: dat was The Libertines. En dat morgen nog een keer.
The Libertines in TivoliVredenburg
Gezien op 20 november 2019
Foto’s door Tineke Klamer
11 Reacties
Wat een zuur stuk. Benadert zeker niet de realiteit. Leuke avond gehad in een volle zaal.
Deze recensie slaat volledig de plank mis.
Heerlijke avond gehad! (Woensdagavond overigens)
je weet nooit waar je aan toe bent bij Pete Doherty. En dat is juist de kracht; hij haat regelmaat en overzicht.
Ondanks (of dankzij?) zijn zwalkende staat van zijn beheerst hij de instrumenten fantastisch, een echte muziekant dus.
Deze recensent adviseer ik zich wat meer te verdiepen in deze band en (punk) rock / garage in het algemeen.
Misschien moet je het maar houden bij U2, Nickelback, de toppers en al die andere voorspelbare muziek?
Merkwaardige concert recensie, lijkt meer een stuk voor in de Story, misschien dat Carlijn voortaan een recensie kan schrijven hoe het er aan toegaat in de coulisse van de Toppers.
Maar dan wel over het concert, natuurlijk missen beide frontmannen af en toe de juiste tonen, maar dat is juist de charme van deze muziek dan wel band. Over de hele linie was het een goed concert van bijna 2 uur en zat de stemming er vanaf het tweede voorprogramma goed in.
Ik heb zeker niet bespeurd dat mensen het beter vonden om “het licht uit te doen”.
Vreemde recensie en laat zien dat ze niet echt een kenner van het genre is. Dit is de muziek die ze al jaren maken en precies dit feestje hoort er bij. Erg misplaatst stuk, misschien is wat voorkennis van de band niet verkeert een volgende keer?
My god, de Doherty-fanboys en -girls roeren zich weer mooi hierboven. Of je een ‘leuke’ of ‘heerlijke’ avond doet eigenlijk niet zo terzake – bij de Toppers kan ik me met wat bier achter de kiezen ook vermaken. In muzikaal opzicht was het gewoon een behoorlijk matig optreden.
Iets anders verwacht? Kreeg m.i. Toch echt de muziek te verwachten was. En die was vond ik meer dan goed. Zonder een hard vore dan te zijn
Zonder een hard core dan te zijn bedoel ik natuurlijk
Nee, maar vreemd wanneer mensen het rommelig noemen terwijl LETTERLIJK ieder album zo klinkt. Zelfde als een jazz concert afraken dat ze te veel improviseren. Dat zit een beetje in de stijl.
Stond zij bij hetzelfde concert als ik?
Zonder een hard core dan te zijn bedoel ik natuurlijk
Inderdaad, wat dondert dat slordige ertoe, Carl Barat is stiekem een uitstekende gitarist, en verder gaat het om de energie en de pure muzikaliteit van hun liedjes. Juist door die rammelende, nonchalante uitvoering krijgen die iets unieks. Overigens begon het concert donderdag anderhalf uur te laat omdat Pete kennelijk total loss was: tijdens de soundcheck sloeg hij met een soort staaf drie microfoons van hun standaard. Keihard, het leek wel honkbal. En zomaar. Omdat-ie daar kennelijk op dat moment zin in had. Maar uiteindelijk werd het een geweldig concert en trok Peter aardig bij want hij hield het verder bij water. ‘Thank you for your patience,’ zei hij zelfs aan het eind.