Opvallend veel oudere jongeren/jongere ouderen (vooral vijftig- en zestigplussers) zijn donderdagavond te zien in de buurt van de Amsterdam ArenA. De reden hiervan? Vrijwel iedereen is onderweg naar een concert van generatiegenoten The Moody Blues in de HMH óf naar dat van Neil Diamond bij de buren: de Ziggo Dome.
Na een serie concerten in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk is de ‘Timeless Flight, The Voyage Continues Tour’ van The Moody Blues in Amsterdam aangeland. Het concert van vanavond is het op een na laatste van de tournee. Drummer Graeme Edge, bassist John Lodge en gitarist Justin Hayward zijn de enige drie overgebleven bandleden uit de succesperiode tussen 1966 en 1974. Zij worden bijgestaan door een viertal extra muzikanten: een donkerharige jongedame op dwarsfluit, akoestische gitaar, tamboerijn en achtergrondzang, een blonde jongedame op keyboards, akoestische gitaar, saxofoon en achtergrondzang, een drummer/percussionist en een toetsenist die ook achtergrondzang verzorgt.
Een goed gevulde ‘black box’ van de HMH, met uitsluitend zitplaatsen, verwelkomt de drie Moody Blues-leden met een daverend applaus als deze rond tien over acht het podium betreden. De band opent toepasselijk met Gemini Dream, dat begint met de tekst ‘Long time no see, short time for you and me. So fine, so good, we’re on the road, like you knew.’ De sfeer zit er meteen goed in en de band vervolgt met The Voice en Steppin’ In A Slide Zone, Gypsy en Nervous. Het podium is sfeervol uitgelicht en achter de muzikanten is over de volledige breedte van het podium een groot videoscherm geplaatst, waarop naast mooie kleurige beelden ook veel foto’s van de band door de jaren heen en diverse hoezen van zowel langspeelplaten als singles te zien zijn.
De leadzang wordt om de beurt gedaan door Hayward en Lodge, waarvan de laatste flink zijn best doet om het publiek op te zwepen en te laten meeklappen – wat mij soms het gevoel geeft bij The Night Of The Proms te zijn, vooral omdat lang niet iedereen in de zaal maatvast blijkt te zijn. Vanavond speelt de band een mooie, gevarieerde en ruime selectie uit het uitgebreide bandrepertoire. Na Say It With Love en Peak Hour volgt I Know You’re Out There Somewhere, waarna ik van verschillende kanten mensen ‘prachtig’, ‘super’ of ‘geweldig’ hoor zeggen. De eerste set wordt afgesloten met het lekker rockende The Story In Your Eyes, waarna er een run op de bars en de toiletten volgt.
Een klein half uur later wordt het optreden vervolgd met Your Wildest Dreams, Isn’t Life Strange en Tuesday Afternoon. Dan loopt ineens drummer Graeme Edge vanachter zijn drumstel naar voren en begint hij een amusant verhaal te vertellen. Hij zegt dat er nogal wat zaken te vieren zijn geweest, want vorig jaar werd het vijftigjarig bestaan van de band gevierd en hijzelf is kortgeleden 74 jaar geworden. Er is in al die jaren veel veranderd, zo vertelt hij. Toen de band begon had hij witte tanden en bruin haar, nu heeft hij bruine tanden en wit haar. En de opgestoken twee vingers (het V-teken) betekenden in de sixties dat je voor de vrede was, nu betekenen die vingers simpelweg viagra. Hierna zingt Graeme het prachtige Higher And Higher, met op de achtergrond mooie beelden van raketten en maanlandingen. Tegen het einde van deze song neemt hij weer plaats achter zijn drumstel en voert hij een korte drumsolo uit. Na The Actor kondigt John Lodge de volgende klassieker aan: I’m Just A Singer (In A Rock And Roll Band), waarbij een flink deel van het publiek gaat staan om mee te swingen.
Nadat Graeme Late Lament heeft voorgedragen, wordt de bekendste Moody Blues-song gespeeld: Nights In White Satin, voor veel bezoekers het hoogtepunt van de avond. Na een staande ovatie, waarbij veel ‘we want more’ te horen is, besluit de band het optreden met die andere klassieker, Question, in een geweldige uitvoering. Het publiek wil méér en na een paar minuten komen de muzikanten weer onder luid applaus terug om het concert af te sluiten met Ride My See Saw.
The Moody Blues bezorgt duizenden muziekliefhebbers een geslaagde avond en de heren bewijzen nog altijd uitstekende muzikanten te zijn, getuige hun mooie samenzang, prachtige gitaarsolo’s van Justin Hayward en de prima ritmesectie van John Lodge en Graeme Edge. Al moet ik wel constateren dat de andere drummer er iets harder op los slaat, maar samen klinken ze heel goed.
Komend weekend speelt de band voor het eerst op het legendarische Glastonbury Festival, wat vaak tot een soort comeback bij het grote publiek leidt. Wie weet gebeurt dit The Moody Blues ook. Vorig jaar speelde Neil Diamond op dat festival en het is duidelijk waar deze vanavond stond.
The Moody Blues in de Heineken Music Hall
Gezien op donderdag 25 juni 2015
Tekst en foto’s: Harry Pater
13 Reacties
Als 39 jarige enorm genoten van deze giganten. De stem van Justin Hayward is uniek en ongelofelijk Hoe hij het nummer nights in White satin ten gehore bracht, dat kunnen niet veel artiesten hem nadoen. Alleen jammer dat forever Autumn niet voorbij kwam.
Ik was er bij en ik heb genoten. The Moody Blues is nog steeds een goede band, hoewel dat ook komt door de (jongere) extra muzikanten.
Maar ook deze heren bewijzen dat rock ’n roll niet ophoudt bij 30.
Gisteren geluisterd en gekeken naar de moody blues het was een super avond
Prima geluid beter dan twee jaar terug het was niet om aan te horen veel te hard maar nu erg goed mooi uit gelichte show
Ik vond het geluid juist ontzettend hard en schel. In de pauze heb ik ear plugs gekocht en ik hoorde van de cassiere dat ik niet de enige was die het geluid te hard en te schel vond. En dat op rij 32!
Helemaal mee eens.
Geluid veel beter als 2 jaar terug.
Het was onwijs!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Heb gister genoten van het optreden van deze band uit mijn jeugdjaren. Om zo te zeggen : de ouwetjes doen het nog best. Prima geluid, prima sfeertje en prima muziek. Wat wil een mens nog meer…..
Het was fantastisch,overweldigend.Geluid en zang was super en een prachtige lichtshow, Ik heb veel concerten van de moodies gezien, maar deze zal me lang bij blijven.
Ruud, helemaal mee eens.
Het lijkt wel of ze steeds beter worden.
Het is net een bejaarden soos, men voelt zich weer even 30, helaas kom je na afloop van het geweldige concert tot de ontdekking dat je toch niet meer zo piep bent. Justin was geweldig bij stem, en dat na meer dan 70 concerten dit jaar. Ongelofelijk. Ook John deed het weer als vanouds.Graeme die fikst het ook nog steeds, heel erg knap na 51 jaar toeren en toeren. Het is net een geoliede machine, en weten van geen ophouden. Dat is maar goed ook want ik had mij er al negen maanden op verheugd. Hoop echt dat ze in 2017 weer terug komen dan is het 50 jaar geleden dat Days of future past uitkwam, wellicht met Ray Thomas en Mike Minder er weer bij. Dat zou een prachtig einde zijn van 53 jaar Moody Blues.
Piet, ik voel me nog niet bejaard!!!!!!!!!!!!
Maar het was zoals gewoonlijk wee als vanouds. ONWIJS.
Nu maar wachten op het feest voor de 50 jaar van DOFP!!!!!!!!!!!
Het was wederom een geweldig concert. Laten we hopen dat we er niet weer twee jaar op moeten wachten……
Wederom een fantastisch concert van de Moodies mee gemaakt.
Ongelooflijk wat de heren na zoveel jaren nog kunnen brengen.
De zang is nog steeds voortreffelijk en dit jaar was het geluid beter dan twee jaar geleden. Hopelijk zien wij de groep over twee jaar nog een keer terug. Doorgaan jongens!!!!!
was een heel goed concert