Intimiteit is de Brits-Ierse formatie The Waterboys niet vreemd. Net als in 2014 beklimt de band rond Mike Scott dit jaar twee achtereenvolgende avonden het grote podium van Paradiso. Destijds verkochten beide shows rap uit, maar deze donderdagavond 23 augustus is de zaal slechts comfortabel gevuld. Het is voldoende voor deze onterecht als one hit wonders bestempelde groep om welgemeend te vieren hoe mooi muziek en het leven kunnen zijn – met gelukkig ook een flinke knipoog.
The Waterboys kende commercieel de grootste successen in de jaren tachtig. Hoewel de groep ontbonden werd in 1993, kwam zij in 2000 weer bij elkaar. Met vast lid Mike Scott, gitarist en zanger van het stel, is de toon spoedig gezet. “Let me play you one of the songs I wrote in the Netherlands,” zegt hij, al plaatsnemend achter de toetsen, “although it might be the only one I wrote in the Netherlands.”
Rock & roll, akoestische folk, soul, country en Keltische muziek worden genoemd als belangrijke inspiratiebronnen voor The Waterboys. En dat voor een band met roots in Schotland, Ierland en Engeland. Er wordt volop geflirt met de Keltische invloeden, vooral door violist Steve Wickham, een van de charismatische zes muzikanten in de band die Scott tijdens deze tournee vergezelt. De interactie tussen Scott en Wickham, Brother Paul (door Scott liefdevol omschreven als Mister Charisma) en de achtergrondzangeressen zorgt voor een fascinerend schouwspel vol humor en verleiding. Dat niet alles zo serieus genomen dient te worden als die ene Nummer 1, blijkt ook uit teksten zoals die van Nashville, Tennessee. Deze track is afkomstig van alweer de veertiende plaat van The Waterboys, welke naast goed verkapte invloeden uit de hiphop bovendien wat meer opgewekt was dan het eerdere Waterboys-oeuvre. Een groot verschil ook voor Scott zelf, die vroeger wel eens bestempeld werd als nukkig. Nu is het slechts de rand van zijn cowboyhoed die zo nu en dan zijn glimlach verborgen houdt.
Verwarring
Dan ontstaat er verwarring: The Waterboys gaat het podium af, de zaallichten gaan aan en dan toch weer uit. Komt de band weer op? Het blijken slechts de technici. Deze verwarring houdt ruim een half uur aan, wat toch niet geheel de bedoeling lijkt. Maar wanneer de muzikanten weer op de planken staan, is het ze direct vergeven. Wat de reden voor deze eindeloze onderbreking ook is, we houden er wel een outfitwissel aan over en een prachtig breekbaar moment in de vorm van The Christ In You.
De aankondiging “We’re gonna play you a song from the Fisherman album!” wordt met veel gejuich ontvangen. Die waterthematiek blijft centraal staan in het oeuvre en het moet gezegd worden: zeker na deze lange onderbreking kabbelt het toch een beetje voort. Op veel plekken in de zaal is men rustig blijven zitten. Het publiek klinkt ongeduldig en voor het eerst deze avond wordt er door Scott’s verhalen heen gepraat. Gelukkig kan hij er zelf niet mee zitten. Hij rekt zelfs nog wat – ook daar kan de humor wel van ingezien worden.
“Come with me on a journey”, zingt Scott in The Pan Within. Het kost gelukkig niet veel moeite je in vervoering te laten brengen door dit samenspel van gitaar, viool en zang, zo ook bij het emotionele en bij tijden kleine Too Close To Heaven. The Waterboys herpakt zich gelukkig toch nog. The Whole Of The Moon is het logische encore en de flair van stadionrock gaat ook in het intieme Paradiso niet verloren. Het als een mantra doorklinkende Fisherman’s Blues vormt de échte finale van een avond vol verleiding, humor en verwarring.
The Waterboys in Paradiso, Amsterdam
Gezien op donderdag 23 augustus 2018
Foto’s: Bernard Bodt
2 Reacties
Niks geen verwarring bij de technici met zaallichten etc. Gewoon pauze tussen twee sets. Deden ze vrijdag ook :-)
donderdag werd er ook gezegd door de band dat ze pauze gingen houden en ook na de pauze was er boven geen sprake van gepraat! En die pauze was terecht! Als je ruim een uur vol energie op het podium staat, dan heb je wel recht op een half uurtje pauze om vervolgens nog eens ruim een uur vol energie op het podium te staan.