Na de grootse stadionshows van de vorige tour vanwege het jubileum van The Joshua Tree is U2 deze keer in de ‘intieme’ Ziggo Dome te bewonderen. Toch ook een flinke zaal, maar bij zo’n grote band als U2 voelt het al snel als een huiskamer. Vanavond zullen de heren opnieuw het podium betreden en bezoekers kunnen een verrassende, onvoorspelbare avond verwachten die inhoudelijk en qua entertainment alle kanten op schiet, maar toch heel erg U2 blijft.
Zonder een plichtmatig voorprogramma begint de show direct met veel visuals en politieke statements die je altijd bij een concert van deze Ierse band kunt verwachten. Beelden van platgebombardeerde steden in de Tweede Wereldoorlog. Het mag tijdens deze tour qua thematiek wat zwaarder zijn. Twee nieuwe songs van Songs Of Experience worden enthousiast onthaald, maar als even later oudjes I Will Follow en Gloria ingezet worden, staat de hele vloer pas echt idolaat te springen. Het publiek opzwepen en met een paar handgebaren of opzwepende woorden van Bono iedereen nog enthousiaster maken: U2 kan het nog makkelijk. De fans worden natuurlijk ouder en er lijkt niet heel veel aan nieuwe aanwas bij te komen maar de ouders die hun kinderen naar deze shows meenemen doen in ieder geval hun best nieuwe generaties deze sfeer te laten proeven.
U2 vertelt tijdens deze tour het eigen verhaal. Met de ontwikkeling van een kleine rockband die in de Melkweg speelde tot de grote stadionact die het werd. Maar ook de onderlinge ruzies en problemen en de zoektocht in Berlijn naar een nieuwe identiteit komen breeduit aan bod. Hierdoor komen er van vrijwel alle albums mooie fanfavorieten, grote hits en minder platgespeelde nummers voorbij. Iedereen in de zaal wordt betrokken bij de show, want de heren staan overal te spelen, op de eerste en tweede ring na dan. Met Elevation, Beautiful Day en Vertigo bedienen ze het deel van het publiek dat gewoon een uitbundige avond wil hebben, maar tijdens deze wat meer donkere show zijn het niet zozeer de hoogtepunten.
Extreem hoge verwachtingen
Die vind je eigenlijk nog meer in de nog altijd loepzuiver door Bono gezongen versie van een nummer als Who’s Gonna Ride Your Wild Horses, ondersteund door prachtige visuals met water dat de band aan het eind verzwelgt. Ook ziet de Ziggo Dome een qua stijl Gorillaz-achtig stripverhaal over U2 en worden bezoekers geconfronteerd met beelden van allerlei vormen van demonstaties en mensen die opkomen voor hun vrijheden. Het is en blijft knap dat U2 actuele discussies kan koppelen aan hun songs uit de jaren ’80 die steeds weer toepasselijk blijken en een eeuwigheidswaarde hebben. Een kritische noot die wel gekraakt mag worden (naast het te harde geluid die de zang soms moeilijk verstaanbaar maakt, maar daar zijn oordopjes voor) is dat de ticketprijzen ook extreem hoge verwachtingen met zich meebrengen.
Als je meer dan honderd euro voor een kaartje betaalt, zou je nog wel een aantal nummers erbij mogen verwachten. Het concert begon later dan gepland en was nu al ruim voor 23.00 uur afgelopen. Zeker, U2 geeft een flinke show met 22 nummers in totaal en de krachten moeten misschien gespaard worden. Toch zouden andere zeer ervaren artiesten die marathonconcerten geven – zoals Bruce Springsteen en Pearl Jam – in de verleiding komen nog even door te gaan. De versie van One richting het slot van het concert is overigens heel fraai, deze keer gekoppeld aan het belang van de Europese Unie. Zelfs de grootste EU-hater zal het mooi gevonden hebben.
Bono geeft enkele momenten later op het kleine podium een grote lamp in 13 (There Is A Light) een fraaie symbolische slinger en loopt rustig weg. Mooi voor het oog, maar dit lichtelijk abrupte en rustige, bedachtzame einde zal een aantal bezoekers ongetwijfeld een beetje gedesillusioneerd achterlaten. Het past wel in de sfeer van de avond, maar het wachten is nog op een tweetal hits. Alle aanwezigen zullen ongetwijfeld toch zonder meer tevreden huiswaarts te keren, voldaan van deze bijzondere avond – ook al had er nog meer in het vat gezeten. Eén ding staat vast: U2 concerten blijven historische belevenissen.
U2 in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zondag 7 oktober 2018
Foto’s: Tineke Klamer
5 Reacties
Mooie recensie!
Ik vond het geluid niet goed ingeregeld (ziggo toch..!) en ik vond het opvallend dat de oude europese vlag met slechts 12 sterren werd getoond. Meaning…?
Gisterenavond is Gloria niet gespeeld en had hij het over Paradiso ipv de Melkweg. De show was gelikt , verrassend maar zo vertrouwd. Het einde tsja ook ik was verbaasd. Zijn ze afscheid aan het nemen?
Goede recensie, kan ik me wel in vinden. En de 1e die de Gorillaz stijl benoemt….
Geluid stukken beter dan vorig jaar in de Arena, en prachtige visuals. Top avond gehad!
Ik ben voor de diehard U2-fans blij dat zij een mooie avond hebben beleefd. Zelf ben ik in de inderdaad kolkende Paradiso geweest in 1981 en heb ze voor het laatst gezien in 1985. Na de lovende recensies van de vorige tour besloot ik om nog maar eens de gok te wagen om U2 live aan het werk te zien na 33 jaar.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch aardig teleurgesteld was (zeker i.v.m. dit soort kaartprijzen). De magie van de beginjaren is zo goed als verdwenen, de gehele band speelde nogal op de automatische piloot, tamelijk emotieloos. Bono heb ik nooit op heel veel humor kunnen betrappen, maar dit misplaatste moralistische geleuter was knetterserieus allemaal. Als je de inderdaad fabelachtige technische videomuur wegdenkt, wat houd je dan eigenlijk nog over? Een stel vijftigers die nog eens een heel goed gesprek moeten houden of ze nog jaren door willen met elkaar als U2.
Wil ik de band afzeiken? Nee, beslist niet, maar ik had gewoon veel en veel meer verwacht dan wat technische foefjes op hoog niveau. Het lijkt er erg op dat U2 vergeten is een band te zijn. En zeker de band die ze ooit waren.