Yes in De Vereeniging

Eerder dit jaar verscheen Fly From Here, het eerste Yes-album in 10 jaar. Het markeerde opnieuw een gewijzigde bezetting van de band, met onder meer zanger Benoît David die nota bene uit een Yes-tributeact werd geplukt en sinds 2008 met de band op tournee gaat. Het gezelschap deed op 21 november De Vereeniging aan voor een show vol nieuwe nummers en de nodige Yes-klassiekers.

Het begint erg goed in De Vereeniging, bij opener Yours Is No Disgrace wordt meteen duidelijk dat de heren van Yes het nog niet verleerd zijn en dat de recent teruggekeerde Geoff Downes wellicht de beste toetsenist is die de band sinds Rick Wakeman heeft gehad. Downes zat begin jaren ’80 ook al kort in de band, samen met Trevor Horn die destijds de zang voor zijn rekening nam op het album Drama. Jon Anderson weigerde bij zijn terugkeer daarna nummers van die plaat te spelen, maar nu hij wederom vertrokken is, siert het nummer Tempus Fugit toch weer de setlist. Een mooie toevoeging, want hoewel Drama destijds matig werd ontvangen (vooral door de productie en zang van Horn) bewijst deze live-uitvoering dat het toch echt een prima compositie is.

Benoît David
Optisch is Yes in deze bezetting toch wat komisch: bassist Chris Squire, een imposante man zowel qua voorkomen als basspel, staat naast zanger Benoît David, een klein mannetje die de voetsporen van Jon Anderson moet zien te vullen en soms net iets te enthousiast meedanst op de muziek. David komt ermee weg, maar het scheelt vooral bij het moeizaam uitpersen van de hoge noten niet veel. Wanneer hij er aan het begin van And You And I plots wel héél erg naast zit, is er zelfs gelach in het publiek te horen.

Fly From Here
Het zijn dan ook de nummers van het nieuwe album Fly From Here, die toch wat meer David zijn toegespitst, die de vocale hoogtepunten van de avond vormen. Met name het titelnummer is één van de betere momenten; niet alleen qua zang, maar ook muzikaal (hoe is het mogelijk dat deze ijzersterke compositie ruim dertig jaar het daglicht niet heeft mogen zien?). Ook de akoestische Steve Howe-solotrack Solitaire behoort tot een van de hoogtepunten, al is het podium in De Vereeniging dusdanig laag dat niemand met staanplaatsen de beste man kan zien spelen omdat hij op een kruk is gaan zitten. Gelukkig is er voor de mensen die het podium niet kunnen zien nog altijd het videoscherm waarop livebeelden worden afgewisseld met animaties, die vooral mooi zijn wanneer er tekeningen van vaste Yes-ontwerper Roger Dean worden bijgehaald.

Schwung
Maar toch, in de loop van de avond begint er iets te knagen; de nummers zijn op sommige momenten wel erg langdradig. Nou zijn lang uitgesponnen progstukken natuurlijk kenmerkend voor Yes, maar iets meer schwung in de set was prettig geweest. Daar komt ook bij dat de vonk naar het publiek niet echt overslaat. Enkel wanneer bij Starship Trooper achtereenvolgens Chris Squire en Geoff Downes (met keytar!) hun rockheldenmomentje pakken, wordt het publiek echt enthousiast. En bij toegift Roundabout wordt zowaar meegezongen. Voor de rest levert Yes in De Vereeniging weliswaar een sterk optreden af, maar het echte vuur ontbreekt helaas.

Gezien op maandag 21 november 2011 in De Vereeniging, Nijmegen