Yes in 013

Yes staat synoniem voor progressieve rock. De band bestaat vijftig jaar en viert dat onder meer met een tour die de heren gisteravond naar 013 in Tilburg bracht. Wie verwachtte dat de tegenwoordig Brits/Amerikaanse formatie op het podium een reis door die vijftig jaar zou maken, kwam bedrogen uit: er kwam geen materiaal voorbij van het eerste album uit 1969 (in de VS speelden ze Survival nog wel) en geen werk van na 1977. Geen Owner Of A Lonely Heart dus, maar dat kunnen de mannen overlaten aan ‘het andere Yes’: die met Jon Anderson, Rick Wakeman en Trevor Rabin.

Ook staat er geen enkele oprichter van de band meer op de bühne. Wel gitarist Steve Howe (in de groep sinds 1970) en drummer Alan White (toegetreden in 1972). Daarbij moet gezegd worden dat die laatste na een rugoperatie geen volledig concert kan drummen en het grootste deel van het optreden vervangen wordt door Jay Schellen (Asia, Circa:). Dat doet de Amerikaan prima: iedere slag is raak en het tempo goed. De samenwerking met zijn landgenoot Billy Sherwood verloopt eveneens prima. De bassist moet in de voetsporen treden van de helaas overleden grootmeester Chris Squire en doet dat met verve. Squire had Sherwood hoog zitten en onder meer zijn solo in het epos Ritual (afkomstig van een van de meest illustere albums uit de geschiedenis van de progrock: Tales From Topographic Oceans) laat horen waarom.

Het tweede deel van het concert staat in het teken van datzelfde Tales From Topographic Oceans, het album dat de fans aanbidden of verguizen. The Revealing Science Of God biedt alles waar Yes voor staat: episch, ingewikkeld, technisch moeilijk, pastoraal en met onnavolgbare teksten van Jon Anderson. Wie er ook in Yes speelt, het zijn altijd virtuozen op hun terrein, maar eerlijk gezegd heeft toetsenman Geoff Downes niet de speelkwaliteiten van Rick Wakeman of Patrick Moraz. De legendarische synthesizersolo van Wakeman in The Revealing Science Of God komt overigens wel beter uit de verf dan tijdens eerdere pogingen.

Jongere versie van Jon Anderson
Degene die de zwaarste taak heeft in Yes is zanger Jon Davison. Hij moet zijn bijna-naamgenoot Jon Anderson vervangen. Dat is de man die – samen met Squire – de band oprichtte en aan de basis stond van het geluid. Davison is inmiddels uitstekend ingewerkt en lijkt zich steeds zekerder te voelen als frontman en zanger. Hij heeft niet alleen bijna dezelfde stem, hij ziet er ook uit als een jongere versie van Anderson en heeft vergelijkbare ideeën over de wereld en het leven.

Yes opent met de bekende klanken uit de Firebird Suite van Stravinsky, waarna Yours Is No Disgrace wordt ingezet. De solo halverwege van Steve Howe komt deze keer helaas niet op gang. The Yes Album, waar dat stuk op staat, wordt goed vertegenwoordigd met ook I’ve Seen All Good People en Starship Trooper (maar dat zijn eigenlijk ook verplichte nummers). De ‘nieuwste’ stukken zijn Parallels (met Downes op digitaal pijporgel) en de single Wonderous Stories van het album Going For The One. Hier weet Downes te overtuigen met een fraaie synthesizersolo. Van de plaat Fragile komt ook redelijk veel aan bod, met Southside Of The Sky, waarin Howe en Downes aan het einde duelleren op gitaar en synth, ‘hit’ Roundabout en Howe’s akoestische solo Mood For A Day.

Howe speelt in de tweede helft nogmaals akoestisch tijdens Leaves Of Green, een deel uit het langere The Ancient van Tales From Topographic Oceans. Op een gegeven moment komen Davison en Sherwood zingen en dat brengt een mooi effect teweeg. Onward, een compositie van Squire, wordt als ode aan de overleden bassist gebracht. Het hoogtepunt is echter als altijd And You And I, met het fenomenale tussenstuk, maar een teleurstelling is het ontbreken van organist en medeoprichter Tony Kaye – terwijl zijn komst wel werd aangekondigd. Yes stond in het verleden garant voor een vol Ahoy. Die tijd is helaas voorbij. Sterker nog: 013 is niet eens uitverkocht. De tijden zijn veranderd. Toch weet deze versie van Yes weer te overtuigen en bij vlagen te ontroeren. Wat een prachtige vijftig jaren heeft deze groep ons gebracht.

Tekst: Paul Rijkens
Foto’s: Bert Treep
Yes in 013, Tilburg
Gezien op dinsdag 27 maart 2018