Na heel veel kleinere clubshows en diverse festivaloptredens is The War On Drugs anno 2017 toe aan een fors grotere zaal dan voorheen. De groep staat zonder hits en met veel lang uitgesponnen songs twee avonden in een stampvolle, volledig uitverkochte AFAS Live. De albumverkopen zijn meer dan uitstekend en fans zijn het er unaniem over eens dat de band waanzinnig goed is. Lust For Life reisde af naar Amsterdam om dit bijzondere succes te aanschouwen en zag een alom bewierookte band die mooie momenten creëerde, maar over de gehele linie een langdradige show gaf.
The Barr Brothers opent de avond zoals veel voorprogramma’s met respect voor de hoofdact doen: ingetogen en afstandelijk. De groep weet ondanks een bij The War On Drugs passende sound de aandacht niet echt te trekken en de zaal praat massaal door het optreden heen. Als de frontman al iets zegt, is het flauw en misplaatst (“Kijk niet iemand in de ogen als je een banaan aan het eten bent”) en The Barr Brothers levert zodoende helaas geen al te best visitekaartje af.
Een zee van mensen is even later toegestroomd als The War On Drugs bijna van start gaat. De AFAS Live is compleet gevuld, er past echt niemand meer bij. Beveiligers sturen mensen van de trappen tussen de tribuneplaatsen terug naar achteren. De Amerikaanse indierockband is natuurlijk ook volop interessant met A Deeper Understanding als recent albumsucces op zak en veel mensen nemen de muziek mee op hun vakanties en roadtrips. De kabbelende gitaarsound en hese stem lenen zich perfect voor lange autoritten, zeker als je naast de bestuurder zit, de benen op het dashboard kan rusten en uit het open raam naar buiten kan staren.
Het is mooi om te zien dat in deze jachtige tijden nog zo veel animo is voor een band die in alle rust lange nummers vanaf een podium speelt. Geen videoschermen, geen Coldplay-achtige trucjes met vlindertjes en extra podia en ook zijn er op wat dankwoorden na weinig momenten van interactie. Wel een uitermate mooie lichtshow die de sfeer van de muziek met gekleurd licht en twee knipperende slingers van korte flitsen bij de energiekere gedeeltes absoluut versterkt. Het is fraai om te zien als diverse kleuren een psychedelisch jaren ’70 effect geeft tijdens Thinking Of A Place. Sowieso een bloedmooi nummer met geweldige lyrics.
Dire Straits zonder hits
Als na regels als ‘Love me like no other/And hold my hand and something turns to me/And turns me into you’ de mondharmonica wordt gepakt, is een collectief geluksmoment daar. Ook Holding On, Red Eyes en Pain weten te raken. Maar na Thinking Of A Place is de rek er een beetje uit. Je ziet mensen wat ongemakkelijk op hun stoel heen en weer schuiven op zoek naar een nieuwe zithouding. Ook in de zaal blijft het wat tam. Dit concert is meer geschikt voor een collectieve dagdroom dan voor het zichtbaar beleven van de muziek. Een mentale, dromerige belevenis. Voor de echte fans is het zonder meer een lange trip van plezier en de lyrische recensies vliegen je om de oren. Maar voor de meer neutrale gematigde liefhebber die de platen van The War On Drugs weliswaar graag draait of mensen die door vrienden zijn meegesleept, is dit toch een behoorlijk taaie zit met langdradige stukken. Een massieve, haast stroperige jamsessie met hier en daar briljante momenten die je doen hopen op een mooi slot dat de band met wat mindere afsluitende songs niet kan bieden. The War On Drugs is een uniek fenomeen, maar live heeft de band de spanningsboog van een Dire Straits-concert zonder de hits.
The War On Drugs in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op woensdag 1 november 2017
Foto’s: Willie Kerkhof
3 Reacties
En dat ligt natuurlijk niet aan je Eigen zeeeer beperkte spanningsboog. Nou ken ik niet 1 nummer van the War on Drugs, maar ik bemerk als regelmatige lezer van de recensies op deze site wel een zeer korte aandachtsspanne bij de meeste (jonge) recensenten. Altijd “gaat de vaart eruit als er te weinig hits worden gespeeld” of teveel rustige nummers, of het publiek is te oud, kortom het is altijd wat en geeft zelden of nooit een genuanceerd beeld. Nu is door de hele twitter en facebook ellende een mening (zoals een recensie nu eenmaal ook is) minder waard dan ooit (althans in mijn optiek, ik laat mijn leven niet leiden door de mening van wildvreemden) maar het valt wel op hoeveel recensenten met een ernstig gebrek aan aandachtsspanne kampen.
Ik ben het met Jan eens. op 2 november was ik er wel bij en ik heb enorm genoten samen met mijn zoon en vriendin. Oud en jong vonden het een geweldig concert en de zaal had feest.
Mensen die “meegesleept” worden naar een concert van een artiest die ze niet of nauwelijks kennen vind ik raar en daar hoeft niemand medelijden mee te hebben. Mensen die mee gaan en een nieuwsgierig karakter hebben, zullen een mooie nieuwe ontdekking gedaan hebben.
En tegen zure recensenten die zo nodig kritisch willen zijn wil ik zeggen: Blijf thuis en praat niet voor anderen. Jouw mening doet er namelijk helemaal niet toe
1 november geweest en bovenstaande recensie is zeer treffend. Eigenlijk precies zoals ik de avond heb beleefd. Ze hadden nog wel uren door kunnen gaan zonder ook maar enig hoogtepunt te bereiken. Een enkele stevige gitaarsolo daar gelaten een zeer tamme avond waarbij alle verwachtingen werden ingelost maar de zanger maar sporadisch verstaanbaar werd. Eerste deel vanaf balkon gezien en tweede helft vanuit de zaal. Eeuwig goeie band met sterke nummers met hopelijk meer spirit op dag 2.