Ergens is het een beetje gek: heb je drie uitstekende (lead-)gitaristen in je band, kies je ervoor om ze grotendeels te begraven onder een dikke laag synthesizers. Dat maakt van dit elfde Smashing Pumpkins-album in eerste instantie niet per se een makkelijk plaatje, zeker niet voor de doorgewinterde fan. Het mooie is echter dat, zo blijkt na een paar luisterbeurten, onder die dikke laag synthplamuur een aantal ware pareltjes verstopt zit. Neem het smerig dansbare titelnummer (inclusief hilarisch clipje met een houterig hopsende Billy Corgan), dat niet had misstaan op het onderschatte meesterwerk Adore uit 1998. Anno Satana is met z’n dwingende drummachinebeat de spirituele opvolger van klassieker 1979 en het zowaar met zware gitaarriffs aangeklede Wyttch is misschien wel het beste nummer dat Corgan sinds 2000 uit zijn overactieve schrijfpen heeft geprutst. Iets te veel niemendalletjes voorkomen dat Cyr tot het beste werk van de Pumpkins gerekend kan worden, maar een dappere, boeiende plaat met een paar uitstekende songs is het wel. Benieuwd wat Corgan hierna weer uit z’n hoge hoed tovert.
Meer over
0 Reacties