Blackfield in Paradiso

Hoewel er niet veel woorden aan vuil worden gemaakt, staat het concert van Blackfield in Paradiso toch vooral in het teken van afscheid. Na tien jaren trouwe dienst vindt Steven Wilson het namelijk mooi geweest en draagt hij de fakkel aan compagnon Aviv Geffen over. Geen wonder dat na afloop van dit beladen optreden de vraag ‘hoe nu verder?’ nog lang blijft nagalmen.

Wat is het toch met Steven Wilson en succes? Lijkt hij met Porcupine Tree aan de vooravond van een doorbraak bij het grote publiek te staan, trekt hij prompt de stekker uit zijn virtuoze progcollectief. En nu, tien jaar na het gelijknamige Blackfield-debuut, zegt Wilson de band gedag met wie hij vier albums lang zo uitmuntend een brug tussen pop en progrock wist te slaan.

Geen wonder dat een groot deel van het net niet uitverkochte Paradiso zich afvraagt hoe dit aangekondigde afscheid zich op het podium zal vertalen. Na de prima opening met Faking, Blackfield en Pills, wordt Miss U aan een aanwezige fan opgedragen die onlangs zijn vrouw heeft verloren. Na deze mooie, emotionele geste haalt Steven Wilson bij de introductie van My Gift Of Silence een paar herinneringen aan zijn samenwerking met Aviv Geffen op, maar het zijn geen woorden die de unieke wisselwerking tussen beide muzikanten benadrukken. Die chemie wordt voornamelijk muzikaal bewezen in de harmonische kracht van hun fraaie samenzang (o.a. in Hello, DNA) of in de stemmige combi van Wilson’s elektrische en Geffen’s akoestische gitaar.

Jupiter
De focus in de songselectie ligt bij de eerste twee albums, maar ook het nieuwe Jupiter (op internet begeleid door een werkelijk prachtige videoclip) komt uitstekend uit de verf. Jupiter is bovendien het eerste nummer waarbij Geffen achter de piano plaatsneemt. In het aansluitende Dissolving With The Night trekt Geffen zelfs alle aandacht volledig naar zich toe met een gloedvolle presentatie die door merg en been gaat, en zo het eerste echte hoogtepunt van de avond oplevert. De tweede climax komt bij Once, misschien wel de meest dynamische en opzwepende track uit de Blackfield-catalogus.

Gelet op de lading van deze tournee, is het mooi om te zien hoe Wilson en Geffen elkaar zo nu en dan opzoeken en via oogcontact elkaars waardering uiten. Toch slaat de vonk richting het publiek maar af en toe over. Er wordt weliswaar met volle overgave gespeeld waarbij ook het krachtige drumwerk van Tomer Z veel indruk achterlaat, maar Blackfield is met hun twee timide leiders nooit een band geweest die de interactie met het publiek opzoekt.

Opvolger
Toch ligt daar wellicht de sleutel voor een vervolg zonder Steven Wilson. Over een toekomst met meer indrukwekkend songmateriaal hoeven we ons bij Aviv Geffen geen zorgen te maken. Luister maar eens naar zijn soloplaten en het wordt meteen duidelijk hoe prominent de input van de man uit Tel Aviv in Blackfield is geweest. Ook in zijn presentatie kan Geffen een best meeslepende persoonlijkheid zijn, zeker wanneer hij – zoals tijdens de toegift in End Of The World – geen instrument bespeelt. Het zijn echter spaarzame momenten wanneer hij zich volledig durft laten gaan. Hoe zou het zijn als Geffen met de opvolger van Wilson een frontman aantrekt die de fans twee uur lang om zijn vinger windt? Die het publiek nadrukkelijker mee op reis door de donkere uithoeken van de Blackfield-wereld neemt, zodat Aviv Geffen zich in zijn schaduw nog meer kan ontwikkelen als getalenteerd songschrijver en verhalenverteller?

“We are a fucked-up generation,” knalt Geffen in de afsluitende Blackfield-klassieker Cloudy Now door zijn microfoon, nadat hij eerder al Go To Hell aan zijn ouders had opgedragen. Steven Wilson zullen we dan niet meer in deze outfit op het podium zien, maar Aviv Geffen klinkt strijdbaarder dan ooit. De sleutel ligt nu in zijn handen. Laten we hopen dat hij daarmee de deur naar een even strijdbare toekomst wagenwijd openzet.

Blackfield in Paradiso
Gezien op 9 februari 2014