Dat Porcupine Tree even in de koelkast is gezet, wil niet zeggen dat Steven Wilson achterover hangt. De man is zelfs drukker dan ooit. Vooral zijn solocarrière krijgt de aandacht van een pasgeboren baby. Intussen vond de geluidsdokter en multi-instrumentalist ook nog tijd voor een korte tournee met No-Man en zag hij de kans om zijn vriend Aviv Geffen te helpen met het vierde Blackfield-album. Lust For Life vroeg Wilson om een update.
Welke rol speelt No-Man in jouw carrière?
“Dankzij No-Man kon ik voor het eerst professioneel muzikant zijn, dus het heeft een speciale plek in mijn leven en carrière. Het is bij fans nooit zo populair geweest als mijn andere projecten, maar ik houd van de muziek. Ik vind het vooral leuk dat ik niet hoef te zingen, een beetje op de achtergrond gitaar kan spelen en een keer geen frontman hoef te zijn. Die rol is voor Tim Bowness. Als hij en ik samenwerken, ontstaat er iets dat ik bij geen enkel ander project heb. Storm Corrosion komt er nog het dichtst bij in de buurt, want ook dat is een anti-rockalbum. Het is alleen lastig om een groot publiek aan te spreken met orkestrale en gelaagde muziek.”
Onlangs is de No-Man-dvd Love And Endings verschenen. Hoe kan dat financieel uit als een band zo obscuur is?
“Geen idee eigenlijk. Ik denk niet in die termen. Wij zijn ergens trots op, hoe klein de doelgroep ook is. Er is in elk geval een clubje liefhebbers dat waardeert wat je doet, dan is het altijd de moeite waard om iets uit te brengen. Bass Communion is nog veel obscuurder. Een cultband. Maar ook daar stop ik veel moeite en liefde in. De populairste albums zijn meestal niet de albums die het belangrijkst zijn voor de artiest. Vaak word ik artistiek het meest beloond door de albums die juist niet zo goed opgepikt worden, veel andere muzikanten zullen dat beamen. The Incident, het laatst geschreven Porcupine Tree-album was een succes, maar vond ik wat mat. Niet dat het een slecht album is, maar Grace For Drowning, mijn nieuwste soloalbum, of Storm Corrosion vind ik daarmee vergeleken veel beter. Ze zijn vuriger, vernieuwender en er ziet meer ziel in. Porcupine Tree heeft een lange staat van dienst en grote fanbase en dus zullen veel meer mensen die cd’s horen. Voor zowel No-Man als Porcupine Tree geldt dat er op dit moment geen toekomstplannen zijn. Maar ik zou verbaasd zijn als er geen albums meer van komen.”
Blackfield is een van de projecten waar je tegenwoordig minder aandacht aan besteedt. Je gaat bijvoorbeeld niet meer met Aviv Geffen en co op tournee. Je bent nog wel betrokken bij het vierde album.
“Ik zing op het album, speel wat gitaar en verzorg de mix. Ik ben er dus zeker bij betrokken, maar ik heb er inderdaad nog meer afstand van genomen dan bij het derde album, Welcome To My DNA. Ik kan gewoon niet met Blackfield touren en dat zou wel moeten, want Blackfield heeft de potentie om over te slaan op een groot publiek en dat is precies wat Aviv wil. Het voelt alsof ik hem zou ophouden als ik tegen hem zou zeggen dat ik ergens in 2019 wel drie weken tijd heb. Daar kwam het uiteindelijk op neer en dat vind ik niet eerlijk. Aviv zoekt iemand die mijn rol kan overnemen zodat hij alsnog liveshows met Blackfield spelen kan.”
Wat kunnen we van het nieuwe Blackfield-album verwachten?
“Ik denk dat de nummers dit keer iets sterker zijn. Aviv houdt van drieminutenpopliedjes. Dat is niet mijn specialiteit, maar hij schrijft het beste in die stijl. Hij is verantwoordelijk voor alle nummers op dit album en het klinkt zoals je van Blackfield kunt verwachten. Dat er enkele gastzangers op komen, is nieuw. Wie dat zijn, kan ik niet zeggen, want ik weet niet of dat mag. Maar het zijn mensen die je waarschijnlijk wel kent.”
Je solocarrière is een van de redenen waardoor je minder tijd hebt voor Blackfield. Get All You Deserve, de live-dvd/blu-ray opgenomen in Mexico City, laat zien hoe serieus je die neemt. Hoe heb je die fantastische band, bestaande uit bassist Nick Beggs, drummer Marco Minneman, toestenist Adam Holzman en fluitist Theo Travis, om je heen verzameld?
“Theo en Nick hebben op Grace For Drowning gespeeld. Verder heb ik vooral veel rondgevraagd. Marco is me aangeraden door mijn manager, die in New York woont en Jordan Rudess, toetsenist van Dream Theater, tipte me Adam. Toen ik zag dat Adam met Miles Davis had gespeeld, wist ik dat hij goed moest zijn. Ik heb gezocht naar een mix van rockmuzikanten en jazzartiesten. Die combinatie van gestructureerde songwriting en improvisatie maakt de soloband ook zo interessant.”
Waarom draag je altijd een gasmasker tijdens afsluiter Get All You Deserve?
“Die staat ook op de cover van mijn eerste soloalbum, Insurgentes. Het cliché is nou eenmaal dat je met je hoofd op de cover van je soloplaat moet. Maar dat beeld wilden we iets verdraaien. Ik had ergens in een film een gasmasker gezien en dat vond ik wel passend. Ik sta altijd verstopt of in het donker op mijn solo-albumhoezen. Dat is anti-glamour. Op Grace For Drowning zie je bijvoorbeeld ook alleen mijn silhouet. Bovendien is het een leuke visuele scherts voor de liveshows, die nogal intens, duister en theatraal zijn. Dat heb ik overgehouden aan de klassieke progressieve rockgroepen waarmee ik ben opgegroeid. De show begint met beelden van iemand die in een doek gewikkeld is. Met zo’n afzondering sluit ik ook af. Die symmetrie spreekt me wel aan. Wil je concertgangers blijven boeien, dan moet je tegenwoordig visueel uitpakken. Daarom heb ik veel beeldende elementen aan mijn show toegevoegd, zoals het doek waar we achter spelen, de videobeelden, en het gasmasker. Bij een volgende tour willen we dat nog verder uitbreiden tot een zo uitgebreid mogelijke audiovisuele ervaring.”
Meer over
0 Reacties