De komende maanden gaat Lust For Life op zoek naar de meest onvergetelijke concertervaringen voor een uitgebreide livespecial later dit jaar. Welke herinneringen komen bij de redactie naar boven? Hoofdredacteur Martin Cuppens worstelde lange tijd met dit dilemma… maar vond uiteindelijk een oplossing. Soort van.
Normaliter vind ik het hartstikke leuk om blogs te schrijven voor de site van Lust For Life. Niet gek, want ik hou van schrijven en van muziek en wie mij een beetje kent, weet dat ik met grote moeite m’n snater dicht kan houden zodra ik eenmaal op dreef ben – zowel over muziek als over talloze andere onderwerpen. Een van m’n vele charmes, zullen we maar zeggen. Maar dit onderwerp… pff. Het beste live-optreden aller tijden. Dat is toch niet te doen? Ik ga sinds m’n vijftiende met grote regelmaat naar clubshows en festivals en in de ruim twee decennia die volgden, heb ik al zo ontzettend veel goede concerten meegemaakt… hoe moet ik daar in godsnaam uit kiezen? Daarom neem ik jullie, fijne mensen die zo gek zijn om deze ‘rant’ te lezen, mee op een chronologische reis langs de concerten die voor mij heel speciaal zijn geweest. En op het einde ga ik een poging doen om er toch eentje uit te kiezen. Of dat lukt? Ik kan niks garanderen, maar ik doe m’n best.
Een van de vroegste optredens waar ik bij was en waar ik nog enige herinneringen van heb (hm, iets met matig geheugen…) is de show van Marilyn Manson op het legendarische Dynamo Open Air-festival in 1997, in mijn eigen Eindhoven. Dat ‘enige herinneringen’ mag je vrij letterlijk nemen trouwens: wat me vooral bijstaat, is dat Manson toen nog echt eng was, kneiterhard speelde en de ietwat boerse metalheads die een fors deel uitmaakten van het publiek voorturend uitdaagde, vooral toen genoemde lomperds het nodig vonden de band te bekogelen met modder: “None of you fucking pussy’s have got very good aim, ‘cause you haven’t hit me with the mud, assholes!” En dus ontstond er een immens moddergevecht tussen festivalbezoekers en Manson, terwijl de laatste samen met zijn band ook nog eens alle modder uit de oren van de aanwezigen speelde. Legendarisch? Jup. Smerig? Ook.
Iets gesofistikeerder waren de optredens van Tool en Radiohead op Pinkpop 2001. Over de eerste show heeft collega Paul al uitgebreid georeerd, maar het is voor mij de combinatie met het concert van Radiohead dat meteen op die Tool-magie volgde die de betreffende dag echt onvergetelijk maakte. Van de bezwerende bevreemding van Tool naar de emotionele achtbaan die Radiohead live in de tijd van Kid A en Amnesiac was: alles klopte. En toen de regen op die verder volledig zonnige dag inderdaad m’n neus natmaakte op het moment zanger Thom Yorke ‘Rain down on me from a great height’ piepte (tijdens Paranoid Android) wist ik: dit is minstens zo magisch als Tool. Wat een dag.
Je zou haast gaan denken dat waanzinnige optredens alleen plaatsvinden tijdens festivals, maar dat is gelukkig net niet het geval. Ik heb Nick Cave And The Bad Seeds in de loop der jaren talloze keren aan het werk mogen zien, maar de allerbeste show was toch echt die in de Heineken Music Hall te Amsterdam, op 23 november 2004. Het uitstekende dubbelalbum Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus was toen net een paar maanden uit en de songs daarvan kwamen uitgebreid aan bod tijdens het optreden. Vooraf was ik wat sceptisch, aangezien mijn grote held en topgitarist Blixa Bargeld de band onlangs verlaten had, maar dat bleek volledig onterecht. Cave was manischer en overheersender dan ooit, de setlist uitstekend en de band – voor de gelegenheid aangevuld met een bijzonder soulvol gospelkoortje – heb ik nooit zo vol vuur zien spelen. Het was zo idioot goed dat ik na afloop een spuuglelijke theedoek met de songtekst van The Mercy Seat erop heb aangeschaft; als dat geen ultiem bewijsstuk van de genialiteit van deze show is, dan weet ik het niet meer.
Over het volgende waanzinnige optreden kan ik relatief kort zijn, want daar ben ik al meerdere keren over leeggelopen (o.a. hier): Sigur Rós op Lowlands 2008. Deze IJslandse ambientpostrockers creëren – als ze een goede dag hebben – een unieke, magische sfeer en dat was dus het geval op 17 augustus 2008 in Biddinghuizen. Tenminste, ik vind het best een prestatie als je het voor elkaar krijgt om (minstens) de eerste tien rijen van je publiek letterlijk tot tranen te roeren met een grotendeels instrumentaal nummer met de toepasselijke titel Festival. Nadien heb ik de band nog veel vaker gezien en hoewel bijvoorbeeld de show als headliner van Best Kept Secret 2014 en de twee optredens in het veel intiemere Paradiso in 2012 meer dan uitstekend waren, hebben Jonsi en co. me nooit meer zo kunnen raken als toen in de Grolsch-tent van Lowlands.
Ok, ik moet nu toch echt een einde gaan breien aan deze vertelling. En da’s eigenlijk ook wel prima, want inmiddels ben ik er wel uit wat mijn ultieme concert aller tijden is. Nog wel even een eervolle vermelding voor Paul McCartney in de Ziggo Dome op 7 juni 2015 – bizar genoeg de eerste keer dat ik deze levende legende live zag, maar wat was dat drie uur lang krankzinnig goed. Maar mijn uiteindelijke keuze valt op een concert dat ik precies twintig dagen later zag, op Rock Werchter 2015. Daar stond namelijk op een immens podium precies één schurftige Ier die de 14.000 toeschouwers deelgenoot maakte met zijn pijn. Gewoon, met prachtige liedjes, fenomenaal spel en een berg charisma waar je koude rillingen van krijgt. En dat terwijl de aanloop naar de show van Damien Rice (want over hem gaat het) nou niet bepaald comfortabel was. Samen met een vriendin zat ik al anderhalf uur in een bloedhete tent met m’n benen in de knoop tegen het voorste hek aan geplakt, met aan alle kanten duwende, zwetende en stinkende festivalgangers om me heen. Dichter bij de hel ben ik niet vaak geweest, maar mijn god: wat was het de ellende waard. Damien zong en speelde z’n hart doormidden, nog meer dan dat ‘ie normaliter al doet, en ik heb serieus nog nooit zo’n fijn publiek meegemaakt – ondanks de onwelriekendheid ervan. Vooral doodstil genietend, maar als het paste bij het betreffende nummer werd er verrassend mooi meegezongen (check vooral 9 Crimes – ik krijg er serieus nog kippenvel van als ik eraan terugdenk). Voor wie nieuwsgierig is: de hele show staat gewoon op YouTube, dus zoek een doos tissues en een bak chocolade-ijs en zwelg in Damiens ellende. Sterker nog, dat ga ik nu ook doen, voordat dit epistel echt krankzinnig lang wordt.
Foto: Willem Schalekamp
0 Reacties