Editors is een van de laatste overlevenden van de lichting frisse alternatieve rockbands die halverwege het vorige decennium de muziekwereld veroverde. Dat hebben Tom Smith en de zijnen mede voor elkaar gekregen door zich altijd te blijven ontwikkelen en nooit in herhaling te vallen, zonder het typische Editors-geluid te verliezen. En dus is het logisch dat het relatief introspectieve In Dream uit 2015 wordt opgevolgd door Violence, waarop alle registers worden opengetrokken. Opener Cold en single Magazine klinken zelfs bijzonder modern en (electro)poppy – denk Imagine Dragons of Bastille, maar dan uitgevoerd door goede muzikanten die ook nog enig songwriting-talent hebben. Leuk, maar het zijn stiekem wel de minst beklijvende songs op deze verder uitstekende plaat. Hallelujah (So Low) is bijvoorbeeld veel interessanter: een kneiterharde, door synths gedomineerde rocker met ingetogen coupletten die alles in zich heeft om een nieuwe Papillon te worden. Of het lekker zenuwachtige titelnummer, dat dankzij de hoofdrol voor een pulserende beat zelfs enigszins aan Wild Beasts doet denken. De band bewaart echter het beste voor het laatst, met o.a. een adembenemend mooie nieuwe bandversie van No Sound But The Wind (origineel afkomstig van de soundtrack van vampierenfilm The Twilight Saga: The New Moon uit 2009) en het melancholische Counting Spooks, nu al een van m’n favoriete Editors-songs aller tijden. Voltreffer nummer zes in een steeds imposanter oeuvre.
0 Reacties