Op de redactie van Lust For Life discussiëren we er regelmatig over: welke muzikanten hebben het vandaag de dag nog in zich om eenzelfde status te krijgen als, pak ‘m beet, David Bowie, Mick Jagger, Robert Plant of Jim Morrison? Die uitstijgen boven een generatie artiesten en door de jaren heen een welhaast legendarische status krijgen? Dat lot lijkt door de versnippering van de muziek in honderden genres en doelgroepen voor weinigen meer weggelegd. Maar als het dan toch gebeurt, zetten wij ons geld in op Pearl Jam-frontman Eddie Vedder.
Als er een band van nu is die muzikaal verbroedert, is het de band uit Seattle wel. Loop een kroeg in waar Black wordt gedraaid en je ziet metalliefhebbers en indierockers gebroederlijk elkaar op de schouder slaan. Zit je filerijdend in de auto keihard met Alive op de radio mee te zingen en kijk je om je heen, dan is de kans groot dat de huisvrouw in het voertuig naast je precies hetzelfde doet. Pearl Jam is stiekem van iedereen geworden.
Dat is toch opmerkelijk voor een band die de afgelopen vijftien jaar geen album meer heeft gemaakt dat de niet-fan steil achterover heeft doen slaan. Vraag willekeurige mensen op straat een album van Pearl Jam te noemen en verreweg de meesten zullen het debuutalbum Ten uit 1991 noemen. Wellicht dat opvolger Vs. nog een keer voorbijkomt, maar Yield (1998), Binaural (2000) en Riot Act (2002) zijn alleen bij de echte liefhebbers blijven hangen. Overigens zijn dat geen van allen slechte albums, maar ook niet meer dan voetnoten in de rockgeschiedenis. En hoewel de laatste twee platen van de band (Pearl Jam en Backspacer) door de critici goed werden ontvangen, kunnen ook deze werkstukjes bij lange na niet wedijveren met het succes die klassieke debuutplaat.
Dankt Pearl Jam zijn grootse reputatie dan alleen aan Ten? Dat is wel enorm kort door de bocht. De formatie heeft namelijk een kwaliteit die veel andere bands van nu ontberen: op ieder album staan namelijk minimaal twee klassieke Pearl Jam-songs en vijf gewoon goede nummers. Ga maar eens naar een concert van de band. Je krijgt geen greatest hits-show, maar een dwarsdoorsnede van bijna 25 jaar rockmuziek. En als je daarna nog een keer gaat, is de kans groot dat je een compleet andere setlist voor je kiezen krijgt. Pearl Jam is niet afhankelijk van drie goede liedjes, ze hebben er wel dertig geschreven.
Het tiende album van de band, Lightning Bolt, past precies in dat straatje. Nee, het is geen plaat die op één in ons jaarlijstje zal komen. Maar we hebben wel weer een aantal pareltjes ontdekt en zijn verder heel content. De mannen zijn verder gegaan waar ze bij Backspacer gebleven waren: Lightning Bolt is een combinatie van puntige punkrocksongs, een aantal sterke ballads en wat grungy bijters. Toch zijn er ook wat verschillen: de liedjes zijn wat langer en er wordt meer geëxperimenteerd. Zo horen we de mannen bluesrocken in Let The Records Play en kruipt de band tijdens het donkere Infallible door zijn ongemakkelijke toetsenpartijen diep onder de huid.
Sterke songs, maar het zijn stiekem toch weer de typische Pearl Jam-nummers die eruit springen. Het uptempo Swallowed Whole klinkt opgewekt en ook de tweede single Sirens horen we al door duizenden kelen meegezongen worden. Een klassiekertje in de dop. Lightning Bolt zal misschien weinig levens gaan veranderen, het is wel gewoon weer een kwalitatief prima plaat en met weer een aantal erg sterke songs is het toch al imposante oeuvre van de band weer een beetje meer legendarisch geworden.
Review
Meer over
0 Reacties