Hoewel de naam van Donald Trump nergens valt, is het duidelijk dat de uitkomst van de Amerikaanse verkiezingen Roger Waters inspireerde om de pen weer eens in het gif te dopen. Net zoals in het verleden de Britse premier Thatcher hem tot zijn meest bijtende werk inspireerde. De nieuwe soloplaat, zijn eerste rockalbum sinds Amused To Death, cirkelt dus rond vertrouwde thema’s als zinloze oorlogen, boosaardige regimes en een massa die zich laaft aan reality-tv om de werkelijkheid te ontvluchten. Waters bouwt daarmee vooral voort op Pink Floyd-albums als Animals, The Final Cut en zijn laatste soloplaat. Hij werkte intensief samen met producer Nigel Godrich – kort door de bocht: de George Martin van Radiohead. Die samenwerking leidde overigens niet tot een revolutionaire koerswijziging. Op enkele songs na, zoals het stevige Picture That, wordt de toon gezet door ingehouden tempo’s en aanzwellende en langzaam wegstervende toetsenpartijen. En de diep in de mix weggestopte flarden van gesprekken; een Floyd-handelsmerk. Is This The Life We Really Want? loopt daarmee het risico te snel afgeserveerd te worden als saai en eenvormig. Vaker luisteren betaalt zich echter terug. Het is het knap geboetseerde muziek vol ingehouden woede en daarmee het perfecte decor voor de teksten. Zo openbaart zich een album dat dankzij de messcherpe teksten, subtiele melodieën en het fraaie spel een indringende soundtrack van verwarrende tijden is.
7 Reacties
Deze schijf liet wel erg lang op zich wachten maar dat wachten wordt meer dan beloond.De muziek is prachtig en niet saai…Tekstueel moet ik er nog verder induiken en dat mag, want de nummers op Amused To Death waren tenslotte ook groeibriljantjes.
Muziek is goed maar de kwaliteit is slecht heel dof, of het alkeen dit exemplaar?
Ik sluit me aan bij Haagsma. Hij beschrijft exact wat ik heb gehoord. 2 nummers springen er direct uit qua sound,sheep/animals en have a cigar/wish you… de rest is n mix van the final,pros,en amused.politiek beladen en zwaar, maar muzikaal erg goed! Even wennen dus. Ben er blij mee!
Mijn eerste reactie was: meer van hetzelfde. Spoelde de nummers halverwege door. Maar na meerdere keren luisteren krijg ik toch weer kippenvel. Tot nu vind ik Amused to Death zijn (van heel Pink Floyd?) beste album. Maar misschienkomt daar verandering in?
Nou ik heb hem twee keer gedraaid. Het is geheel zijn eigen stijl niks van Pink Floyd oké soms zijn stem wel. Je moet hem vaker luisteren tot je het begrijpt. Net als de andere solo albums. Ik zelf vind hem goed.
Iedereen schrijft maar hoe geweldig dit is maar luister is naar de opname hij klinkt vlak en dof of telt dat niet meer had er toch meer van verwacht
Ben een echte Floyd fan. Amused to death het beste album van Waters.
Moest even wennen aan dit album. En dan ineens gebeurd het weer. Na een aantal keren te hebben gehoord wil je meer luisteren en ga je weer meer ontdekken. Ben weer zover dat dit album erg goede stukken bevat. De oude meester kan het nog steeds. Kortom geen 13 in een dozijn album. Weer een pareltje van zijn hand.