Van Morrison is een van de meest frustrerende grootmeesters uit de popgeschiedenis. Zowel in de studio als op het podium kan hij verbijsterende begeestering afwisselen met onverschillige routine. De samenwerking met multi-instrumentalist Joey DeFrancesco op het in april jongstleden verschenen You’re Driving Me Crazy stond evenwel bol van ongeveinsd spelplezier en dat geldt tevens voor hun hernieuwde alliantie ten bate van deze opvolger. Een menu dat andermaal grotendeels bestaat uit jazz- en bluesstandards had net zo goed de luiaard in Van The Man kunnen oproepen, maar op dit meer dan een uur durende album laat hij de scheidslijnen tussen klassiekers van onder anderen Sam Cooke, Willie Dixon en John Lee Hooker en eigen kweek op basis van dezelfde tradities praktisch vervagen. Zijn Ain’t Gonna Moan No More zou bijvoorbeeld een B.B. King als gegoten hebben gezeten, ook al zijn het dan Hooker en Muddy Waters die in de tekst een kopje krijgen. Doorlopend lumineus is het volvette Hammond-orgelwerk van DeFrancesco.
0 Reacties