‘Twin guitars’, proggy songstructuren en Westcoast-achtige samenzang. Ziedaar de belangrijkste kenmerken van het typische Wishbone Ash-geluid, dat begin jaren zeventig werd vastgelegd op sublieme lp’s als Pilgrimage (1971) en Argus (1972). Sinds de jaren negentig telt de Britse band nog maar één lid van de oorspronkelijke bezetting, maar gitarist Andy Powell en co. voegden het afgelopen decennium met onder meer Blue Horizon (2014) wel weer ouderwets sterke albums toe aan de inmiddels flink uitgedijde discografie, en dat is bepaald niet vanzelfsprekend bij een naam die al zo’n vijftig jaar meedraait. Ook op Coat Of Arms imponeren ze – zij het deze keer slechts bij vlagen. Het strijdvaardig getoonzette We Stand As One opent het album met een memorabele gitaarriff en het hoge niveau van die aftrap blijft netjes vastgehouden in de lang uitgesponnen titelsong en het folkgeoriënteerde Empty Man. Gaandeweg verliest de band zich echter in ietwat anonieme en weinig uitdagende rock. Zo laat afsluiter Personal Halloween zich beluisteren als een niet meer dan vermakelijke Alice Cooper-pastiche en verzuipt Back In The Day in de muzikale en tekstuele clichés. Toch mag Powell woorden als ‘Fifty years and counting/We’re still going strong’ uit het laatstgenoemde nummer met recht zingen – zelfs al weet hij die stelling alleen met de eerste helft van dit album waar te maken.
0 Reacties