Voor veel van de toeschouwers was het deze avond niet de eerste keer dat ze Simple Minds op zagen treden. Zij wisten dat de combinatie van de charismatische Jim Kerr en de stoïcijnse Charlie Burchill, het krachtige oeuvre en de stevige livereputatie van de band zo goed als garant staan voor een mooie avond. En dat werd het ook.
Concerten waarbij het publiek al bij het eerste nummer luid meezingt, ze zijn zeldzaam. Simple Minds opent in de Ziggo Dome met Waterfront en inderdaad, de zaal neemt het spontaan over. Dat is vast niet de enige reden dat zanger Jim Kerr vervolgens uitgebreid de aanwezigen bedankt voor hun komst. Nadat de band in de jaren tachtig moeiteloos stadions vol kreeg, zakte de belangstelling rond de eeuwwisseling een beetje in. Vooral door de sterke live-optredens (niet echt door nieuwe singles), kwam het publiek weer terug.
De andere sleutel tot het succes van Simple Minds is de bromance tussen de twee frontmannen. Zij zijn de enigen die al vanaf de oprichting meedoen, daarvoor al als leden van voorganger Johnny & The Self-Abusers en nog daarvoor zaten ze samen als achtjarigen in een zandbak in Glasgow. Kerr introduceert Burchill en masseert zijn nekt. Dan Love Song. Het wordt ‘one of these nights’, zegt Jim.
Jongensachtige uitstraling
Na drie nummers neemt de zanger wat langer het woord. Om bij te komen, hij geeft het toe. Aan zijn zang is niets te merken, maar Kerr ziet er moe uit, tussen de nummers door hijgt hij van de inspanning. Hij gaat steeds meer op Ron Boszhard lijken, inclusief de jongensachtige geen-vlieg-kwaad-uitstraling. In Kerrs podiumpresentatie zien we echter ook de piepjonge Jim uit 1983, voor een enthousiast Pinkpoppubliek, terug: regelmatig knielend op de rand van het podium bijvoorbeeld. Nu komen er een paar ‘shitty’ nummers, waarschuwt Kerr. Dat is echt overdreven. Het zijn nummers uit de periode na het grote singlesucces, maar alleen Let There Be Love is nogal een platte meezinger. She’s A River is veel beter, met een prominente rol voor de gitaar van Burchill, hoewel de stevige uitvoering misschien de subtiele tekst geen recht doet.
Als de band Glittering Prize inzet, is iedereen weer bij de les. Het spel van Cherisse Osei is een extra cadeautje voor de aanwezigen: wat drumt zij strak en virtuoos… Even later mag ze ook soleren, maar eerst krijgen we nog Promised You A Miracle, met dat heerlijke rifje, en New Gold Dream. ‘81-82-83-84’, we hoorden het al iemand zingen in de rij bij binnenkomst, nu galmen we allemaal mee. Ook Burchill, zonder microfoon, gewoon voor zichzelf.
Mooie herinnering
Hoe relatief de mening van een recensent is, blijkt bij Belfast Child. Ondergetekende vindt het een pathetisch zeurnummer, maar alle andere aanwezigen niet, lijkt het. Ze zullen gelijk hebben. Bij Someone Somewhere In Summertime zitten we alle 17.000 weer op dezelfde pagina: puur genieten. Aan een enkele toon heeft het publiek vervolgens genoeg om in te vallen met ‘hey, hey, hey’: Don’t You (Forget About Me), het nummer uit de film The Breakfast Club. Voor velen een mooie herinnering, naar verluidt niet voor actrice Molly Ringwald.
Dan wordt het echt tijd voor een korte pauze voor Jim Kerr. Men lost het slim op: zangeres Sarah Brown neemt de lead bij de eerste toegift. Dan komt Kerr hersteld terug, voor See The Lights, maar vooral voor Alive And Kicking en Sanctify Yourself. Als even later het spreekwoordelijke doek valt, horen we Bowies The Jean Genie. Niet toevallig, want de band dankt zijn naam aan dat nummer. Hoe aanstekelijk het ook is, toch horen we op weg naar de uitgang weer meerdere mensen ‘81-82-83-84’ zingen. Volkomen begrijpelijk.
Simple Minds in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zaterdag 6 april 2024
Foto’s door Ans van Heck
30 Reacties
Een kritische noot dan toch. Van de 3 concerten die ik de laatste jaren van de Simple Minds zag in A’dam (1x Afas, 2 x Ziggo) vond ik dit de minste. De al eerder beproefde “etherische versie” van “Book of brillaint things” is niet zo aan mij besteed; gitaristisch is die veel minder spannend dan het origineel. Ja, mijn kritische noot zit hem voor een stevig deel in het gitaarspel van Charlie Burchill, waarvan mij eerder zo was opgevallen hoe fijnzinnig en veelkleurig (en fundamenteel voor het SM-geluid) die was. Meer dan zijn solo’s zijn dat de lickjes en “tremlerende-arpeggio’s” die hij schijnbaar achteloos tussen zijn akkoordenwerk inslingert. Dat bleef gisteren toch wel noemenswaardig achter, waardoor de galm en bombast (veel ‘platte’ slaggitaarakkoorden, in b.v. The Glittering Prize) overheersend werd t.o.v. de (vaak nauwelijks onderkende) subtiliteit van (veel van) de Simple Minds-liedjes. Ik weet dat dit door een groot deel van het publiek niet zo (/anders) beleefd werd; die vonden het allemaal prachtig. Ik als fan hoorde dit (tot mijn spijt), het zij zo.
Hoezo de minste,ik heb ze alle drie ook gezien en dit was gewoon de beste.
Jim was zeer goed bij stem.Snap echt niet hoe je deze conclusie kunt trekken.
Gezien de reviews ben je ook de enige,zegt genoeg…
Wij waren er ook bij. Vonden het allemaal prachtig. Maar we vroegen ons af: zijn er meer mensen die het geluidsniveau zo nu en dan te hoog vonden.
Ik hou van zeer luid maar dit was bij tijden wel haast pijnlijk luid. Vonden wij..
Ja vond ik zeker ook! Zeker in het begin vond ik .. mijn zus had oordoppen bij en dat had ik zelf ook wel gewild
Hėhė, eindeijk. Hier was ik naar opzoek. Eindelijk iemand die het zegt. Ik heb nu nog een pieptoon in het linker oor. Het was echt hard, overdreven. Vooral het eind van Belfast Child en het gegil van Book of brilliant things. Op wrg naar huis in de auto (rit van 2,5 uur) hoorde ik mijn eigen stem heel raar en “van een afstand” als ik hardop tegen mezelf sprak, om het gehoor te testen. Toen ik wakker werd vanmorgen was het nog niet normaal en nu heb ik een tinitus achtige piep links. Ik heb bij Bol al voor bescherming gekeken voor een andere keer. Ps het concert was super!
Als je goede bescherming wilt (en dat is tegenwoordig echt nodig)moet je doppen op maat laten maken
Die rommel achter de bar en bij bol vervormen alles, beschermen niet goed.
Ik ben al eens een kwijtgeraakt in mijn oor die moest er met een punttangetje uit geprutst worden.
Trakteer jezelf op goede doppen als je tinitus hebt gekregen ( en dat heb ik ) dan weet je wat voor verkeerde zuinigheid het is
Eens. Atijd oordoppen indoen!
Fantastische show. JK is nog immer in staat een topshow neer te zetten. Zeer goed bij stem, charismatisch en altijd in connectie met zijn fans. Een frontman die een band en hun fans zich mogen wensen. En dat al 4 decennia lang. Met een band die plezier en chemie uitstraalt, heerlijk om te zien. Een verademing! Hoe anders was het vrijdag in Paradiso, toen een dronken frontman van Echo & The Bunnymen liet zien zien hoe het niet moet en zich als een enorme hork gedroeg richting zijn drummer en een crewlid. Groter kon het contrast niet zijn.
Voor mij was het wel de eerste keer dat ik de Simple Minds live heb gezien. De enige vergelijking die ik heb, zijn andere concerten. En ik vond dit een zeer goed optreden. Helemaal wanneer ik er bij nadenk dat de eerste keer dat ik New Gold Dream hoorde 1983 was. 41 jaar later als zestiger nog een avond, met idd hier en daar een fraai opgeloste onderbreking, zo volvte zingen vond ik een bezoek zeker waard.
Was gewoon een goed concert en daarmee basta!
Ons concert van Di-rect was pas luid. Dit was verre van luid, zelfs perfect (achter in de zaal). Concert was de beste van eerdere concerten. Eén groot feest. Nostalgie. Geen andere band heeft zoveel topnummers op rij op elke LP of CD. Er zijn bijna geen slechte nummers.
Het was Fantastisch. Top show. JK was zeer goed bij stem. De hele band gaf 100% zoals Jim in het begin al zei. De eerste X dat ik ze zag was in de Kuip begin jaren 90. Nu dan toch de 2e keer. Geen spijt van. We stonden vlakbij het podium. Prachtig om het mee te beleven. Belfast Child, kippenvel, schitterend. Zo ook meerdere song w.o. NGD nrs. En Waterfront, beter kunnen ze niet openen. Fenomenaal concert. Ik was vrijdag ook bij Echo & The Bunnymen, wat over het algemeen niet om aan te horen was inderdaad. Een groter contrast is er niet. Ik ben zelf U2 fan, heb veel shows van ze gezien. Maar deze was beter als menig U2 concert. Hopelijk komt Simple Minds ooit nog een keer naar NL. Dan ben ik er weer bij.
Toch jammer van het veel te harde geluidsniveau. Daardoor was er vaak sprake van een brei van geluid. Had graag de verschillende instrumenten willen horen. Had zoveel beter gekund.
Als je perfect geluid hebt wil hebben moet je thuis het album op zetten.
Dit is geen luister sessie maar een concert.
En de mix was prima hoor. Ik heb echt genoten en ben behoorlijk kritisch op het geluid. Ik zat overigens in van 110 een van de betere plekken.
Ze zaten gisteren rond de 110 Dana en dat was prima. Geen last van m’n oren gehad en ook geen bescherming in hoeven te doen.
De live mix gaat om de beleving, om de hele zaag gelijk mee te krijgen.
En daarvoor moet je gewoon een stevige mix neer zetten.
Wat was het een geweldig concert en vooral het nummer Belfast child vond ik echt prachtig!
Mijn eerste Simple Minds concert en wat voor 1! Omdat de heren al op leeftijd zijn had ik een wat rustigere show verwacht maar niets van dit alles, gewoon een groot poprock spektakel. Het geluid was inderdaad stevig maar in het midden van de zaal prima te doen. Drumster is een beest!
Zit hier nog met een glimlach, nagenietend van de vele filmpjes op t web. Avondje terug in de tijd toen muziek nog muziek was!
Voor mij wel de 1e keer dat ik ze live zag maar als het aan mij ligt zeker niet de laatste. Stonden zo goed als vooraan maar geluid was niet overdreven hard. Van begin tot eind genoten, 1 van de betere concerten die ik in lange tijd gezien heb (en ik ga vrij regelmatig).
Het was een fantastisch concert! Genoten van begin tot het eind.
Inderdaad het geluid was ook iets te hard naar mijn zin, waardoor het jammer genoeg vervormend kan over komen. Maar dat was toen ook al met een concert van Kensington. Ik denk dat het echt iets te maken heeft met de Ziggo dome. Ik ben wel eens in Ahoy geweest voor een concert, en daar had je dat veel minder. Misschien iets met akoestiek? Anyway, ondanks dat vond ik het geweldig! Wat een power heeft Jim nog in zijn stem! De drumster? Wauw…was ik van onder de indruk.
Eerste uur was vlak, monotoon, alle nrs leken op elkaar, geen energie (JK zat bv om de haverklap uit te puffen op het drumplateau). Raakte niet.
Na Belfast Child werd het wat beter (de hits) maar in de top 25 van mijn meegemaakte rock concerten komt ie zeker niet! Sorry.
Wat zeuren mensen toch, het was een supergoed concert, ik de volgende keer weer
Het was een geweldig concert. Wij zaten op de 2e ring waar het geluidsnivo niet te hard was. En Cherisse drumt of haar leven ervan af hangt. Top
Mijn maat Paulo en ik hebben onze trip ‘down memorylane’ hervat. Zaterdag was de ‘Ziggo-dome’ de bestemming.
Paulo was een weekendje weg met zijn vrouw Nicole, dus hij kwam vanuit het noorden terwijl ik direct van werk kwam uit het Haagsche.
Mijn auto kon ik, zoals altijd fijn parkeren in P5, helemaal achteraan, dichtbij de uitgang die precies tussen de Arena en de Ziggodome in ligt. De betaalautomaat én WC’s zijn in de buurt en het speciale evenemententarief is €20. Tips voor nix!
Het doel was een concert van de Schotse newwavegroep ‘Simple Minds’, opgericht door Jim Kerr en Charlie Burchill. In de jaren 80 van de 20e eeuw vierde de band zijn hoogtijdagen. De band heeft vooral bekendheid vergaard door het nummer ‘Don’t You’ dat als titelsong voor de film The Breakfast Club werd gebruikt en wereldwijd een nummer-1-hit was.
Deze film is iconisch voor de toenmalige jeugd. Een film met meerdere lagen. Komisch, confronterend en vernieuwend. Misschien nu een beetje achterhaald door de tijd, maar zéker het aanzien nog waard.
Vijf tieners komen op zaterdagochtend, stipt om zeven uur, op school aan voor een hele dag strafstudie. Ze behoren allemaal tot verschillende vriendenclubjes. Ze leren veel over zichzelf en over elkaar wanneer ze een hele dag met elkaar doorbrengen.
De acteurs en actrices zijn hierna zeer succesvol geweest, en nóg stééds. Ga ze maar spotten!
Maar goed…..
Het voorprogramma werd verzorgd door de Schotse rockgroep ‘Del Amitri’. Ze gingen voortvarend van start en zetten een krachtige en harmonieuze set neer.
Met het optreden van ‘Paul Young’ in het geheugen, wiens stem aardig aangetast was door de tand des tijds, dacht ik dat deze supportact wel eens beter zou kunnen zijn dan het hoofdoptreden. Dat bleek gelukkig niet het geval.
Zoals te doen gebruikelijk trapten de heren af met ‘Waterfront’, met goed opengetrokken volume gespeeld. Jim beloofde de grote hits te gaan spelen, maar dat hij dan helaas ook wat ‘shitty songs’ moest doen!
Om de 3 nummer ongeveer, moest de leadsman even een ‘breathertje’ hebben. De goede man is de jongste niet meer, maar gaf op het podium wel álles. “After 3 songs, I’m fucked!”, zo omschreef hij het zelf.
De grootste hits werden enthousiast meegezongen. ‘Promised you a miracle’ en natuurlijk ‘Don’t you (forget about me)’. Maar de ballad ‘Belfast Child’ was wel een pareltje hoor! Ingetogen maar toch krachtig klonk dit Iers georiënteerde nummer door de ‘Ziggo-dome’.
Aan al het goeds kwam een eind, na een paar krachtige toegiften was het concert voorbij. En we hebben er werkelijk van genóten! Wat een performers zeg! Dit is één van mijn beste concerten geweest.
Later dit jaar gaan Paulo en ik naar ‘Level 42’, één van mijn favoriete bands! Dus dát belooft wat!
Ik houd jullie op de hoogte.
Charles ♥️
#SimpleMinds #JimKerr #GlobalTour2024
Ik ben in de jaren ’80 naar de Simple Minds geweest, een keer in Paradiso en nu in de Ziggo Dome. Als ik mijn ogen dicht deed, voelde ik me weer 18. Werkelijk genoten van dit concert, kippenvel!
Super leuk Karin, ik had precies dezelfde ervaring!
Héérlijk concert, zit nog steeds na te genieten! Leuke reacties allemaal!
Jammer dat het geluid veeeeeeel te hard stond in de mooie Ziggo Dome die bekend staat om zijn geweldige akoustiek .Ik kon Jim Kerr niet horen . Ik hoorde alleen veel lawaai. Kun je niet eens instrumentaal noemen. Met mijn vingers in de oren kon ik de leadzanger perfect horen maar dat is volgens mij toch niet de bedoeling om zo een concert te beleven. Doet heel veel afbreuk aan de geweldige band als de Simple Minds.
Ik kon zelfs met mijn buurman geen woordenwisseling houden zo hard stond het geluid!!
Eens met het commentaar op het geluid. Normaal heb ik altijd oordoppen bij als ik naar een concert ga. Maar bij de Ziggo, heb ik ze tot nu toe niet nodig gehad. (Kiss, Depeche Mode)
Nu had ik ze niet bij en de piep in m’n oren was pas anderhalve dag later weg.
Het hele concert was naar mijn idee echt veel te hard.
Jammer, omdat je je daar toch aan blijft storen.
En jammer ook van de songs. Sarah Brown was in de loop van haar solo optreden niet meer te horen. Ondanks haar krachtige en prachtige stem kwam ze niet boven de betonnen muur van geluid uit.
En het was ook niet nodig!
De energie die van de Simple Minds afspatte had een lagere volumestand prima mogelijk gemaakt!
Wij zaten 2de ring pal tegenover het podium,helaas werden wij verblind door het podium licht,daardoor slecht zicht, sommige mensen hadden hun zonnebril opgezet ondanks dit ongemak genoten van het concert.
Afgelopen zaterdag voor het eerst naar Simple Minds geweest maar wat een beleving wat was die JK nog fantastisch bij stem stond rechts van het podium maar vond geluid prima
Vond het meer dan fantastisch concert
In één woord GEWELDIG vonden wij het !
Dagen later neuriede ik nog steeds de hits. We zijn zo enthousiast dat we een tweede optreden hebben geboekt: in Porto op 30 juli !!