Sting in AFAS Live

De broodjes gezond zijn ruim voor aanvang van het voorprogramma al niet meer verkrijgbaar, de biertap wordt mondjesmaat gebruikt en kan de koffieautomaten die maar blijven produceren zeker niet bijbenen. Aan het keurige publiek met een aantoonbaar gezondere levensstijl merk je meteen dat je bij een concert van Sting bent. Een levensstijl die de topfitte muzikant, die al sinds 1977 concerten in Nederland geeft en aan energie niets verloren heeft, zelf natuurlijk ook hanteert. De show gisteravond in AFAS Live gaat de geschiedenisboeken in als een oerdegelijke avond van muzikaal topvermaak en dat is in het verleden wel anders geweest met de soms wat stugge, plichtmatig door zijn setlist ploeterende Police-frontman…

Zo was de show van Sting in de Ziggo Dome van zo’n vijf jaar geleden een verplicht greatest hits-nummertje om wat teleurgestelde fans die zijn obscure HMH-concert van even daarvoor niet konden behapstukken enigszins op te beuren. Nu is de muzikant op de automatische piloot nog steeds heel erg goed, maar de emotie was destijds wel erg ver te zoeken. Gisteravond was dat gelukkig wel anders. De zanger en bassist had duidelijk zin om het podium te betreden en met Heading South On The Great North Road staat hij al vroeg in de spotlights om zoonlief Joe Sumner voor een aandachtig publiek te presenteren en introduceren. Deze inmiddels ook aardig ervaren muzikant is populair in Nederland, maar had de boel meer mee kunnen krijgen door bijvoorbeeld Two Sisters van Fiction Plane te spelen. Stings zoon speelt slechts een paar weinig memorabele liedjes, al blijft dat herkenbare Sting-randje in zijn stem intrigeren. Daarna neemt de voor deze show net een tandje te energieke band The Last Bandoleros het over met in het slotnummer wederom Sting, die na een korte pauze zelf vol uit de startblokken zal gaan…

Het is misschien bedoeld om het publiek meer bij het voorprogramma te betrekken, maar het geeft toch ergens ook de gretigheid van de artiest aan. Het podium op. Spelen. En dat gebeurt al snel als een kwartier later de hoofdact vol overgave begint aan een solide, afwisselende setlist met nieuwe songs van het uitstekende recente album 57th en 9th (typisch Sting, maar toch ook erg 2016), oude Police-hits en solo-klappers in vaak net weer een ander verfrissend arrangement. Mocht het Amsterdamse publiek vooraf geweten hebben dat er deze avond een op papier zeer kitscherige accordeonsolo in Fields Of Gold te horen zou zijn, was de zaal misschien niet zo vol geweest, maar schijn bedriegt. Het blijkt zowaar een eervol gespeelde en prachtige toevoeging aan het in supermarkten platgedraaide nummer dat zijn glans live terugkrijgt.

Onverslijtbaar
Niet alle complimenten gaan naar Sting, ook al draagt hij de avond met zijn vakmanschap, energie en onverslijtbaar goede stem. Tijdens Shape Of My Heart krijgt het publiek subliem tokkelwerk voor de kiezen, misschien wel perfecter gespeeld dan de albumversie. En dat is knap, want zelfs een zeer ervaren muzikant speelt zulke partijen het liefst geconcentreerd en vanuit zittende positie. Grappig om te merken hoeveel s-klanken er wel niet in dit nummer zitten, het vele slissen van Sting begint daar wel erg op te vallen als je erop gaat letten. Storend is het echter niet: bij zoveel kwaliteiten zoek je misschien naar dit soort punten die eruit springen. Ook complimenten voor Stings drummer. Niemand kan Stewart Copeland vervangen, maar het drumwerk in Message In A Bottle en vele andere oude Police-hits is vanavond om van te smullen.

Hoewel Sting op wat herinneringen aan shows in Paradiso, Melkweg en Ahoy na – waarschijnlijk vanwege het hoge speeltempo – niet op de praatstoel zit en er geen schermen met videobeelden zijn, valt er toch veel te zien vanuit de nok van AFAS Live. Er is duidelijk aandacht geschonken aan de lichtshow, die voor zeer sfeerverhogende effecten zorgt bij met name Roxanne, Englishman In New York en Walking On The Moon. Chargerend zou je kunnen zeggen dat bij veel dancefeesten veel minder lichtflitsen waar te nemen zijn. De zaal geniet ervan en ook de veelal veertigers en vijftigers en opvallend veel Britten en Amerikanen bij dit concert van Sting gebruiken gretig de smartphone om de show vast te leggen. Qua sfeer gaat het zeer aardig los in de zaal, al blijft het echt enthousiaste werk op de eerste rijen uit.

Het maakt niet uit of je er een zitconcert van maakt of iedereen laat staan, zoals nu het geval is, de echte fans zullen altijd uit hun dak gaan en het overgrote deel wil rustig toekijken tot de momenten waarop meeklappen niet meer tegen te houden valt. Gezien de leeftijd van de gemiddelde fan kun je ook geen twee uur lang springende zaal verwachten, maar ergens is het jammer om te zien dat de energie op het podium nooit echt helemaal de zaal in vuur en vlam lijkt te zetten. Al is het stille genieten er zeker en zie je duidelijk om je heen dat mensen nog altijd geraakt worden door songs als Fragile en Every Breath You Take. En stil blijven zitten bij So Lonely is op de tribune een onmogelijke opgave.

De schwung weer te pakken
Sting zit vol energie, is opperbest bij stem en heeft de schwung weer te pakken. Hij maakt relevante, ijzersterke nieuwe albums en weet zijn setlisten weer boeiend te houden voor zichzelf en het publiek door grote hits af te wisselen met minder bekend spul of nieuw werk. Omgeven door nimmer aflatende muzikanten, het enthousiasme van zijn zoon (die een stukje David Bowie mag spelen) en een stampvolle uitverkochte zaal vol fans is Sting volledig in zijn element. Met de bas in handen stuurt hij energie en jeugdherinneringen de zaal in. Vrijwel elke keer is het raak en voor iedereen zal het puur van de stemming afhangen welke hit er nu weer het hardste binnenkomt. Als je verliefd bent is het Next To You, kun je iemand niet loslaten is het Every Breath You Take en ben je een dierbare verloren is Fragile hopelijk een plek om troost te vinden.

Maar wat het ook is, deze liedjes blijven altijd actueel. Ze doen ertoe in een wereld waarin mensen op zoek blijven naar hun identiteit als ‘spirits in a material world’. Hoeveel ogenschijnlijk perfecte levens je op Facebook en Instagram ook voorbij ziet komen, Sting leert je dat je jezelf helemaal niet met anderen hoeft te vergelijken. Dat je geen koffie hoeft te drinken als je liever thee hebt. ‘Be yourself no matter what they say’ blijft een relevant levensmotto anno 2017. Sting bewijst maar weer het belang van inspirerende popiconen die na jaren nog steeds evenveel zinnigs te melden hebben. Op naar een volgend topconcert van deze held.

Sting in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op woensdag 5 april 2017
Foto’s: Joke Schot