Een ex-Beatle op een Pinkpop-podium: dat hadden we nog niet gezien. Dit jaar ging de langgekoesterde wens van Jan Smeets in vervulling. Maar voordat Paul McCartney het festival zou bezegelen, zagen we Duitse kanonnen, funkende vijftigers, Mexicaanse worstelaars en een Nederlandse band die tot twee keer toe een mensenmassa liet kolken. Drie dagen Pinkpop is nog steeds een belevenis, zo zag Lust For Life in Landgraaf.
De warme, licht doorrookte en naar Bourbon riekende stem van Imelda May blijkt de perfecte opwarmer voor het Pinkpop-publiek deze zaterdagochtend. De Ierse zangeres en haar band hebben weinig van het glooiende thuisland in zich en klinken meer als een rockabillygroep uit een van de zuidelijke staten van Amerika. Het is duidelijk dat niet iedereen van de rondstruinende mensen met dichtgeknepen oogjes en zonnebrillen haar al kende voor ze op het festival stond, maar eenmaal bezig lijkt ze al snel iedereen voor haar te winnen. De combinatie van oude rock & roll, rockabilly, blues en southern rock, doordrenkt met haar geweldige stem, doet wonderen voor de stramme benen, want tegen het einde staat een groot gedeelte te swingen of in ieder geval mee te deinen. Dat kan ook niet anders met die heerlijke trompet en contrabas. [RvD]
Ik kon niet wachten om de jonge Belgen van The Sore Losers nummers van het geweldige nieuwe album Skydogs live te horen spelen, maar de smakelijke garagerock van de band komt pas tegen het einde echt goed uit de verf. Er lijkt een hapering te zitten in het spel van de mannen. De eerste nummers zijn donker en smerig, maar het wilde en het intense – waar ze toch bekend om staan – ontbreekt. Dat explosieve en woeste komt er pas in nadat Kick Out The Jams van MC5 ten gehore wordt gebracht. Het tweetal eigen nummers dat daarna volgt klinkt gepassioneerd, stevig en met veel meer durf. Alsof de bandleden daarvoor dachten dat ze het gehele publiek te vriend moesten houden. Wellicht dat daarom ook even Radar Love van Golden Earring klinkt? Ze zouden beter moeten weten. Helaas niet uitzonderlijk goed, maar The Sore Losers was wel gewoon tof! [RvD]
De meeste metalformaties met zangeressen neigen snel naar gothic en theater. Maar dat is bij Halestorm op het 3FM-podium van Pinkpop duidelijk niet het geval. Nou ja, dat theatrale zit er wel in, maar dan op een andere manier. Zangeres Lzzy Hale en haar mannen maken namelijk met whisky en bier doordrenkte hardrock die niet zou misstaan op een bikerfestival. Een voorwaarde is dan wel dat deze bikers niet al te ruig zijn en van de nodige clichés houden. Niet dat Halestorm een slechte band is. Integendeel. Het zit allemaal goed in elkaar, maar het lijkt allemaal zo ingestudeerd: de poses en de zogenaamd toevallige ingevingen van Hale en kornuiten, het overdadig smijten met plectrums en drumstokken… Maar dat ze ook een aantal diehardfans op de been hebben gebracht, is overduidelijk te horen aan het geschreeuw van het publiek om me heen. Och, gewoon een biertje erbij en af en toe ook je vuisten omhoog werpen. Een vrouw met ballen en stevige rock die op deze Pinkpopmiddag net zo zonnig smaakt als die dorstlesser in je hand. [RvD]
Wat doe je als er een rockband (Ghost dus) je festival afzegt? Dan boek je de Nederlandse revelatie van de dag ervoor toch gewoon nog een keer! En dus gaat De Staat zaterdag op herhaling. Een iets groter podium, maar nagenoeg dezelfde show – alleen de song Down Town wordt ingewisseld voor The Blues Is Dead. Dat kun je niet creatief vinden, maar met zo’n uitgedachte show als De Staat momenteel heeft, is het niet erg: alles is deze zaterdag nog net even wat grootser. Het geluid, de performance en de pit. Wederom enorm indrukwekkend. [PG]
Wat wel uitzonderlijk goed is, is Doe Maar. De hele weide voor het hoofdpodium – van jong tot oud – danst, deint en zingt mee met elk nummer. Machtig om te zien hoe goed in vorm de heren ook lijken te zijn en hoe erg ze zich thuis voelen op het podium. De mannen zijn ouder geworden en het publiek divers. Niet meer alleen de schreeuwende tienermeisjes van de jaren tachtig – nee, iedereen is fan. Zelfs die enkele Engelse Pinkpopganger lijk het gewoon te begrijpen. Helemaal als de ‘vleesgeworden tuinkabouter’, zoals Henny Vrienten Joost Belinfante voorstelt, het podium opkomt en de ode aan de Nederwiet wordt ingezet. Alles wordt meegezongen. En wat klinkt dat lekker, zo’n overvolle weide die overdadig glimlachend meeblèrt. Alles is oude liefde aan deze band, maar oude liefde roest niet en wordt alleen maar beter. [RvD]
Natuurlijk wachten een heleboel muziekliefhebbers al jaren op een nieuwe Tool-plaat, maar nadat je Puscifer op het 3FM-podium aan het werk hebt gezien, mag frontman Maynard James Keenan dat andere bandje van hem gewoon tussen de mottenballen laten. Overweldigend is nog zacht uitgedrukt. Alle zintuigen worden op scherp gezet met een carnavaleske Mexicaanse worstelact, waar de artiesten tussendoor spelen. De twee mannelijke en de twee vrouwelijke worstelaars wisselen elkaar af in de strijd binnen en buiten de ring. Af en toe worden ze aangevallen door een gevaarlijke schaduw, een duistere Spiderman. De sublieme zware rock als soundtrack voor een malle show, die meer lijkt te zijn dan alleen toneelspel: een metafoor voor iets wat lang niet iedereen – of misschien wel niemand – echt lijkt te begrijpen. Sommige mensen op het veld haken dan ook af. Maar degenen die overblijven, lijken allen totaal overdonderd door wat er voor hun neus voltrekt. Terwijl de zon zakt en het langzaam donker wordt, stijgt Keenan met Puscifer tot grote hoogte. Het opruiende slotnummer Man Overboard vormt de explosieve climax. Het absolute hoogtepunt van de Pinkpop-zaterdag! [RvD]
Is Rammstein live tegenwoordig nog wel eens slecht? Of zijn dat soort waardeoordelen eigenlijk niet meer op zijn plaats? Je zult de Duitsers er niet op betrappen dat ze een slechte dag hebben, althans: dat zul je niet zien. Rammstein is een machine. Als festival koop je een pak Rammstein en dan weet je dat het goed komt. En dat pak Rammstein bevat naast muziek ook een soort circusshow en heel veel vuurwerk. En die act is al jarenlang ongeveer hetzelfde. Geen diskwalificatie overigens, want het zit allemaal gewoon goed in elkaar en het maakt de band ook zo’n ideale afsluiter: je kunt de industriële rock te hard vinden of gewoon niet interessant, je blijft wel zo’n tachtig minuten met open mond staan kijken. En aan de gebalde vuisten en het meebrullen bij Du Hast en Ich Will te horen, vindt het overgrote deel van het Pinkpop-publiek de muziek van Rammstein helemaal zo gek nog niet. [PG]
Pinkpop 2016 – dag 2
Gezien op zaterdag 11 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels
0 Reacties